«The Talks» | Σον Πεν: Δεν θα το άλλαζα με τίποτα
Συνέντευξη για το ηλεκτρονικό περιοδικό The Talks, από τον Rüdiger Sturm, το οποίο δημιουργήθηκε το 2011 από τον Sven Schumann και τον Johannes Bonke.
Κ. Πεν, τι σας αρέσει πιο πολύ, η υποκριτική ή η σκηνοθεσία;
Η σκηνοθεσία! Αυτή είναι η μόνη λογική απάντηση. Πάντοτε είχα· δεν θέλω να πω το δημιουργική παρόρμηση, αλλά μια κινηματογραφική… Πρόσφατα προσπάθησα να παίξω σε ταινία που σκηνοθετούσα εγώ και, ενώ σε πολλά πράγματα στη ζωή μου είμαι καλός στο μουλτιτάσκινγκ, δεν το απολαμβάνω ποτέ, επειδή είναι πολύ αγχωτικό! Θέλω να κάνω πάρα πολλά πράγματα σωστά, όλα αυτά τα προβλήματα. Άλλοι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι διαφορετικά· ακμάζουν με το μουλτιτάσκινγκ, τους φτάνει σε ένα είδους Ζεν. Όχι εγώ όμως! Ήταν δύσκολο, ήταν κάτι που δεν θέλω να κάνω ποτέ ξανά. (γέλια) Ως ηθοποιός μπορείς να πεις τόσες ιστορίες, αλλά μπορείς πραγματικά να τις πεις από τη θέση του σκηνοθέτη. Και μου αρέσει να λέω ιστορίες.
Το ίδιο ίσχυε και για τον πατέρα σας, που ήταν επίσης ένας θρυλικός ηθοποιός και τηλεοπτικός σκηνοθέτης, αλλά μπήκε στη μαύρη λίστα της βιομηχανίας επειδή στήριξε τους Δέκα του Χόλιγουντ
Αρέσει και στους δυο μας να λέμε ιστορίες. Τον χαρακτήριζε μια αβρότητα, απ’ όσο ξέρω, πάντοτε. Και αυτό εγώ το θαύμαζα και ήθελα να το φτάσω… νομίζω πως φτάνω κοντά σε αυτό, αλλά στο μεγαλύτερο κομμάτι στη ζωή μου δεν το έχω καταφέρει. Δεν μπορώ να μπω στη θέση κάποιου που έχει πετάξει σε 37 αποστολές σε εμπόλεμες ζώνες, τον έχουν πυροβολήσει δύο φορές και όταν γύρισε στη χώρα για την οποία πολέμησε του είπαν ότι δεν μπορεί να εργαστεί εδώ πια. Δεν θα το είχα ανεχτεί αυτό. Θα προσπαθούσα μάλλον να οργανώσω μια επανάσταση. Αλλά ο ίδιος το έπαιρνε ως μια αυξανόμενη ωδίνη μέσα στη χώρα.
Πως ήταν το να εργάζεστε με την οικογένειά σας; Πριν λίγο καιρό γυρίσατε μια ταινία με τα παιδιά σας. Επηρέασε τον τρόπο που σκηνοθετείτε;
Υπήρξαν στιγμές, που στα γυρίσματα του Flag Day όπου, αν ήταν άλλοι ηθοποιοί και όχι ο γιος ή η κόρη μου, θα τους είχα πιέσει συναισθηματικά ή θα τους είχα πονέσει στη σκηνή, ή θα τους είχα ενθαρρύνει να φτάσουν εκεί. Δεν είναι πάντα το ίδιο όταν πρόκειται για τα δικά σου παιδιά! Το παραδέχομαι. Αλλά, τα παιδιά μου είναι ενήλικες που έχουν τη δική τους δημιουργική παρόρμηση. Για εμένα, συνειδητοποίησα ότι ενδέχεται να προβάλω κάτι στα παιδιά μου, το οποίο μπορεί να μην ταιριάζει με τη δική τους περίπτωση.
Τι εννοείτε;
Να, για μένα, σαν ηθοποιός, δεν απολαμβάνω να είναι ταραγμένος ο χαρακτήρας μου! Οι περισσότεροι ηθοποιοί που γνωρίζω το κάνουν. Αγαπούν την υποκριτική επειδή μπορούν να εκφράσουν κάθε συναίσθημα. Πραγματικά τρέμω να φτάνω σε δύσκολα μέρη. Δεν το φοβάμαι -το τρέμω. Θα το κάνω, αλλά θα πρέπει να υπάρχει ένας ακαταμάχητος λόγος και προσπαθώ να μην το σκέφτομαι. Σκέφτομαι οποιοδήποτε άλλο κομμάτι του τι πρόκειται να συμβεί όταν φτιάχνω έναν χαρακτήρα, μέχρι τη μέρα που θα συμβεί… Και μετά το κάνω και μετά τελειώνω με αυτό.
