Γράφει ο Νίκος Καραχάλιος
Τη Δευτέρα στο Euro Working Group και τη Συνοδο Κορυφης των Βρυξελλών, παίζεται κατά πολλούς το μέλλον όχι μόνο της ελληνικής οικονομίας, αλλά της χώρας ολόκληρης.
Η απόδειξη του πόσο σοβαρά εκτιμούν τον κίνδυνο από τις πρόσφατες μη εξελίξεις οι Έλληνες πολίτες είναι απολύτως κοστολογημένη: 4,2 δις ευρώ έκαναν φτερά από τις τράπεζες μας σε μόλις 5 εργάσιμες μέρες και ο φόβος τα μετέφερε σε μαξιλάρια, κήπους και υπόγειες κρυψώνες ανά την επικράτεια (και δυστυχώς όχι μόνο, αφού πολλά «πετάνε» και προς τράπεζες του εξωτερικού).
Ο δείκτης εμπιστοσύνης για τους χειρισμούς του Έλληνα πρωθυπουργού, δημοσκοπικά παραμένει υψηλός, ξεπερνώντας το 50%. Όμως, η πραγματικότητα στα γκισέ των τραπεζών λέει μια άλλη ιστορία… Και βέβαια, ο φόβος όλων είναι να μην μεταφερθεί τις επόμενες μέρες το επίκεντρο της προσοχής λίγα μέτρα πιο έξω από τα γκισέ …Που ; Μα που αλλου; Στα ΑΤΜS.
Μάλιστα, όσο πιο κοντά φτάνουμε στο ενδεχόμενο σημείο θραύσης, τόσο αυξάνονται οι εκροές των καταθέσεων.
Εχθές, την Παρασκευή 19/6 μόνο, εκταμιεύθηκε το ιλιγγιώδες ποσό των 1,2 δις ευρώ! Που βρισκόταν εκείνη την ώρα ο Αλέξης Τσίπρας ; Ο κάθε λογικός άνθρωπος θα περίμενε να είναι στο γραφείο του Γιάννη Στουρνάρα, στα Κεντρικά γραφεία της Τράπεζας της Ελλάδος και να κάνουν crisis management.
Όμως, κάτι τέτοιο μάλλον αποτελεί (κυριολεκτικά) όνειρο θερινής νυκτός, αφού οι σχέσεις της κυβέρνησης (για πολλούς όχι αδικαιολόγητα) με τον Κεντρικό Τραπεζίτη είναι ψυχροπολεμικές. Μάλιστα, η Πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου, αφού νωρίτερα μέσα στην εβδομάδα είχε απορρίψει ως «απαράδεκτη» την έκθεση της ΤτΕ, φροντίζει σχεδόν καθημερινά με δηλώσεις και συμπεριφορές της, να στοχοποιεί τον εκλεκτό του Κώστα Σημίτη και ως εκ του αποτελέσματος να τον βάζει απέναντί της, αλλά και απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, σε μια στιγμή που πολιτικές ,αλλά και προσωπικές διαφορές, θα έπρεπε να παραμεριστούν -έστω προσωρινά- και να αναζητηθούν από κοινού λύσεις πριν συντελεστεί η νέα εθνική καταστροφή.
Μήπως, ο Πρωθυπουργός συσκεπτόταν με τον Μάριο Ντράγκι στην έδρα της Ευρωπαϊκής Τράπεζας στη Φρανκφούρτη; Και πάλι η απάντηση είναι αρνητική… Ο Super Mario είχε εκ των προτέρων φροντίσει από την Τετάρτη να αυξήσει το ELA με 1,1 δις. Και είναι stand by αν χρειαστούν περεταίρω ρευστότητα οι Ελληνικές συστημικές Τράπεζες. Αυτός κάνει τη δουλειά του από μόνος του και –προς το παρόν (;) – δεν αφήνει το σύστημα να καταρρεύσει παρά τις επίμονες προσπάθειες -των κατά τα άλλα υπερήφανων – Ελλήνων καταθετών/πολιτών.
