«The Talks» | Έντουαρντ Νόρτον: Όλα είναι θέμα ισορροπίας
Συνέντευξη για το ηλεκτρονικό περιοδικό The Talks, το οποίο δημιουργήθηκε το 2011 από τον Sven Schumann και τον Johannes Bonke.
Κ. Νόρτον, πότε συνειδητοποιήσατε πως είστε ένας καλός ηθοποιός;
Όταν ήμουν νεότερος, υπήρχαν κάποιες στιγμές που καταλάβαινα πως όταν ήμουν αρκετά χαλαρός, ο αυθορμητισμός μου εξέπληττε ακόμα κι εμένα. Ειδικά όταν δεν βρισκόμουν σε ένα ελεγχόμενο περιβάλλον και αυτό με έκανε να σκεφτώ, «Αυτό πρέπει να κυνηγήσεις, αυτή την αίσθηση του αυθορμητισμού». Θυμάμαι όταν πριν κάποια χρόνια δούλευα στο θέατρο, ότι υπήρχαν στιγμές που σκεφτόμουν, «Αυτό πάει καλά, έχει να δώσει πράγματα, βγαίνουν πολλά μέσα από αυτό, το νιώθω ότι έχει απήχηση».
Έχετε δυσκολευτεί για να το καταφέρετε αυτό;
Ναι, κάποιες φορές ξεκινάω κάτι νέο και νιώθω σαν να είμαι παγωμένος, σαν να το κάνω στα ψέματα και σαν χαμένος. Οπότε, δεν είναι ότι φτάνεις σε κάποιο σημείο και μετά από αυτό, κάθε μέρα, νιώθεις δυνατός σε αυτό που κάνεις. Μάλιστα, πέρασαν πολλά διαστήματα που ρώταγα τον εαυτό μου, «Τι κάνω;». Και δεν είχα ιδέα.
Αλλά τελικά, η υποκριτική σας κάνει χαρούμενο;
Ναι, νομίζω. Είναι και θέμα ισορροπίας και του να βρεις αυτή την ισορροπία σε κάθε κομμάτι του εγκεφάλου σου, αλλά και την πολύ πιο αυθόρμητη δημιουργικότητα που μπορεί να προέλθει από το χάος. Για μένα λοιπόν, το μεγαλύτερο μέρος είναι θέμα ισορροπίας. Το εγκεφαλικό κομμάτι της υποκριτικής και της τελειομανίας είναι εξαντλητικό, αλλά ο αυθορμητισμός μπορεί να φέρει μεγάλη χαρά. Οπότε πρέπει κανείς να διαχειριστεί αυτές τις δύο πλευρές. Αλλά ναι, είναι διασκεδαστικό. Εννοώ ότι δεν υπάρχει κανένα νόημα να γυρίζεις μια ταινία εάν δεν το διασκεδάζεις.
Έχετε νιώσει πως όλα αυτά είναι πολλά για εσάς;
Ναι, σίγουρα.
Πότε το νιώθετε αυτό;
Συμβαίνει σε πολλές διαφορετικές στιγμές. Αντιλαμβάνομαι πως δουλεύω πολύ όταν μιζεριάζω και θέλω να κάνω άλλα πράγματα. Δεν υπάρχει λόγος να κάνεις αυτή τη δουλειά, αν δεν σε εμπνέει. Για εμένα, ένα μέρος της λύσης είναι να δουλεύω λιγότερο. Να μην κάνω το ένα μετά το άλλο και μετά το άλλο…
Φαίνεστε τόσο νέος επειδή δουλεύετε λιγότερο;
Ανήκω σε αυτή τη σπάνια κατηγορία ηθοποιών που λένε ψέματα για την ηλικία τους, αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση. Στην πραγματικότητα είμαι 27, αλλά θέλω να παίζω σε πιο ώριμους ρόλους και λέω ότι είμαι παραπάνω.
Κάνετε πολλή προετοιμασία πριν από κάθε δουλειά;
Η προετοιμασία είναι πολύ σημαντική. Ξεκινάω με το να μελετώ πολλά πράγματα, ρούχα, μουσική, μέχρι και φωνές. Ξέρω πως ακούγεται παράξενο, αλλά καμιά φορά, αν βρεις τα ρούχα, τότε μπορείς να μπεις στον ρόλο. Κάθε φορά είναι διαφορετική. Κάποιες φορές είναι η μουσική, άλλες είναι σημαντικό να βρεθεί πρώτα η φωνή.
