Γράφει ο Βλάσης Μανθογιάννης.
Στις ερχόμενες εκλογές, εν μέσω μίσους και αλληλοσπαραγμού συγκρούονται όχι ένα, όχι δύο, αλλά τρία ΠΑΣΟΚ:
Το ΠΑΣΟΚ – ΠΑΣΟΚ του προεδρεύοντος αντιπροέδρου Βενιζέλου, που “κατάφερε” να κάνει ένα κόμμα απόκομμα, αλλά διατηρεί και διαχειρίζεται το διακριτικό τίτλο αν και πολλές φορές θέλησε να τον αλλάξει είτε να τον κάνει “ΕΛΙΑ” είτε να τον κάνει “ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ”. Το ΚΙΝΗΜΑ – ΠΑΣΟΚ, προεδρεύοντος του Υιού του Ιδρυτού της παράταξης Ανδρέα Παπανδρέου, του πατριάρχη της διαπλεκόμενης κομματοκρατίας. Και το ΠΟΤΑΜΙ -ΠΑΣΟΚ του προβεβλημένου από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης Σταύρου θεοδωράκη, σαν συνέχεια του Σημιτικού ΠΑΣΟΚ. Ο καταλληλότερος πρωθυπουργός, ακόμα και λίγες μέρες πριν χάσει τις εκλογές, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις του 2004 (ένα πράγμα σαν τον Σαμαρά σήμερα), είναι ο ιδεολογικός μέντορας του Θεοδωράκη. Τη Σημιτική “τιποτολογία” έχει αντιγράψει ο Σταύρος και αυτή αναπαράγει με κάθε αποστροφή του λόγου του. Μια ατελείωτη λεκτική προσπάθεια προκειμένου να μην πει τίποτα συγκεκριμένο. Εάν όμως εδώ εξαντλούνταν η πολιτική κληρονομιά του Σημίτη τα πράγματα θα ήταν καλά!
Δυστυχώς ο Σταύρος έχει φτιάξει ένα κόμμα, που ιδεολογικά το προσδιορίζει στο ριζοσπαστικό Κέντρο (μόνο αυτός ξέρει τι είναι), τα μηνύματα όμως, που εκπέμπει, είναι από συντηρητικά έως νεοφιλευλεύθερα. Τα προβεβλημένα στελέχη του ΠΟΤΑΜΙΟΥ είναι γυρολόγοι, εραστές της εξουσίας, από όλο το φάσμα της πολιτικής ζωής και εκτείνονται από τον “αριστερό” Λυκούδη έως τον νεοφιλευλεύθερο Σκυλακάκη. Σε αυτό το κόμμα βρήκαν καταφύγιο από γνωστούς τρόφιμους των ΜΜΕ όπως ο Τατσόπουλος, ο Ψαριανός και ο Τσιόδρας έως τραπεζικά μεγαλοστελέχη όπως ο Θεοχάρης, προκειμένου να διαιωνίζεται το τρίγωνο Εξουσία – Τράπεζες – ΜΜΕ, που δυναστεύει τις ζωές μας τα τελευταία πολλά χρόνια.
Το ΠΟΤΑΜΙ, θολό και ανεξερεύνητο, συνεπικουρούμενο από μια χωρίς προηγούμενο υποστήριξη των διαπλεκόμενων ΜΜΕ, αυτές τις δύσκολες στιγμές για τον τόπο, που πολλοί πολίτες ζαλισμένοι από τα κτυπήματα του μνημονίου και απογοητευμένοι από τις παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις ψάχνουν να βρουν πολιτικό καταφύγιο, έρχεται να διεκδικήσει την ψήφο μας. Εναπόκειται σε μας τους πολίτες, με όση ψυχραιμία μας απομένει, να εντοπίσουμε τις “πηγές” του και να πράξουμε τα δέοντα.