Λοιπόν, ο Πρωθυπουργός βρισκόταν στη Σύνοδο της Αγίας Πετρούπολης συνοδευόμενος από έναν μόνο Υπουργό, τον ΠΑΠΕΝ Παναγιώτη Λαφαζάνη (γιατί όχι και τον ΥΠΕΞ Νίκο Κοτζιά;), και ομάδα Ελλήνων επιχειρηματιών.
Για όσους δεν γνωρίζουν , η Σύνοδος αυτή αποτελεί πλέον θεσμό για τη εξωτερική οικονομική πολιτική της Ρωσίας, διοργανώνεται φέτος για 19η φορά και θεωρείται το «Ρώσικο Νταβός».
Υπό άλλες συνθήκες, η παρουσία μας εκεί –και μάλιστα ακόμα πιο ενισχυμένη- θα θεωρείτο must. Σήμερα, επιτρέψτε μου (και χωρίς καμία αντιπολιτευτική διάθεση) μπορουμε να τη θεωρήσουμε τουλάχιστον παράδοξη.
Παράδοξο 1ο : Γιατί; Γιατί ενώ η διαπραγμάτευση με τους δανειστές των 320 και πλέον δις έχει φτάσει σε οριακό σημείο, εμείς φαίνεται σα να «φλερτάρουμε» γεωπολιτικά με τους αντιπάλους τους.
Γιατί τόσο οι Ευρωπαίοι όσο και οι Αμερικάνοι σύμμαχοί μας έχουν παγώσει τη σχέση τους με τη Ρωσία μετά τα γεγονότα στην Κριμαία.
Γιατί ο ίδιος ο Πούτιν παμπολλες φορές πριν , αλλά και κατά τη διάρκεια της Συνόδου συντάχθηκε με τις Ευρωπαϊκές θέσεις στο ελληνικο προβλημα και προετρεπε τους Έλληνες να συμφωνήσουν και να προχωρήσουν σε αποκρατικοποιήσεις (βλέπε Ιβάν) και μεταρρυθμίσεις!
Γιατί θα έπρεπε να έχουμε διδαχθεί από το παράδειγμα της Κύπρου, όταν αμέσως μετά την εκλογή του Νικου Αναστασιάδη εν μεσω της τραπεζικής κρίσης, ο Υπουργός οικονομικών της Μεγαλονήσου, πήγε στη Μόσχα για βοήθεια και γύρισε με αδειανά χέρια.
Γιατί θα έπρεπε ο ίδιος ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης που συνοδεύει τον Πρωθυπουργό ως σύμβουλος ένταξης στην Τράπεζα BRICS, και διατέλεσε επί μακρόν εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ, να έχει επισημάνει το επίσης παράδοξο ότι οι BRICS που τώρα θέλουν να μας εντάξουν στην νεοσύστατη Τράπεζα είναι οι ίδιες χώρες (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα) , που καταψηφιζουν σταθερά στο ΔΝΤ κάθε φορά που έρχεται εκεί αίτημα χρηματοδότησης/ δανειοδότησης της χώρας μας.
Και βέβαια γιατί η λογική του sleeping with the enemy (κοιμάμαι με τον εχθρό σου), έχει προ πολλού παρέλθει στις γεωπολιτικές σχέσεις, όπως πολύ σκληρά και πικρά διαπιστώσαμε και εμείς όταν κάναμε ένα σημαντικό ενεργειακό άνοιγμα προς Βορράν την εποχή του Κώστα Καραμανλή και τελικά βρεθήκαμε και χωρίς αγωγούς και χωρίς Κυβέρνηση…
Παράδοξο 2ο : Είναι κοινός τόπος πια ότι και η ίδια η διαπραγμάτευση, αλλά και ο τρόπος της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές έχουν φτάσει σε οριακό σημείο. Την ίδια στιγμή, εμείς τα σπάμε με τους λίγους συμμάχους που είχαμε! Για πολλούς –αλλά και γα εμένα- η ψυχραιμία του Αλέξη Τσίπρα και του επιτελείου του (Νίκος Παππάς) δεν είναι μόνο αξιοπρόσεχτη, αλλά αξιοθαύμαστη!
