Υποστηρίζει η Νατάσα Ράγιου
(Το Νατάσα με ένα σίγμα. Όχι τώρα. Από παλιά.)
Αλέξη, πίσω από τις λέξεις ή ορθώνονται ή λιποθυμούν οι πράξεις.
Δεν πειράζει που δεν έσκισες τα μνημόνια, αυτά που θα καταργούσες με ένα άρθρο και μ’ έναν νόμο. Δεν έχουν νόημα οι κοκορομαχίες πάνω απ’ το σώμα μιας χώρας που ψυχορραγεί. Ούτε έχει νόημα η εκ του ασφαλούς κριτική. Άλλωστε ο πιο αδέκαστος κριτής δεν είναι ο πολιτικός αντίπαλος , είναι η πραγματικότητα.
Παράταση, νέο μνημόνιο, γέφυρα… Δεν μας ενδιαφέρει το όνομα αλλά το νόημα, γιατί πόσο να κρυφτείς απ’ την αλήθεια;;
Ωραίος ο γύρος του θανάτου, δε λέω, ανεβάζει και την αδρεναλίνη με ριψοκίνδυνες τούμπες, θεαματικά «σάλτο μορτάλε» και συντονισμένες ασυνεννοησίες.
Δεν με νοιάζει να υπερασπιστώ καμιά δεξιά ή άλλου δρόμου πολιτική. Όλοι μετράνε σωστά και λάθη. Προέχει να γίνει κατανοητό ότι, πλέον, δεν έχουμε την πολυτέλεια να παίζουμε τις κουμπάρες για το ποιο ιδεολογικό χρώμα θα νικήσει στον χάρτη. Ήταν πράσινος, έγινε μπλε, πλέον κόκκινος, εντάξει, το κλείσαμε το ουράνιο τόξο… τώρα;;
Όλοι αξιοπρέπεια θέλουμε, η οποία δυστυχώς δεν τρώγεται και δεν πληρώνει λογαριασμούς , άρα μια δουλειά και τα απαραίτητα για να ζεις χρειάζονται κι αυτά, έτσι δεν είναι;;
Καμιά χώρα δεν μπορεί να ζει για πάντα με δανεικά.
Πρέπει να παράγουμε, να επενδύουμε, να καινοτομούμε. Δεν γίνεται να μας δανείζουν συνέχεια και να πληρώνουν και τα τρισέγγονά μας.
Είτε με τον ένα, είτε με τον άλλο τρόπο ή θα παράγουμε ή θα αφανιστούμε.
Χρέος του εμπνευσμένου ηγέτη δεν είναι να επικαλείται συνέχεια τον λαό και εκείνο το παλιό, λεηλατημένο για «την Ελλάδα που ανήκει στους Έλληνες». Καθήκον του είναι να υπερασπίζεται αυτόν τον λαό. Αυτούς που τον ψήφισαν, αυτούς που δεν τον ψήφισαν κι αυτούς που είναι να έρθουν και ποιος ξέρει τι θα ψηφίσουν.
Θέλει μαγκιά να συνειδητοποιήσουμε ότι μόνοι μας δίνουμε δικαιώματα και να μην μασάμε την καραμέλα «για όλα φταίει η κακιά Ευρώπη και οι μισητοί εταίροι». Θέλει κότσια να παραδεχτούμε ότι εκείνο που θα θέλαμε κι θα μας βόλευε είναι «αξιοπρέπεια» χωρίς καμιά ευθύνη.
Φυσικά στηρίζουμε την ελληνική προσπάθεια. Φυσικά θέλουμε να βρεθεί κοινή λύση με τους εταίρους, το ΔΝΤ, την ΕΚΤ Αλλά δεν είμαστε και ηλίθιοι. Άλλο αξιοπρέπεια κι άλλο σαπουνόπερα. Μη τρελαθούμε και καταπίνουμε αμάσητο ότι να ΄ναι.
Ειδικά όταν ακούμε εξωφρενικά πράγματα τύπου «κατάργηση της αριστείας και στις τρεις βαθμίδες της εκπαίδευσης». Η αριστεία είναι ρετσινιά;; Έλεος!
Η Παιδεία δεν είναι αμπέλι κανενός. Και μπορεί μέχρι τώρα ούτε η ΝΔ ούτε το ΠΑΣΟΚ να της έδωσαν τη θέση που της αρμόζει αλλά το ότι η αριστεία είναι ρετσινιά…πώς ξεστομίζεται ρε παιδιά;;
Την ώρα που η Ελλάδα βρίσκεται στα πρόθυρα πιστωτικού γεγονότος, το να φαντάζεσαι ευρωπαϊκές κεντροδεξιές συνωμοσίες, δεν μοιάζει και πολύ χρήσιμο.
Πάρτε το χαμπάρι, εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχει δεξιός κι αριστερός, υπάρχει σωστός ή λάθος, ικανός και ανίκανος!
Μήπως είναι καλύτερα να συνεννοηθούμε όλοι μαζί σε μια κίνηση εθνικής ενότητας κι όχι να παίζουμε ρουλέτα;; Η μπίλια, αντί για το κόκκινο, μπορεί να σκάσει και στο μαύρο. Δεν θέλουμε πειράματα και νέες περιπέτειες. Το θέμα είναι να μας εμπιστεύονται και οι εταίροι έστω και λίγο. Δεν είναι όλοι κακοί και μας μισούν, ε; Γιατί να τους κάνουμε όλους εχθρούς; Διπλωματία είναι αυτό; Γιατί για εθνική αξιοπρέπεια δεν μοιάζει .
Υ.Γ 1: Η πραγματικότητα είναι πολύ πεισματάρα για να την αγνοεί κανείς, Αλέξη. Δεν το λέω εγώ. Ο Λένιν το είπε…
Υ.Γ 2: Δεν ξέρω τι σόι μοδάτη πολιτική ορολογία είναι αυτή η .. «δημιουργική ασάφεια», εγώ προτιμώ την σαφή δημιουργικότητα.
Υ.Γ 3: Εκλογές ή δημοψήφισμα;; Εντάξει, σε καλό δρόμο είμαστε..
