Γράφει ο Ceteris Paribus
Στις 7 Ιανουαρίου, ο τομεάρχης Ανάπτυξης του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργος Σταθάκης επέλεξε να ανοίξει “μέτωπο” με τους Έλληνες “ολιγάρχες” μέσα από τις σελίδες των Financial Times, προαναγγέλλοντας σύγκρουση μαζί τους και δηλώνοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα τους “συντρίψει”! Το άνοιγμα αυτού του “μετώπου”, μέσα από το συγκεκριμένο διεθνούς εμβέλειας μέσο, από το πλέον market friedly στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι καθόλου τυχαίο γεγονός. Οι ίδιοι οι FT, αντιλαμβανόμενοι ότι ο κ. Σταθάκης δεν άνοιξε τυχαία αυτό το θέμα, επανήλθαν στις 13 Ιανουαρίου με εκτενές ρεπορτάζ για τους Έλληνες “ολιγάρχες”, σε αναφορά με τις δηλώσεις Σταθάκη.
Στους παροικούντερς την Ιερουσαλήμ, ο λόγος που άνοιξε αυτό το ζήτημα τώρα, είναι εντελώς συγκεκριμένος και πολύ σημαντικός: Στην άτυπη (στο προσκήνιο, γιατί στο παρασκήνιο είναι κάτι πολύ περισσότερο από άτυπη…) διαπραγμάτευση του ΣΥΡΙΖΑ με τους δανειστές, ο Αλέξης Τσίπρας έχει ένα “αντάλλαγμα” να δώσει, έναντι όσων ζητάει: τη δέσμευση ότι θα πατάξει τη διαφθορά στο δημόσιο τομέα, τη διαπλοκή πολιτικής και επιχειρηματικότητας και εν τέλει την παντοδυναμία των λεγόμενων Ελλήνων “ολιγαρχών”.
Στη συνέντευξή του στον “Ενικό”, ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε ότι διεκδικεί να αποφασίσει αυτός, δηλαδή η κυβέρνησή του, πώς θα υλοποιηθούν οι στόχοι που θα περιλαμβάνονται στη συμφωνία με τους δανειστές. Γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η όποια συμφωνία θα περιλαμβάνει “σφιχτούς” δημοσιονομικούς στόχους (ακόμη και αν τα πρωτογενή πλεονάσματα αναπροσαρμοστούν σε κατώτερα επίπεδα), θέλει να διατηρήσει το δικαίωμα “εσωτερικών ανακατανομών” στο όποιο πρόγραμμα συμφωνηθεί, ώστε να ενσωματώσει σε αυτό και τις δεσμεύσεις που το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει αναλάβει.
Η ιδέα να έχει η ελληνική κυβέρνηση την ευχέρεια να επιλέγει τα μέσα για την υλοποίηση των στόχων του προγράμματος δεν είναι καινούργια. Το ίδιο ακριβώς διεκδικούσαν και όλες οι έως τώρα μνημονιακές κυβερνήσεις. Ο τρόπος όμως που το διεκδικούσαν οδηγούσε σε πλήρες αδιέξοδο, καθώς οι “εσωτερικές ανακατανομές” είχαν πάντα στόχο την προστασία των κυκλωμάτων πολιτικο-επιχειρηματικής διαπλοκής. Έτσι, αναπόφευκτα οδηγούσαν σε μέτρα περικοπών οριζόντιου χαρακτήρα και σε μέτρα δυσβάστακτης φορολογίας. Προστατεύοντας το δικαίωμά τους να επιλέγουν την εσωτερική κατανομή των βαρών εντός του προγράμματος, οι μνημονιακές κυβερνήσεις προστάτευαν τη μεγάλη φοροδιαφυγή και τα “κυκλώματα” λεηλασίας των δημόσιων δαπανών και προκειμένου να αντισταθμίσουν τις απώλειες από αυτή την πλευρά, επιβάρυναν υπέρμετρα τα λαϊκά εισοδήματα και εξολόθρευσαν τη μεσαία τάξη.
Έτσι, δεν είναι τυχαίο ότι η “λίστα Λαγκάρντ” έχει αυτό το όνομα, ούτε είναι ασήμαντο ότι το ΔΝΤ έφτασε να δηλώσει ότι “Στην Ελλάδα οι πλούσιοι δεν πληρώνουν τους φόρους τους”. Ούτε είναι άσχετες με όλα αυτά δηλώσεις της τρόικας ότι αυτή ουδέποτε ζήτησε οριζόντιες περικοπές και επιβολή νέων φόρων. Όταν όμως προστατευόταν μονίμως η “μία πλευρά”, το πρόγραμμα δεν έβγαινε και οι ελληνικές κυβερνήσεις πρότειναν οι ίδιες σαν “λύση” νέες οριζόντιες περικοπές και νέους φόρους. Η τρόικα ζητούσε “ακριβές μέτρημα” της δημοσιονομικής απόδοσης των μέτρων, με αποτέλεσμα οι ελληνικές κυβερνήσεις να τα ρίχνουν όλα στην τρόικα “καθαρίζοντας” τη δική τους θέση…
Στο πλαίσιο αυτό, η κατά καιρούς προβαλλόμενη από τις ελληνικές κυβερνήσεις εξοικονόμηση από την “πάταξη της φοροδιαφυγής” αντιμετωπιζόταν από την τρόικα σαν… ανέκδοτο, και τα σχετικά “έσοδα” απορρίπτονταν ασυζητητί. “Αν θέλετε να προστατεύετε τη μεγάλη φοροδιαφυγή και τη διαφθορά, τότε θα πάρετε ακόμη πιο σκληρά μέτρα περικοπών και θα βάλετε περισσότερους φόρους, ώστε το πρόγραμμα να βγαίνει”, έλεγαν σε ελεύθερη απόδοση οι τροϊκανοί στις ελληνικές κυβερνήσεις. Και τους κατηγορούσαν ότι με αυτό τον τρόπο το πρόγραμμα προσαρμογής γίνεται ακόμη περισσότερο υφεσιακό και αντιαναπτυξιακό.
Τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ, διεκδικώντας και αυτός το δικαίωμα να καθορίζει την “εσωτερική κατανομή” των βαρών εντός του προγράμματος, διαμηνύει στην τρόικα ότι αυτός δεν θα προστατεύσει τους μεν για να επιβαρύνει τους δε, αλλά ότι είναι “καθαρός” και άρα το εννοεί όταν λέει ότι θα πατάξει τη φοροδιαφυγή.
Ιδού λοιπόν σε ποια ανάγκη λογοδοτεί η “ξαφνική” επίθεση του Γιώργου Σταθάκη στους Έλληνες “ολιγάρχες”.
Υ.Γ. Οι Έλληνες “ολιγάρχες”, επειδή ακριβώς έχουν πάρει το μήνυμα, προσπαθούν τώρα να… προσεγγίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ και να χτίσουν “γέφυρες” μαζί του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η εντυπωσιακή στροφή του ΔΟΛ. Μένει να δούμε αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα αντέξει στην “επίθεση φιλίας”…