Δεν είναι μόνο οι κατά ριπάς δηλώσεις αξιωματούχων και τα πρωτοσέλιδα του διεθνούς τύπου, αλλά ακόμη και ο ιδιος ο Γιούνκερ , ένας από τους μεγαλύτερους φιλέλληνες και διαχρονικούς συμμάχους μας έχει εξοργιστεί μαζί μας και μας βομβαρδίζει και αυτός… Το τελευταίο καρφί, μόλις σήμερα, ήταν ότι σοκαρίστηκε από τη «μη ενθουσιώδη» αντίδραση του Αλέξη Τσίπρα όταν του ζήτησε να αυξήσει τους φόρους στο μεγάλο πλούτο! Και συνέχισε τονίζοντας ότι «δεν μπορεί να ανταμειφθεί εκείνος που παραβιάζει τους κανόνες».
Η εμπειρία μου από τα χρόνια της συμμετοχής μου στα καθοδηγητικά όργανα του ΕΛΚ (Ευρωπαικό Λαικό Κόμμα), λέει ότι όταν ακόμη και τα «καλά παιδιά» της Ε.Ε κάνουν «κακές δηλώσεις», τότε ο κίνδυνος του ατυχήματος ερχεται πιο κοντά από όσο νομίζουμε. Και επειδή και ο Αλέξης και ο Νίκος και καλά παιδιά είναι, και το καλό της χώρας θέλουν, καλό θα είναι αυτό το τελευταίο 48άωρο να σκεφθούν απλά “καλό για την Ελλάδα- καλό για όλους” και ειδικά για το Νίκο – που είναι και μαθηματικό μυαλό- καταθέτω προς σκέψη ένα ακόμη παράδοξο που κρύβεται στην Αγία Πετρούπολη.
Παράδοξο 3ο : Η ιστορία του 3ου παραδόξου ξεκινάει το μακρινό 1738, όταν ο Ελβετός μαθηματικός Νίκολας Μπέρνουλι καλείται να δώσει λύση σε ένα πρόβλημα πιθανοτήτων, που γρήγορα όμως συνειδητοποιεί ότι τον ξεπερνά. Αναζητά τη βοήθεια του εξαδέλφου του Daniel, που εκείνη την εποχή διέμενε στην ρωσική πόλη. Ο δεύτερος το έλυσε και δημοσίευσε τα επιχειρήματά του στο ‘Commentaries of the Imperial Academy of Science of Saint Petersburg’ την ίδια χρονιά. Τι αφορά το Παράδοξο; Τη θεωρία λήψεως αποφάσεων. Είναι κλασικό πλέον για το πώς πιθανολογεί κάποιος με ακρίβεια την οικονομική συμπεριφορά των ανθρώπων. Για να καταλάβουμε τι ακριβως ανέλυαν, ας χρησιμοποιησουμε ως παράδειγμα τη ρήψη ενός νομίσματος στον αέρα. Κάποιες φορές έρχεται κορώνα και κάποιες αλλες γράμματα. Αν όμως θελουμε να στοιχηματισουμε η να προβλεψουμε/τζογάρουμε επάνω στις πιθανότητες; Αν ερχόταν κάποιος καζινάρχης και μας έλεγε : «κάθε φορά ρίχνεις το νόμισμα και έρχεται γράμματα, εγώ θα διπλασιάζω την αμοιβή σου; Μόλις όμως έρθει κορώνα σταματάς και μένεις στα λεφτά σου». Το ερώτημα για τον παίχτη είναι πόσα χρήματα θα έβαζε σαν αρχικό κεφάλαιο για να συμμετάσχει; Με μια σύνθετη λογαριθμική ανάλυση και μέσα από ένα σύνθετο μαθηματικό τύπο , ο Μπερνουλι δινει την απάντησή του. Όμως, όταν η θεωρία καλείται να εφαρμοστεί στην πράξη, το μοντέλο μαλλον πάσχει.
Η ευκολότερη απάντηση είναι ότι ένας παίχτης που στοιχηματίζει δεν μπορεί να γνωρίζει ανώτερα μαθηματικά. Μακάρι βεβαια να ήταν τόσο απλό.
Αν πάρουμε υπ’όψιν ως κριτήριο λήψης μιας απόφασης μόνο την προσδωκόμενη αξία του «στοιχήματος», τότε κινδυνεύει ο decision maker να οδηγηθεί με λάθος τρόπο, σε λάθος δρόμο και εν τελει σε μια παράλογη απόφαση.
