Ανταπόκριση από το Βερολίνο:Γιώργος Ευγενίδης
Θα γίνει ο Σόιμπλε Καγκελάριος; Αυτό είναι ένα ερώτημα που κάνει την εμφάνισή του διακριτικά τόσο στους πολιτικούς κύκλους του Βερολίνου όσο και στα γερμανικά μίντια. Η πολιτική ανοιχτών συνόρων της Άνγκελα Μέρκελ προκαλεί σοβαρούς τριγμούς στο εσωτερικό και τη συνοχή του CDU, μιας και, όπως έχει ήδη γράψει πολλάκις το RP, είναι αρκετοί εκείνοι οι βουλευτές (ίσως είναι και τριψήφιος ο αριθμός) που είτε είναι ιδιαιτέρως σκεπτικοί αναφορικά με την εφαρμοζόμενη πολιτική ή κάθετα αντίθετοι. Εξαιρετικά δηκτικός είναι, μεταξύ άλλων, ο πρωθυπουργός της Βαυαρίας και πρόεδρος του εταίρου της Άνγκελα Μέρκελ, του βαυαρικού Χριστιανοκοινωνιστικού κόμματος (CSU) ο Horst Seehofer, ο οποίος υπογράμμισε πως, αν δεν διορθωθεί η πολιτική της κυβέρνησης στο μεταναστευτικό, τότε τίθεται ζήτημα επιβίωσης της του CDU.
Δεν είναι όμως μόνο ο Seehofer, ο οποίος εκπροσωπεί μια περιοχή που πλήττεται άμεσα από τις τεράστιες προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές, λόγω και της γειτνίασής της με την Αυστρία. Όπως μαθαίνει το RP από καλά ενημερωμένους κύκλους του CDU, ο γενικός γραμματέας του κόμματος Peter Tauber, ο οποίος είναι μεν βουλευτής, πλην όμως δεν έχει στραφεί εναντίον της Καγκελαρίου, έχει προειδοποιήσει την Καγκελαρία πως η κατάσταση στη βάση του κόμματος είναι εκρηκτική, με πολλά μέλη και τοπικά στελέχη να διαμηνύουν πως ζητούν αυστηρότερη πολιτική από την πλευρά της γερμανικής κυβέρνησης. Σε παρόμοιο μήκος κύματος κινείται και ο πανίσχυρος Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος, σύμφωνα τουλάχιστον με την σαββατιάτικη έκδοση του περιοδικού Spiegel, σε συνομιλίες του διαπιστώνει πως η κατάσταση στο εσωτερικό του CDU είναι «δραματική».
Υπό αυτό το πρίσμα, το τελευταίο διάστημα έχουν πυκνώσει οι ψίθυροι που θέλουν την Άνγκελα Μέρκελ να αποχωρεί πριν από τις εκλογές του 2017 και να πρέπει να βρεθεί αντικαταστάτης της στην Καγκελαρία, με πολλούς να βλέπουν τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ως ιδανικό υποψήφιο. Άλλωστε, ο κύριος Σόιμπλε έχει θητεύσει επί μακρόν και στο υπουργείο Εσωτερικών, ενώ και σήμερα στο υπουργείο Οικονομικών και αυτός και οι συνεργάτες του ασχολούνται καθημερινά με το προσφυγικό πρόβλημα, έστω και υπό άλλη οπτική γωνία. Είναι ένας πολύπειρος πολιτικός, ο οποίος είναι ιδιαίτερα αγαπητός σε ένα μεγάλο κομμάτι του CDU, ενώ το καλοκαίρι επιστρατεύτηκε από την κυρία Μέρκελ για να περάσει το ελληνικό πακέτο χρηματοδότησης από τη γερμανική Βουλή.
Στην πραγματικότητα, οι σχέσεις Μέρκελ-Σόιμπλε δεν ήταν ποτέ κάτι περισσότερο από τυπικές. Όπως λένε καλά γνωρίζοντες, ακόμα μιλούν στον πληθυντικό ευγενείας (το γερμανικό Sie), παρά το ότι συνεργάζονται επί μακρόν. Ο Σόιμπλε ήθελε να γίνει Καγκελάριος και μπορεί να το είχε καταφέρει το 2002, αν δεν είχε προηγηθεί το γνωστό σκάνδαλο δωροδοκίας του το 2000 που επέτρεψε στην Ανγκελα Μέρκελ να του πάρει το κόμμα. Ένα όμως λιγότερο γνωστό επεισόδιο της πολυκύμαντης σχέσης τους είναι η απόρριψη από την τότε επικεφαλής του CDU της επιθυμίας του Σόιμπλε να μετακομίσει στο Bellevue, την έδρα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Η υποψηφιότητά του δεν «περπάτησε» σε μεγάλα τμήματα τόσο του CDU όσο και του φιλελεύθερου FDP τότε, με αποτέλεσμα να προταθεί και εν τέλει να εκλεγεί ο πρώην γενικός διευθυντής του ΔΝΤ Χορστ Κέλερ. Η Μέρκελ όμως του χρύσωσε το χάπι μετά τις εκλογές του 2005, όταν και τον διόρισε, προς έκπληξη πολλών, στο υπουργείο Εσωτερικών.
Σήμερα η σπέκουλα που γίνεται τον θέλει να διαδέχεται την Άνγκελα Μέρκελ σε ένα μεταβατικό σχήμα και αυτή να μεταφέρεται σε κάποια άλλη θέση διεθνούς κύρους. Και πάλι η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Η Μέρκελ πιέζεται, αλλά δεν κάνει ούτε νύξεις για παραίτηση. Ο Σόιμπλε επίσης πιέζεται από ένα κομμάτι του CDU, πλην όμως φέρεται να έχει ξεκαθαρίσει πως δεν πρόκειται αυτός να ρίξει τη Μέρκελ. Αν αυτή αποσυρόταν, τότε θα είχαμε μια άλλη ιστορία. Και αν ο Σόιμπλε γινόταν Καγκελάριος και το επιτρέπει η υγεία του, τότε γιατί να μην «τρέξει» και στις εκλογές του 2017;
Πλην όμως, όλα αυτά είναι σενάρια, πολλά δε εκ των οποίων ευφάνταστα. Είναι άλλωστε γνωστό πως σε περιόδους μεγάλων κρίσεων, η σεναριολογία δίνει και παίρνει. Είναι κατά πώς φαίνεται το ιδανικό αντίβαρο στις πραγματικές δυσκολίες της πολιτικής.
