Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
«Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να σηκώνεσαι ξημερώματα, με κρύο ή ζέστη, προκειμένου να μαζέψεις τα σκουπίδια και να έχεις ξεμείνει από χρήματα πριν το τέλος του μήνα;». Αυτό μου έλεγε άνθρωπος της αυτοδιοίκησης το μεσημέρι του Σαββάτου, παραδόξως, δίπλα από έναν ξεχειλισμένο κάδο με σκουπίδια στο Κολωνάκι.
Ναι, δεν έχω καμία αμφιβολία. Κανείς εξ ημών, πολλώ δε μάλλον ο γράφων που αυτή την ώρα κάθεται στο δροσερό γραφείο του, δεν θα ήθελε να αναγκάζεται να δουλεύει στην αποκομιδή των σκουπιδιών. Και, οι άνθρωποι που το κάνουν αυτό με προσήλωση, κάνουν μια εξαιρετικά δύσκολη δουλειά, η οποία θέλει «αντερα» για να την φέρεις εις πέρας. Για να τη δεις ως δουλειά, δηλαδή, και όχι ως κάτι μειωτικό. Γι’ αυτό το λόγο, εγώ δεν μπορώ να πω κάτι γι’ αυτούς τους ανθρώπους που αισθάνονται πως οι κυβερνήσεις διαχρονικά τους έχουν εμπαίξει μέσω των διαρκών ανανεώσεων των συμβάσεών τους και τώρα είναι επί ξύλου κρεμάμενοι.
Το πρόβλημα είναι ακόμα μεγαλύτερο για έναν ακόμα λόγο: κανείς εκ των πολιτικών ταγών δεν βγήκε ψύχραιμα να εξηγήσει σε αυτούς τους ανθρώπους ότι η λογική του να κλωτσιέται το τενεκεδάκι λίγο παρακάτω, δια της ανανέωσης των συμβάσεων και φτου και απ’ την αρχή μετά από μερικούς μήνες ή μερικά χρόνια, θα έφτανε σε ένα σημείο που δεν έχει παρακάτω. Σε έναν μεγάλο βαθμό, δεν φταίνε αυτοί για τη σημερινή κατάσταση. Φταίει, αρχικά, το κεντρικό κράτος που επέλεγε να συντηρεί την πελατειακή λογική δια της λογικής των συμβάσεων ορισμένου χρόνου που ανανέωνονταν στο διηνεκές, αλλά και οι δήμαρχοι που ποτέ δεν μπήκαν σε μια σοβαρά συζήτηση με το κράτος, αναφορικά με το λειτουργικό δυναμικό που χρειάζονταν, προκειμένου σε δύσκολες εποχές ευαίσθητες υπηρεσίες, όπως η αποκομιδή των σκουπιδιών, να μην καταρρεύσουν.
Και τώρα τι γίνεται; Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς και πρωτίστως προς τους ανθρώπους της καθαριότητας. Ευτυχώς ή δυστυχώς (ευτυχώς για τον γράφοντα, αλλά πάμε παρακάτω), η λογική των αβέρτα μονιμοποιήσεων μας τελείωσε. Δεν έχουμε περιθώριο, έχουμε έναν σαφή μνημονιακό λόγω προσλήψεων ως προς τις αποχωρήσεις, ο οποίος πρέπει να τηρείται απαρέγκλιτα. Καταλαβαίνω ότι θα γίνει μια προσπάθεια να προσληφθούν μέσω ΑΣΕΠ αρκετοί συμβασιούχοι, ίσως και περισσότεροι των 2.500 θέσεων που προβλέπεται, ώστε και οι δήμοι να μην απογυμνωθούν και οι άνθρωποι να μην μείνουν επί ξύλου κρεμάμενοι.
Αλλά, πρέπει σε αυτή τη χώρα επιτέλους να κάνουμε μια σοβαρή συζήτηση επί ενός μακροπρόθεσμου προγραμματισμού. Φυσικά, αυτή η συζήτηση έχει και ιδεολογικό και πολιτικό πρόσημο, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να γίνει. Επειδή, λοιπόν, το Ελεγκτικό Συνέδριο έχει βάλει ένα συγκεκριμένο πλαίσιο και επειδή η χώρα δεν μπορεί να κάνει όσες προσλήψεις θέλει η κυβέρνηση, για να κρύψουμε το πρόβλημα κάτω από το χαλί, είναι καλό να συζητήσουμε για το ενδεχόμενο outsourcing των υπηρεσιών αποκομιδής απορριμμάτων. Άλλωστε, ακόμα και νυν συμβασιούχοι θα μπορούν να δημιουργήσουν συμπρακτικά σχήματα και να διεκδικήσουν συμβόλαια με δήμους.
Αυτοί που το κάνουν σε πολλές μεγάλες πόλεις του εξωτερικού δεν είναι τίποτε κουτόφραγκοι. Απλώς, εξέτασαν το πρόβλημα μακριά από ιδεοληψίες και αποφάσισαν τι πρέπει να γίνει σε βασικά ζητήματα λειτουργίας του κρατικού μηχανισμού. Αυτή η καλή πρακτική μπορεί, έστω και σε αυτό το στάδιο, να λειτουργήσει ως φάρος για τη χώρα μας.