Απλώς επειδή νιώθετε έτσι, δεν σημαίνει ότι και αυτά το βιώνουν με τον ίδιο τρόπο.
Για τα παιδιά μου, το να τα προστατέψω θα σήμαινε να τα σεβαστώ και να πω: είναι απλώς άλλος ένας ηθοποιός σε αυτό το μέρος. Δεν καταφέρνω να νιώθω έτσι όλη την ώρα, αλλά σε γενικές γραμμές το προσπαθώ. Και την ευκαιρία που δίνουμε ο ένας στον άλλον για να δημιουργήσουμε κάτι μαζί. Είναι απλά υπέροχο. Το υποτιμούσα, επειδή δεν ήθελα εξαρχής να παίξω τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Χρειάστηκε να μου πει κάποιος άλλος: Καταλαβαίνεις για τι ευκαιρία πρόκειται; Και τελικά είπα ότι θα το κάνω.
Είσαστε χαρούμενος με το αποτέλεσμα;
Δεν θα το άλλαζα με τίποτα και αυτό εξαιτίας αυτών με τους οποίους το έκανα! Τρέφω μια αληθινή, βαθιά στοργή για αυτή την ταινία, εξαιτίας των συντελεστών της και του πως νιώθουμε για αυτή. Υπάρχει, στο κέντρο αυτού, το πρώτο μου παιδί, κάτι μαγικό. Νομίζω πως είμαι πιο άνετος να συνοδεύω την κόρη μου, Ντίλαν, παρά σε οτιδήποτε άλλο. Η πίεση όλων αυτών πέφτει πάνω μου με κάποιο τρόπο. Το να είμαι με τη Ντίλαν στο κόκκινο χαλί και να προωθούμε αυτή την ταινία, ήταν ένα από τα καλύτερα ραντεβού της ζωής μου. Της αξίζει η εκτίμηση που λαμβάνει. Είναι μια δυνατή γυναίκα και πιστεύω πως είναι αρκετά δυνατή για να δεχτεί πολλά απ’ αυτά που αξίζει και να ανεχτεί αυτά που εγώ θα έλεγα πως είναι βλακείες. Φυσικά, ανησυχείς όταν είναι να κυκλοφορήσει μια ταινία· θα αρέσει σε όλους; Αλλά, στο τέλος, είμαι χαρούμενος και νιώθω τόσο τυχερός που αυτή η ταινία έχει μια αποκλειστική πρώτη προβολή σε κινηματογράφο, πριν βγει σε πλατφόρμες στρίμινγκ.
Είναι κάτι που είναι σπάνιο πια στις μέρες μας;
Λοιπόν, δεν θα ήταν έτσι αν δεν είχαμε ένα διανομέα που να είχε τη διάθεση να το κάνει! Ήμουν αποφασισμένος, αλλά αυτό από μόνο του μπορεί να μην είναι αρκετό στον κόσμο του σήμερα. Σε κάποιο σημείο, είχαμε ζητήσει χρηματοδότηση από τη Warner Brothers και αν την είχαμε πάρει, η κυκλοφορία θα ήταν την ίδια μέρα παντού, γιατί αυτό κάνουν με τις ταινίες τους. Χάνεις το τραίνο έτσι! Είναι κρίμα. Δεν ξέρω που θα πάνε τα πράγματα.
Ελπίζετε σε κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση;
Εννοώ πως η μεταφορά στις πλατφόρμες στρίμινγκ μου σπαράζει την καρδιά. Και από αυτή τη σκοπιά υπάρχουν αισιόδοξα άτομα… για τις ταινίες που σε ένα βαθμό εμπεριέχουν πολλές σκέψεις για τις αίθουσες, αλλά μετά την Covid εμπλέκεται και η οικονομική διάσταση του πράγματος… δεν ξέρουμε που θα πάει όλο αυτό. Δεν με ενδιαφέρει να σκηνοθετώ αποκλειστικά για τη μικρή οθόνη. Δεν θα το κάνω ποτέ αυτό.
Δεν είσαστε οπαδός;
Μπορώ να είμαι οπαδός πολλών πραγμάτων στη μικρή οθόνη ως μέρος του κοινού, υπάρχουν εκθαμβωτικά σενάρια, σκηνοθεσία και υποκριτική, η ποιότητα των καλών πραγμάτων στην τηλεόραση είναι καταπληκτική… αλλά, σαν σκηνοθέτης, δεν μπορείς να χρηματοδοτήσεις μια ταινία μόνο και μόνο για να τη στείλεις σε μια πλατφόρμα στρίμινγκ. Απλώς δεν είναι αυτό που ερωτεύτηκα στο να διηγούμαι ιστορίες.
