Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος*
Καίτοι επιδεινώνεται κατά πολύ το κοινωνικό κλίμα τώρα το Σεπτέ-μβριο, η αντιπολίτευση προς την κυβέρνηση, δεν φαντάζει ως κάτι τόσο εύκολο. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την ικανότητα να εκτρέπει την πολιτική ατζέντα, να κάνει ελιγμούς και να «αποδρά» από την πραγματικότητα. Με κατασκευασμένες αντεγ-κλήσεις, με παραπετάσματα καπνού και άλλα τερτίπια, εξωθεί το πολιτικό παιχνίδι εκεί που θέλει. Μόνιμη πλέον επωδός του, σε κάθε του κυβερνητική αδυναμία «και εσείς τόσα χρόνια τι κάνατε;» !!! Οφείλει έτσι λοιπόν και η «Νέα Δημοκρατία», να βγεί απέναντί του, με έναν πολιτικό λόγο με μεγαλύτερη πολιτική και ηθική ένταση και με μια θεματολογία, που να παρακολουθεί τον γοργό κοινωνικό βηματισμό. Αλλά και με πρόσωπα που θα έχουν μια πλατιά πολιτική και πολιτισμική παιδεία, για να μπορούν να τον υποστηρίξουν.
Όμως παγιδεύονται και πολλά στελέχη της αντιπολίτευσης, σε έναν ιδιότυπο δόκανο. Καταναλίσκονται σε μια σοβαρή μεν πολιτική θεματολογία, που θα αφορούσε δε όμως μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα και όχι βεβαίως την Ελλάδα. Την Ελλάδα που έχει υποστεί ως κοινωνία, την παραμορφωτική διάθλαση της χρεοκοπίας και που της έχει αναμφίβολα αλλοτριώσει την πολιτική της κουλτούρα. Πόσο μπορούν έτσι σήμερα να κυριαρχούν στον πολιτικό λόγο της «Νέας Δημοκρατίας», η φλογισμένη κριτική για τον Μαδούρο, ή το Συνέδριο της Εσθονίας και κατά πόσο μπορούν να εγγίζουν τις ευαίσθητες πολιτικές χορδές, του πολλαπλώς πτοημένου έλληνα ψηφοφόρου; Σαφώς και τα παραπάνω δυο θέματα είναι σοβαρά και συναρτώνται με τον σεβασμό των θεσμών και μια ορθοεπή πολιτική συμπεριφορά από την πολιτική μας τάξη. Δεν μπορούν όμως ποτέ να αποτελούν την επιχειρηματολογική προμετωπίδα της αντιπολίτευσης, αφού δεν αγγίζουν ψυχικά τον μέσο έλληνα πολίτη.
Στο ίδιο μήκος κύματος, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα αβαντάζ που πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα. Αρδεύει σταυρούς από μια πελώρια κοινωνική δεξαμενή, που είναι πολιτικά πολύ θυμωμένη, αλλά προβληματίζεται για περαιτέρω επιδείνωση της κατάστασής της. Ήτοι συνταξιούχοι που ναι μεν «βράζουν», αλλά φοβούνται με την υποδαυλιζόμενη προπαγά-νδα της κυβέρνησης, ότι κάποιος άλλος θα τους έκοβε παραπάνω, άνεργοι που φοβούνται ότι θα επιδεινωθεί και άλλο το κοινωνικό κλίμα, με την περαιτέρω συρρίκνωση του γλίσχρου οικογενειακού τους εισοδήματος – από το οποίο και «ζούν» – δημόσιοι υπάλληλοι που αγωνιούν ότι η επόμενη μέρα, μπορεί να τους βρεί με επώδυνες κινητικότητες και υπαλληλικές υποβαθμίσεις, αλλά και λογής – λογής κοινωνικά αδύναμοι, που ζουν σήμερα με δωρεάν εισιτήρια, μικροεπιδόματα και άλλες μικρές κοινωνικές στηρίξεις. Η «Νέα Δημοκρατία», οφείλει να αγκαλιάσει αυτές τις κοινωνικές ομάδες και να εκπονήσει ένα Master Plan, μέσω του οποίου θα εγγυάται την μεσοπρόθεσμη δυνατότητα απεγκλωβι-σμού τους. Πολύ περισσότερο δε, να εντείνει την πολιτική επικοινωνία και ηθική επαφή μαζί τους.
Μπαίνοντας λοιπόν σιγά – σιγά σε ένα «οργισμένο» κοινωνικά και οικονομικά φθινόπωρο, η «Νέα Δημοκρατία» έχει χρέος να συστήσει τις επιβαλλόμενες ομάδες «κρούσης», απέναντι σε αυτό το πελώριο κοινωνικά target group, που με σοβαρότητα, ευαισθησία, αλλά και πολιτική ευτολμία, θα δημιουργήσουν τις αναγκαίες προϋποθέσεις, για τον επαναπατρισμό του σε αυτή, η οποία αποτελεί και την μόνη σοβαρή πολιτική πρόταση σήμερα, εξόδου από την βαθιά μας κρίση.
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων
