Γράφει ο Ceteris Paribus
Ο Σαμαράς ήθελε (!) μια ορθή κοφτή δήλωση του Ντράγκι ότι χωρίς άμεση συνέχεια του μνημονιακού πλαισίου, τα ελληνικά ομόλογα θα εξαιρεθούν της ευρωπαϊκής «ποσοτικής χαλάρωσης» που αποφάσισε χθες η ΕΚΤ και εξήγγειλε ο Ντράγκι. Καθώς τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων είναι δυσμενέστατα για τη ΝΔ, μόνο μια νέα δόση… τρόμου υπογραμμισμένη αυτή τη φορά από τα έγκυρα χείλη του Ντράγκι, θα μπορούσε να δώσει κάποιο όπλο στον κ. Σαμαρά στο φίνις της προεκλογικής εκστρατείας – ο απεγκλωβισμός από τη «στρατηγική του φόβου» λίγες μέρες πριν τις εκλογές είναι απλώς αδύνατος.
Ωστόσο, η «βοήθεια» από τον Ντράγκι τελικώς δεν ήρθε! Η Ευρώπη –και ο κόσμος όλος- δεν ασχολείται πλέον με τον απερχόμενο αλλά με τον… ερχόμενο! Έτσι, όλα τα μηνύματα Ντράγκι ήταν προς τη… νέα κυβέρνηση των Αθηνών, τον ΣΥΡΙΖΑ:
- Ενέταξε τα ελληνικά ομόλογα στο πρόγραμμα. Τα 30 δισ. ευρώ που αντιστοιχούν στην Ελλάδα, ουσιαστικά τελειώνουν τη συζήτηση για το χρηματοδοτικό κενό, άρα και το πολύ σκληρό σενάριο νέας δανειακής σύμβασης και νέου μνημονίου.
- Έδωσε «εύλογο» χρόνο διαπραγμάτευσης στη νέα κυβέρνηση, πρακτικώς μέχρι και τον Ιούνιο, λέγοντας ότι θα μπορούσε το 33% αυτών των 30 δισ. ευρώ η ΕΚΤ να το αγοράσει τον Ιούλιο για να καλύψει τις αυξημένες ανάγκες του καλοκαιριού για την αποπληρωμή ομολόγων που λήγουν.
Ως εδώ, ήταν το «καρότο», από δω και κάτω όμως αρχίζει το «μαστίγιο»:
- Προϋπόθεση για τη συμμετοχή της Ελλάδας στο πρόγραμμα της αγοράς ομολόγων, αλλά και προϋπόθεση για να γίνει συζήτηση για μια νέα συμφωνία, είναι η επιτυχής ολοκλήρωση της εκκρεμούσας 6ης αξιολόγησης του δεύτερου δανειοδοτικού προγράμματος για τη δόση των 7,2 δισ. ευρώ. Όπου, όπως δήλωσε και ο κ. Σόιμπλε, η νέα ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να τηρήσει τις συμφωνηθείσες δεσμεύσεις – και αν πρέπει να ακούμε κάποιον από το στρατόπεδο των δανειστών, αυτός είναι σίγουρα, πρώτος και καλύτερος ο κ. Σόιμπλε…
- Το πρόγραμμα παροχής ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες μέσω του γνωστού μηχανισμού του ELA δεν είναι αόριστης διάρκειας αλλά θα επαναξιολογείται κάθε 15 μέρες. Αυτό σημαίνει ότι η «δοσολογία» αυτής της ρευστότητας είναι στη διακριτική ευχέρεια του κ. Ντράγκι, ο οποίος -προφανέστατα- θα επαγρυπνεί ώστε να μη γίνει ο ELA μηχανισμός χρηματοδότησης των δημόσιων δαπανών…