Γιατί; Γιατί η θεωρία της οικονομικής συμπεριφοράς όταν καλείται να εφαρμοστεί δεν έχει πάντα και μονο να κάνει με μαθηματικά και λογική.
Θεωρητικά , η χρησιμότητα των χρημάτων είναι δεδομένη, αρα και η προσδοκία απόκτησης νέων είναι μια γραμμική – και υπό συνθήκες σωστής πληροφόρησης, επενδυτικού περιβάλλοντος κ.λ.π – προβλέψιμα επαναλαμβανόμενη κατασταση.
Όμως, στην πραγματικοτητα δεν είναι καθολου έτσι!
More money does not necessarily mean more utility.
Το μάθημα που μας δίνει η ζωή είναι ότι οι άνθρωποι δεν παίζουν παιχνίδια (τύχης και όχι μόνο), με μόνο κίνητρο να μεγιστοποιήσουν τη χρηματική (ή άλλη) απόδοση που θα αποκόμιζαν αν κέρδιζαν.
Η κοινή λογική λέει ότι οι παίχτες αποτιμούν τις επιλογές τους – ακόμη και αν εμπεριέχουν τύχη- και επιλέγουν αυτή που θα τους αποφέρει τη μέγιστη απόδοση.
Όχι πάντα…
Σκεφθείτε τα ακόλουθα δύο απλά παραδείγματα:
Α) Έναν τζογαδόρο που κερδίζει σε μια ολονύχτια παρτίδα πόκερ. Η λογική λέει ότι αφού έχει μαζέψει όλες σχεδόν τις μάρκες μπροστά του -άρα σε αυτό το γυρο του παιχνιδιου έχει συγκριτικό πλεονέκτημα – και οι αντίπαλοί του είναι αποδεδειγμένα υποδεέστεροι, θα ξημερωθεί μέχρι να τους τα πάρει όλα. Όμως, είναι 5 το πρωί, έχει καταρρεύσει από την κούραση και το ποτό, είναι χωρισμένος και έχει υποσχεθεί στη μονάκριβη 10άχρονη κόρη του ότι θα περάσει να την πάρει από το σπίτι της μητέρας της «στις 6:30 π.μ ακριβώς!, για να της φέρει γούρι στις εισαγωγικές εξετάσεις». Το πατρικό ένστικτο υπερτερεί του ενστίκτου για το κέρδος και οι συμπαίχτες του γλυτώνουν το απόλυτο” ξεπουπούλιασμα”.
Β) Μια “γλυκατζού” κοπέλα πάει στοίχημα με το αγόρι της οτι θα παιξουν κορωνα/γραμμματα και κάθε φορά έρχεται κορώνα την κερνάει ένα παγωτό. Πόσα χωνάκια μπορεί να καταναλώσει πριν κορεστεί; Αυτή είναι η αρχή της μειούμενης αρχικής χρησιμότητας.
Κάθε νέο αγαθό που καταναλώνεται προσφέρει λίγο λιγότερη ικανοποίηση από το προηγούμενο, μέχρι να μην προσφέρει πια καμία.
Το παράδοξο της Αγίας Πετρούπολης είναι ένα θεωρητικό παιχνίδι που χρησιμοποιείται στην οικονομική επιστήμη ως ένα κλασικό παράδειγμα και αποδεικνύει ότι αν η αναμενόμενη αξία/ απόδοση μιας ενέργειας η μιας σειράς ενεργειών, είναι το μόνο κριτήριο για τη λήψη μιας απόφασης, τότε ο decision maker θα οδηγηθεί σε μια παράλογη απόφαση.
Εύλογη απορία; Πώς μπορεί να έγινε το παράδοξο χρήσιμο στον Πρωθυπουργό μας και τους συμβούλους του στην κρίσιμη αυτή φάση της εθνικής διαπραγμάτευσης;
Πρώτον, οι πιστωτές/θεσμοί/Τρόικα/(ΕΕ,ΕΚΤ,ΔΝΤ) σκέφτονται απολύτως ρασιοναλιστικά/λογικά, κυρίως με βάση τους αριθμούς και τα μέτρα στους οποίους αυτοί οι αριθμοί μεταφράζονται.