Η φωνή;
Ναι, για μια ταινία πέρασα αρκετό χρόνο μιλώντας με κρατούμενους σε μια φυλακή κοντά στο Ντιτρόιτ και εκεί συνάντησα έναν τύπο που είχε μια απίστευτη φωνή· ακουγόταν σαν να είναι από γυαλόχαρτο και γυαλί. Σχεδόν κατάφερα να την αντιγράψω, αλλά η δική του είχε ακόμα πιο πολύ ένταση.
Πως γίνεται αυτό; Παίρνετε ένα απλό τηλέφωνο σε μια φυλακή, λέτε ποιος είστε και μετά μπορείτε να συναντιέστε με τους κρατούμενους;
Όχι, σε τέτοια περιβάλλοντα ελέγχονται όλα. Οι εγκαταστάσεις της φυλακής έχουν τμήματα δημοσίων σχέσεων και κανονίζουν τις συνομιλίες σε δωμάτια συναντήσεων. Δεν είναι καθόλου χαλαρά. Δεν μπαίνω στα κελιά τους· φέρνουν τους κρατούμενους σε μια αίθουσα συνεδριάσεων.
Το χαμηλό σας προφίλ θα λέγατε ότι βοηθάει να λάμψει η δουλειά σας στην οθόνη;
Ναι, πάντα ένιωθα πως αυτή η κατάσταση είναι αρκετά διαβρωτική, όχι ως προς την ποιότητα της ζωής, αλλά ως προς το τι βλέπει το κοινό στην οθόνη. Για μένα, όλα αυτά είναι βάρη που μπαίνουν ανάμεσα στο κοινό και στον χαρακτήρα που προσπαθείς να φέρεις στη ζωή. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει όλη αυτή η μόλυνση στο ενδιάμεσο. Νομίζω πως γίνεται όλο και πιο δύσκολο, αν ξεκινήσει αυτό, να ελευθερωθείς και πάντα κρατούσα αμυντική στάση.
Κάποιοι θα έλεγαν πως δεν μπορεί κάποιος να ελέγξει το πόσο τα μέσα θέλουν να εισβάλλουν στη ζωή ενός ηθοποιού.
Νομίζω πως μπορείς να το ελέγξεις σε μεγάλο βαθμό. Μαθαίνεις να το χειρίζεσαι. Χρειάζεται κάποιος χρόνος, αλλά μαθαίνεις να χειρίζεσαι όλα αυτά τα διαφορετικά πράγματα και προσπαθείς να συνεχίσεις με αυτό που ήθελες να κάνεις αρχικά, όσο γίνεται και να ελαχιστοποιήσεις ό,τι σε αποσπά από αυτό.
Σας απασχολεί ποτέ το ότι οι ταινίες σας δεν έχουν το εύρος διανομής που θα θέλατε;
Όχι, όχι. Πάντοτε οι ίδιες παρορμήσεις με οδηγούσαν να γυρίσω ταινίες. Τα τελευταία δύο χρόνια έχω γυρίσει μερικές ανεξάρτητες παραγωγές. Αλλά, για παράδειγμα, το Μάγος Αιζενχαϊμ (The Illusionist) δεν έτυχε διανομής, αλλά πήγε πάρα πολύ καλά. Αν αφήσεις αυτό να σε οδηγεί, μπορεί να πληγωθείς πάρα πολύ άσχημα. Μου έχει συμβεί αρκετές φορές.
Τι εννοείτε;
Περνάς από το βίωμα της αρχικής κυκλοφορίας και την αξιολόγηση του κόσμου, αλλά πολλές ταινίες, πλέον, χτίζουν τη δική τους σχέση με το κοινό και έτσι αρχίζεις να αποκτάς πίστη στη μακροβιότητα του πράγματος. Κατά κάποιο τρόπο είναι ανακουφιστικό να ανακαλύπτεις ότι κάθε ταινία θα βρει τους δικούς της κανόνες.
Όλα αυτά είναι καλά, μέχρι μια ταινία να μην μπορεί να γυριστεί καν.
Βέβαια, δεν ξέρω καν αν το Fight Club θα γυριζόταν σήμερα. Αλλά, πάντα υπάρχει κάτι που θα βγει και θα αψηφήσει κάθε πρόβλεψη και συνειδητοποιείς πως, ναι, καταφέρνουν και γυρίζονται.