Θα ήταν λάθος να πιστέψουμε ότι το «μαστίγιο» αυτό δεν θα είναι ιδιαίτερα επώδυνο για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – στο βαθμό που νικήσει, όπως όλα δείχνουν, τις εκλογές. Το δίλημμα που τίθεται, είναι ιδιαίτερα σκληρό: Αν μπει στη διαπραγμάτευση για την τελευταία αξιολόγηση του προηγούμενου προγράμματος για να πάρει τα 7,2 δισ. ευρώ της τελευταίας δόσης, τότε αποδέχεται τοις πράγμασι τα μνημόνια – και μάλιστα… το προηγούμενο μνημόνιο! Αν υιοθετήσει τη γραμμή του κ. Μηλιού, που πρόσφατα δήλωσε ότι «δεν χρειαζόμαστε νέο δάνειο, ο κ. Σόιμπλε μπορεί να κρατήσει τα χρήματά του», τότε υλοποιεί τη δέσμευσή του για «τέλος των μνημονίων», παρακάμπτει την προϋπόθεση Ντράγκι (επιτυχής ολοκλήρωση της τελευταίας αξιολόγησης για συμμετοχή στο πρόγραμμα της αγοράς ομολόγων), πραγματοποιεί μια πρόωρη έξοδο της Ελλάδας από τα μνημόνια και οργανώνει τη διαπραγμάτευση για τη νέα, συνολική συμφωνία, με άξονα διαπραγμάτευσης την αναδιάρθρωση του χρέους.
Αυτό σημαίνει ότι είναι όλα ειδυλλιακά; Όχι! Τα δημόσια έσοδα έχουν κάνει «βουτιά» το τελευταίο διάστημα και το πρωτογενές πλεόνασμα δοκιμάζεται σκληρά. Τα ρευστά διαθέσιμα του Δημοσίου είναι στο όριο – πιθανότατα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα παραλάβει όντως άδεια ταμεία. Στο μεταξύ όμως, οι υποχρεώσεις (τόκοι, δόσεις προς ΔΝΤ, λήξεις χρεολυσίων) μέχρι να φτάσουμε στις πρώτες μεγάλες λήξεις ομολόγων του Ιουλίου θα τρέχουν και είναι διόλου ευκαταφρόνητες: 2,1 δισ. ευρώ το Φεβρουάριο, 2,2 δισ. ευρώ το Μάρτιο, από 1 δισ. ευρώ τον Απρίλιο και το Μάιο, 2,5 δισ. ευρώ τον Ιούνιο.
Η νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να οργανώσει μνημονιακού τύπου… νηστεία στις δημόσιες δαπάνες και να επιδείξει μνημονιακής αποτελεσματικότητας πυγμή στη συλλογή των δημοσίων εσόδων μέχρι να ολοκληρωθεί η διαπραγμάτευση. Αυτό σημαίνει ότι για όσο διάστημα θα διαπραγματεύεται, θα έχει ελάχιστες δυνατότητες να υλοποιήσει τα μέτρα που εξήγγειλε στη ΔΕΘ, με αποτέλεσμα να παραβιάζει στην πράξη τη δέσμευσή του ότι το «πακέτο» της ΔΕΘ θα υλοποιηθεί άμεσα και δεν θα συναρτηθεί με τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές…
Υπ’ αυτούς τους όρους, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να διαπιστώσει ότι ο χρόνος δεν ευνοεί αυτήν αλλά τους δανειστές και ότι η «γαλαντομία» Ντράγκι να δώσει χρόνο μέχρι τον Ιούλιο, οδηγεί σε παραλυτικό εγκλωβισμό. Ίσως τότε θελήσει η ίδια να τελειώσει τη διαπραγμάτευση το νωρίτερο δυνατόν. Αλλά όποιος βιάζεται, έχει ήδη ένα χάντικαπ…
Υ.Γ. Είναι φανερό, ύστερα από τα προλεχθέντα, γιατί ο Αλέξης Τσίπρας έθεσε ουσιαστικά στους ψηφοφόρους το δίλημμα, χωρίς -για προφανείς λόγους- να το διατυπώσει ολόκληρο, «αυτοδυναμία ΣΥΡΙΖΑ, αλλιώς πάμε σε περιπέτεια»…