Άρα, ο Αλέξης χρησιμοποιώντας το Παράδοξο της Πετρούπολης, μπορεί επιστημονικά, ως οφείλει, (και η αλήθεια είναι ότι προσπαθεί , αλλά με λάθος πολιτικό τρόπο) να τους εξηγήσει ότι οι αριθμοί – ακόμη και αν ο ίδιος προσχωρήσει στη λογική τους – δεν οδηγούν πάντα σε λογικό αποτέλεσμα.
Αντί λοιπόν να τους λέει εξοργίζοντας τους : «ας αφήσουμε τους αριθμούς στην άκρη και ας μιλήσουμε πολιτικά».
Και εκείνοι να του απαντάνε με τελεσίγραφα του τύπου: «Ή υπογράφεις ή χρεοκοπείς», ας μιλήσει τη γλώσσα τους μέσα από το Παράδοξο της Πετρούπολης. Έτσι ο κώδικας επικοινωνίας θα είναι τα τόσο αγαπημένα στους Σόιμπλε/Νταϊζεμπλουμ/Λανγκάρντ, μαθηματικά, αλλά του Έλληνα Πρωθυπουργού θα είναι «ανώτερα».
Γιατί θα τους αποδείξει με τους δικούς τους λογικούς κανόνες ότι οδηγούμαστε σε παράλογο αποτέλεσμα (αύξηση της ύφεσης, της ανεργίας, αποενδύσεις κ.λ.π). θα τους βγει – αυτός ο Αριστερός – από Δεξιά.
Αρκεί όμως κάτι τέτοιο;
Ισως να αρκούσε πριν από κάποιο/κάμποσο καιρό. Σημερα δυστυχως υπάρχει επιπλεον και η παράμετρος του χρόνου που λειτουργεί σωρρευτικα εναντίον μας. Όπως είδαμε και με τον πατέρα/τζογαδόρο στο προηγούμενο παράδειγμα, σταμάτησε να κερδίζει όταν υπήρξε deadline, το χρονικό όριο που επέβαλλε η πατρική φροντίδα, ενας εξωγενης του παιχνιδιου παραγοντας.
Αλλά και στο παράδειγμα με τη νεαρή μας “γλυκατζού” , αν δεν καταναλώσει τα παγωτά που κερδίζει αρκετά γρήγορα, αυτά θα λιώσουν, οπότε άδωρο το δώρο…
Στη δική μας περίπτωση , μπορεί το νόμισμα να το στριβουμε για λίγες ακομη ημέρες και να θεωρειται οτι παίζουμε την τύχη της χώρας 50%-550 (“στα ζαρια ” θα ελεγαν καποιοι),και το 50 % να είναι μεγάλο ως ποσοστό σε μια συνηθη συμφωνια , αλλα εδω η σύγκριση οφειλει να γινεται με το διακύβευμα της διαπραγμάτευσης που ειναι τεραστιο και τελικα σε περιπτωση που χασουμε εστω και 1 % , το ποσοστο μας να μην ειναι 49 % , αλλα 0 % – ενα καταστροφικο για ολους μηδενικο…
Επισημαινουμε ως SOS έναν ακομη σοβαρο και απρόβλεπτο κίνδυνο , που αυξανεται γεωμετρικα , ειδικά όταν παίζεις κορώνα/γράμματα την τυχη της Χωρας με κεντρικους τραπεζίτες/νομισματοποιούς…
Εκεί που κοιτάζεις το νόμισμα στον αέρα και νομίζεις ότι έχεις ρίξει ένα ευρώ, να σκάσει στο έδαφος και να συνειδητοποιήσεις ότι είναι μια δραχμή…!!!
Παράδοξο 4ο : η Αγία Πετρούπολη τα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης είχε μετονομαστεί σε Λένινγκραντ. Στο Λένινγκραντ πριν από 63 χρόνια (7 Οκτωβρίου 1952), γεννήθηκε ο Βλαντίμιρ Βλαντιμίροβιτς Πούτιν. Ο σημερινός Πρωθυπουργός και δυο φορές Πρόεδρος της Ρωσικής Δημοκρατίας (2000-2008), κυβερνά με σιδηρά πυγμή μία χώρα που ακομη και αν δεν είναι, τουλάχιστον φαντάζει στα μάτια της διεθνούς κοινότητας, ως το αντίπαλο δέος των Ηνωμένων Πολιτειών.
