Ένα από τα πιο επιτυχημένα επικοινωνιακά concepts της κυβέρνησης ήταν το «λόμπι της δραχμής». Τουλάχιστον για όσο διάστημα μπορούσε να πείθει πως κάθε σκέψη πέραν του ευρώ ήταν απαγορευμένη και όποιος υποστήριζε κάτι τέτοιο έπρεπε να καεί στην πυρά, διότι εκπροσωπούσε τάχα μου ιδιοτελή συμφέροντα. Σήμερα η επικοινωνιακή δύναμη του επιχειρήματος έχει εξαντληθεί, μαζί με την εξάντληση της οικονομίας και της κοινωνίας. H μάχη επιβίωσης δεν είναι ιδιοτέλεια. Το ευρώ και η διαχείρισή του από την ευρωπαϊκή ελίτ και τους Γερμανούς αντιστρατεύεται ευθέως τα εθνικά συμφέροντα και πλήττει άμεσα τον πληθυσμό.
Ο Αντώνης Σαμαράς ανέλαβε τα ηνία της χώρας για να επαναδιαπραγματευθεί με τους δανειστές. Ειλικρινά δεν ξέρω αν το προσπάθησε και δεν τα κατάφερε ή αν παραδόθηκε αμέσως και έγινε μέρος του «λόμπι του ευρώ», μεταφέροντας απλά στο εσωτερικό όσα υπαγορεύουν απ’ έξω οι δανειστές μας. Σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει και αυτό είναι πως η τρόικα έχει πάρει αμπάριζα την κυβέρνησή του. Και το χειρότερο όλων είναι ότι θα τον «αδειάσουν» στο τέλος. Πρόεδρε, αν τυχόν το πιστεύεις, οι Γερμανοί δεν είναι φίλοι σου!
Έφτασε ακόμη και ένας άνθρωπος του ΙΟΒΕ, ο διευθυντής έρευνας του Ινστιτούτου Άγγελος Τσακανίκας να πει χθες πως το ποσοστό 27% της ανεργίας στη χώρα μας δεν είναι βιώσιμο, συμπληρώνοντας παράλληλα πως σε άλλες χώρες όταν η ανεργία φτάσει σε διψήφιο νούμερο «πέφτουν κυβερνήσεις». Την ίδια ώρα το Βιοτεχνικό Επιμελητήριο Θεσσαλονίκης ανακοίνωνε πως μόνο μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2013 έφθασαν τις 602 οι βιοτεχνίες που κατέβασαν ρολά.
Η «πάση θυσία» παραμονή στο ευρώ μπορεί να δικαιώνεται στις δημοσκοπήσεις της GPO για την «Ανατροπή» του Πρετεντέρη, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο με την πραγματική οικονομία και την πραγματική ζωή. Κάθε μέρα που περνάει, η αγορά μετράει θύματα ασφυξίας. Ο άνευ όρων και ορίων εναγκαλισμός της ελληνικής κυβέρνησης με τη Γερμανία και τη στρατηγική της, αποδεικνύεται στην πράξη ως θανάσιμος για την οικονομία και την κοινωνία. Μετά μάλιστα και από το νέο υπόδειγμα «διασώσεων» που εγκαινιάσθηκε στην Κύπρο εξέλιπε και το τελευταίο επιχείρημα που αφορούσε στην προστασία των τραπεζικών καταθέσεων. Το μοναδικό στοιχείο «σταθερότητας» που είχε απομείνει στην ευρωζώνη θυσιάζεται και αυτό στο βωμό των γερμανικών επιδιώξεων για τη μεταφορά όλου του ευρωπαϊκού πλούτου στο Βορρά.
Σύμφωνα με τον αναλυτή της ελβετικής τράπεζας UBS, Reinhard Clause, η κατάσχεση ρευστού ή άλλων ενεργητικών στοιχείων των πολιτών, η φυγή κεφαλαίων, οι έλεγχοι κεφαλαίων με επιλεκτικό τρόπο και η κοινωνική αναταραχή που προκαλείται, συνιστούν πρόδρομα συμπτώματα μιας επικείμενης κατάρρευσης της ευρωζώνης.
Δυστυχώς όμως η κυβέρνηση θα υποδεχθεί για άλλη μια φορά τους εκπροσώπους της τρόικας που επιστρέφουν σήμερα, έχοντας «τα χέρια σηκωμένα» και χωρίς να έχει πάνω στο τραπέζι ένα εναλλακτικό σχέδιο πορείας για τη χώρα, τουλάχιστον ως διαπραγματευτικό όπλο άσκησης πίεσης. Το μοναδικό επί της ουσίας επιχείρημα διπαραγμάτευσης που έχει η κυβέρνηση έναντι της τρόικας είναι πως αν πιεστεί πολύ θα πέσει.
Δεν θέλω να στεναχωρήσω πρωί – πρωί το Μέγαρο Μαξίμου αλλά το επιχείρημα αυτό δεν θα κάνει να ιδρώσει το αυτί των δανειστών μας.
ΥΓ1: Το παγκόσμιο λόμπι του ευρώ δεν καταλαβαίνει από τέτοια. Όπως είπε και ο Ολλανδός αγρονόμος Γιέρεν Ντάισελμπλουμ που συμβαίνει να είναι και πρόεδρος του Eurogroup «η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί άλλο να διασώζει χρεοκοπημένα κράτη και χρεοκοπημένες τράπεζες». Στο νέο αυτό κανόνα , αργά ή γρήγορα, θα προστεθεί πως δεν μπορεί να σώζει και χρεοκοπημένες κυβερνήσεις.
ΥΓ2: Μπορεί το εγχώριο λόμπι του ευρώ να επαναλαμβάνει σε όλους τους τόνους τη γνωστή κινηματογραφική ατάκα «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας», αλλά μάλλον δεν έχει προσέξει το τέλος της ταινίας.
