Γράφει ο Παναγιώτης Κακαράς και μοιράζεται τις εμπειρίες του μαζί μας o Θανάσης Κυπραίος
Εδώ και κάποιους μήνες έχει μπει μέσα μου το μικρόβιο του να τρέχω, στην αρχή ξεκίνησε ως μία απλή συμμετοχή σε έναν τοπικό αγώνα δρόμου και έπειτα από μερικούς μήνες έχει μετεξελιχθεί σε μία τεράστια προσπάθεια να βελτιώσω τόσο τους χρόνους μου όσο και τον όγκο των χιλιομέτρων που διανύω εβδομαδιαίως. Όπως κάθε δρομέας μεγάλων αποστάσεων έτσι για εμένα η πεμπτουσία του δρομικού κινήματος είναι η συμμετοχή και ο τερματισμός σε αγώνα μαραθωνίου.
Την Κυριακή, διεξάγεται ο 33ος αυθεντικός Μαραθώνιος της Αθήνας που αποτελεί μία διοργάνωση σταθμό για την Αθήνα και δίνει την ευκαιρία για γιορτή και χαρά σε όλο τον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Χιλιάδες αθλητές όλων των ηλικιών θα βρεθούν στο Μαραθώνα για να τρέξουν την αυθεντική διαδρομή και να πράξουν κάτι αξιοθαύμαστο. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν θυσιάσει χιλιάδες ώρες από τον ελεύθερο χρόνο τους για απαιτητικές προπονήσεις με σκοπό να καταφέρουν να βρεθούν στην αφετηρία της διαδρομής και να διανύσουν 42,195 χιλιόμετρα. Κάποιοι από εμάς σκεφτόμαστε ότι είναι μακριά να διανύσουμε την απόσταση με αυτοκίνητο άρα μπορούμε να σκεφτούμε πόσο δύσκολο μπορεί να είναι για κάποιους να την τρέξουν.
Οι συμβολισμοί με το παρελθόν είναι αρκετοί και ίσως αρκετά οικείοι σε όλους όσους διαβάσουν τις σκέψεις μου αλλά πραγματικά αξίζει όσοι δεν έχετε κάτι άλλο να κάνετε να βρεθείτε στο Καλλιμάρμαρο αργά το πρωί προς μεσημέρι για να δείτε τον τερματισμό αυτών των «σύγχρονων ηρώων». Σε μία εποχή που υπάρχει ένδεια προτύπων μπορούν να αποτελέσουν παράδειγμα προς μίμηση για την ελληνική κοινωνία στα δύσκολα χρόνια που ζούμε αλλά ακόμα περισσότερο στα δύσκολα χρόνια που έπονται. Ο αγώνας τους, οι θυσίες τους και η επιμονή των αθλητών αυτών είναι όλα αυτά τα απαραίτητα χαρακτηριστικά που πρέπει να αποκτήσουμε για να μπορούμε να επιζήσουμε των χαλεπών καιρών που διαβιώνουμε.
Τα οφέλη του τρεξίματος είναι πολλά τόσο για το σώμα μας όσο και για την πνευματική μας υγεία και νομίζω ότι είναι μία καλή ευκαιρία να αρχίζουμε όλοι να σκεφτόμαστε πιο σοβαρά την ιδέα της άθλησης και ιδιαίτερα του τρεξίματος. Μόνο να κερδίσουμε έχουμε και τίποτα να χάσουμε, ίσως αυτή η περιβόητη επανεκκίνηση της κοινωνίας μας (που συχνά γίνεται λόγος τώρα τελευταία) μπορεί να επιτευχθεί από μικρές πράξεις σαν και αυτή που μπορεί να αλλάξει τον τρόπο ζωής μας και την στάση μας προς το τι συμβαίνει στην κοινωνία.
Εύχομαι καλό αγώνα σε όλους όσους συμμετάσχουν στον Μαραθώνιο και τις παράλληλες διοργανώσεις του και μακάρι πολύ σύντομα να μου δοθεί και εμένα η δυνατότητα να τρέξω την αυθεντική διαδρομή και να τερματίσω στο Καλλιμάρμαρο στάδιο.