Αυτή η ισχύς δεν έρχεται ως αποτέλεσμα μόνο της αχανούς εκτάσεως, των αστείρευτων πλουτοπαραγωγικών πηγών και του πανίσχυρου και ετοιμοπολεμου Κόκκινου Στρατού.
Είναι ο συνδυασμός της αποφασιστικότητας με τη στρατηγική σκέψη, τα κυριαρχα χαρακτηριστικά ενός ηγέτη , που σε κάθε φάση της πορείας του έδειξε ότι ξέρει να βάζει στόχους, ξέρει να τους πετυχαίνει και όταν για να γίνει κάτι τέτοιο, απαιτούνται και αιματηρές θυσίες, μπορεί να τις αντέξει και ο ίδιος, αλλά και να πείσει το λαό του να τις υπομείνει. Ενώ λοιπόν το ρούβλι έχει απολέσει 40% τις αξίας του τον τελευταίο χρόνο (υποτίμηση που θα φαντάζει μικρή μπροστά σε αυτήν του οποιου δικου μας εθνικού μας νομίσματος αν τελικά εγκαταλείψουμε το ευρώ), ο Πούτιν «παρενέβη» στην Κριμαία. Αφού διασφάλισε τα Ρωσικά συμφέροντα στη Μαύρη Θάλασσα, δεν είχε κανένα ενδοιασμό να μετατρέψει τη κρίση στην Ουκρανία – κρίση που ο ίδιος πυροδότησε – σε εσωτερική διένεξη και να αφήσει τους Ρωσόφωνους αντάρτες να επιλύσουν τα δικά τους προβλήματα μονοι τους….
Αυτό σημαίνει κυνισμός. Αυτός είναι – δυστυχώς – ο τρόπος που λειτουργούν στη διεθνή σκακιέρα οι μεγάλες δυνάμεις.
Αυτό λοιπόν είναι ένα καλό μάθημα και για το δικό μας Πρωθυπουργό.
Αναφερω ως ενισχυτικα της επιχειρηματολογιας μας και των εντονων σκεψεων που πρεπει να κανει ο Αλεξης αυτες τις ωρες , δυο ελαχιστα γνωστα ασπασματα απο την πλουσια και ταραχωδη ρωσικη ιστορια του 19ου και του 20ου αιωνα .
Ιστορικη παρενθεση 1η : Λίγοι γνωρίζουν ποιος ήταν ο Σπυρίδων Πούτιν. Ο παππούς του Βλαντίμιρ ήταν ο προσωπικός μάγειρας και του Βλαντίμιρ Λένιν και του Ιωσήφ Στάλιν. Στο ηγετικό DNA του εγγονού δεν πέρασε όμως «η πολιτικη μαγειρική », ο συνδυασμός και η σύνθεση πολλών διαφορετικών υλικών , που στο τέλος αφήνουν bitter after taste. Στο νεαρό Πούτιν πέρασε ο στρατηγικός νους του πρώτου ηγέτη της ΕΣΣΔ και η σιδηρά πυγμή του 2ου .
Ο Λένιν συμπύκνωνε την κομουνιστική κοσμοθεωρία σε ένα από τα πιο γνωστά τσιτάτα του λέγοντας : «Από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητες του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του». Με αυτό τον οδηγό οι Σοβιετικοι κυριάρχησαν στο μισό πλανήτη για 70 χρόνια. Δυστυχώς, αυτό στην Ελλάδα μεταφράστηκε από μεγαλο μερος του πολιτικου προσωπικου , καποια στελεχη της Αριστερας , αλλα και της Κεντροδεξιας πολυ διαφορετικα : «από τον καθένα σύμφωνα με τη διάθεσή του, στον καθένα σύμφωνα με τις επιθυμίες του».
Ε, με αυτό το βολικο mantra ως οδηγό σκέψης/πράξης οι νεοέλληνες λειτουργησαμε τα τελευταία 30 χρόνια, σε αυτο επιμενουμε πεισματικα , για αυτό καταρρευσαμε οικονομικά και κινδυνεύουμε πλεον πολυ σοβαρα με τις ανιστορητες και εμμονικα αυτοαναφορικες συμπεριφορες και ιδεοληψιες μας , να αυτο-αποβληθουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση τις επόμενες εβδομάδες…
Ιστορικη παρενθεση 2η : Το νεομπαρόκ ξενοδοχείο Europa , που γιορτάζει φέτος τα 140 χρόνια και οπου διοργανώθηκε η συνδιάσκεψη της Πετρούπολης , δεν υπήρξε μόνο σκηνικό της Τζέϊμσμποντικής ταινίας Golden Eye. Το εμβληματικό κτήριο της Nevsky Prospect ήταν και σύμβολο αντίστασης του Ρωσικού λαού στην πολιορκία του Λένινγκραντ. Όσο κρατιόνταν όρθιο παρά τους αλλεπάλληλους ναζιστικούς βομβαρδισμούς, τόσο κρατιόταν ψηλά και το φρόνημα των λιμοκτονούντων κατοίκων της πόλης. Στα δωμάτιά του ανανεώνονταν επί 900 ημέρες οι αποφάσεις της αιματηρης αντίστασης. Ο Στάλιν για να τη σώσει έφτιαξε μέχρι και σιδηρόδρομο πάνω σε παγωμένο νερό!
Αυτά πρέπει να αναλογιστεί ο Αλέξης τις ώρες που πέρασε στα διαμερίσματά του. Πώς παίρνονται σκληρές, αλλά δίκαιες αποφάσεις.
Ώρα αποφάσεων λοιπόν για τον Αλέξη Τσίπρα. Αποφάσεων σκληρών – έως κυνικών – που όμως θα σώσουν τη χώρα και δεν θα χαριστούν σε κανέναν.
Με μεγάλο κοινωνικό κόστος, με τεράστια οικονομική πίεση, αλλά με προοπτική. Κανείς που χρειάστηκε χημειοθεραπεία δεν σώθηκε με το νερό του Καματερού.
Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν.
Αν λοιπόν ο Αλέξης μεγάλωσε θαυμάζοντας τον Λένιν και τον Στάλιν, αν σέβεται τον Πούτιν, ας κινηθεί όπως αυτοί. Η επίδειξη ηγετικης δύναμης δεν έχει Αριστερα – Κεντρώα ή Δεξιά χαρακτηριστικά – έχει εθνικά. Έχει αρχές και αξίες και έχει και κόστος.
Καλή σκέψη λοιπόν και καλή συμφωνία !
Άλλος δρόμος δεν υπάρχει συνελληνες/ συναγωνιστες/ σύντροφοι!
Νικος Καραχαλιος
FORUM 2020
Υ.Γ. Παράδοξο 5ο : Το 2020, στη Σύνοδο της Αγίας Πετρούπολης , υπογράφτηκαν 102 συμβάσεις αξίας 273 δισεκατομμυρίων δολαρίων, ή αλλιώς 9,6 δισεκατομμυρίων ρουβλίων! Το 2014 –λόγω του embargo των Δυτικών- το ποσό έπεσε στα 401,4 δις ρούβλια, αλλά και πάλι δουλειές έγιναν. Εμείς , αφου πηγαμε τεελικα στη Ρωσια και εκπροσωπηθηκαμε ως συγχρονο κράτος , φανταζομαι οτι συνομιλησαμε εποικοδομητικα με τους εκπροσώπους 27 funds από 16 χώρες που βρίσκονται εκεί, καταφέραμε να συνάψουμε κάποια ουσιαστικη συμφωνία, να βάλουμε τις βάσεις για καποια παραγωγικη επένδυση που τόσο έχει ανάγκη ο τόπος – περαν του γεωπολιτικα ριψοκινδυνου αγωγου- , ή απλώς «αποκομίσαμε για άλλη μια φορά εμπειρίες» και ταξιδιωτικές παραστάσεις από τις βόλτες στα κανάλια της Βενετίας του Βορρά;