Αξίζει παρακάτω να διαβάσετε τις σκέψεις του πολύ καλού μου φίλου και ερασιτέχνη μαραθωνοδρόμου Θανάση Κυπραίου που είναι ο λόγος που τρέχω και το κείμενο πραγματικά με άγγιξε:
Τα στάδια ενός ερασιτέχνη μαραθωνοδρόμου:
1.Τρελό όνειρο.
Καλά ρε, 42 χιλιόμετρα? Και τι καταλαβαίνουν? Περισσότερο κακό κάνουν στον εαυτό τους παρά καλό… Δεν τους καταλαβαίνω. Τι εννοείς το κάνουν κάθε χρόνο?
2. Η απόφαση.
Θα το κάνω κ εγώ.
3. Η πειθαρχία.
Το πρόγραμμα, η προετοιμασία, τα «προαπαιτούμενα». Νιώθεις λίγο σαν επαγγελματίας αθλητής. Βάζεις έναν εφικτό στόχο (πρέπει να είσαι σε θέση να τον ποσοτικοποιήσεις) και καλείσαι να τον εκπληρώσεις.
4. Η αυτοσυγκράτηση και η υπομονή.
Η διάρκεια της προετοιμασίας είναι περίπου 3-4 μήνες. Η συχνότητα προπονήσεων είναι 4-5 την εβδομάδα. Η ξεκούραση είναι αναγκαία. Οι τραυματισμοί παραμονεύουν. Για να τρέξεις γρήγορα, πρέπει να μάθεις να τρέχεις αργά.
5. Οι θυσίες.
Θυσιάζεις ξενύχτια, διασκέδαση, στιγμές με την οικογένεια. Πας διακοπές το καλοκαίρι και σκέφτεσαι πού και πώς θα κάνεις προπόνηση. Στο οικογενειακό τραπέζι, όλοι τρώνε το ζεστό φαγητό, εσύ όχι ακόμα, πρέπει να πας για προπόνηση, θα το φας το βράδυ, κρύο. Γυρνάς από 3-ωρη πρωινή προπόνηση και αντί να κοιμηθείς, σε περιμένει το παιδί σου στην πόρτα να πάτε για ποδήλατο!
6. Οι δυνατές συγκινήσεις.
Μόλις τελείωσες μια δυνατή προπόνηση και νιώθεις άτρωτος. Την επόμενη μέρα βγάζεις με το ζόρι μια κατά τα άλλα εύκολη προπόνηση και νιώθεις χάλια.
7. Η ολοκλήρωση της προσπάθειας.
Έφτασε η ώρα του αγώνα. Για εμένα, το τι θα γίνει στον αγώνα περνάει σε δεύτερη μοίρα. Ό,τι μπορούσα να κάνω, το έκανα σε 4 μήνες. Βελτιώθηκα, ίδρωσα, πόνεσα, χάρηκα, απογοητεύτηκα. Ο αγώνας είναι η γιορτή. Η τελική έκβαση εξαρτάται από πάρα πολλούς παράγοντες. Δε με νοιάζει η τελική έκβαση. Ο Μαραθώνιος διαρκεί 4 μήνες όχι 3-4 ώρες.
Το αξιοσημείωτο είναι πως ακριβώς έτσι εξελίσσεται και ο αγώνας:
1. Πού ήρθαμε? Τι θα κάνουμε τώρα?
2. Πάμε, ξεκινάμε.
3. Νιώθω καλά, θα τα καταφέρω.
4. Χαλάρωσε, είσαι ξεκούραστος τώρα αλλά πρέπει να εξοικονομείς ενέργεια, όχι να ξοδεύεις. Υπομονή.
5. Περνάς από πόλεις, φούρνους, βλέπεις κόσμο, εγώ περνάω και 500 μέτρα από το σπίτι μου. Ένα δροσερό μπάνιο, λίγο φαγητό και το κρεβάτι μου. Όχι, συνέχισε.
6. Άνθρωποι κάθε ηλικίας σε ζητωκραυγάζουν. Θέλεις να τους αγκαλιάσεις όλους! Ειδικά τα παιδάκια που απλώνουν τα χέρια τους για «κόλλα το».
7. Το Καλλιμάρμαρο. Έφτασες. Τα κατάφερες. Έβαλες ένα στόχο δύσκολο, δούλεψες, τον πέτυχες. Ξανά.
