Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Έπειτα από χρόνια λιτότητας, η αύξηση στις αφίξεις τουριστών στην Ελλάδα είναι ένα χειροπιαστό δώρο για τη χώρα έγραφε πρόσφατα ο Guardian. Κι έτσι είναι αφού τα καλά αποτελέσματα στον τουρισμό σημαίνουν φορολογικά και ασφαλιστικά έσοδα για το κράτος, δημιουργούν τζίρους για τους επιχειρηματίες του τουρισμού και όχι μόνο, όπως επίσης δημιουργούν και δουλειές. Στον τουρισμό δημιουργήθηκαν 8 στις 10 νέες θέσεις εργασίας το 2016, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιοποίησε πρόσφατα η Τράπεζα της Ελλάδος. Υπολογίζεται πως για κάθε επιπλέον 30 τουρίστες, δημιουργείται μία θέση εργασίας.
Ως εδώ όλα καλά κι ωραία αλλά όπως και με όλα τα ζητήματα σε αυτή τη χώρα δεν μπορούμε να δούμε το επόμενο βήμα. Αν όλοι κερδίζουν από τον τουρισμό, θα έπρεπε και όλοι να βάζουν πλάτη για τον τουρισμό. Και όταν λέω όλοι, εννοώ όλοι.
Υπό αυτή την έννοια δεν μπορεί κάποιοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες να αντιμετωπίζουν τον τουρισμό μόνο σαν την παχιά αγελάδα που την αρμέγουν με τέλη. Αν μη τι άλλο θα έπρεπε να μαζεύουν τουλάχιστον τα σκουπίδια και να μην αφήνουν την πόλη τους ή το νησί τους να γίνεται … ρόμπα. Μα θα μου πείτε, έκανε το προσωπικό της καθαριότητας απεργία. Καλά έκανε. Το θέμα είναι τι έκανε ο κάθε δήμαρχος και περιφερειάρχης. Σήκωσαν ας πούμε το τηλέφωνο να πάρουν μια μεγάλη εταιρεία που δραστηριοποιείται στην περιοχή τους να βοηθήσει; Σε πολλές περιοχές έχουν βγει ως ανάδοχοι των έργων διαχείρισης των απορριμμάτων μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες. Θα μπορούσαν να διαθέσουν και οχήματα και προσωπικό όχι για να λύσουν το πρόβλημα αλλά έστω να το έκαναν υποφερτό και τουλάχιστον να μη μεταδιδόταν παγκοσμίως η εικόνα των σκουπιδιών και της βρωμιάς.
Δυστυχώς ζούμε ακόμη την απόλυτη ενοχοποίηση της κοινωνικής προσφοράς μιας εταιρείας σε μια εποχή όμως που το κράτος σε όλες τις εκδοχές του είτε δεν μπορεί, είτε δεν θέλει να λειτουργήσει όπως πρέπει και να ανταποκριθεί στην αποστολή του. Το να περιμένουν βέβαια οι εταιρείες πότε θα αλλάξει μυαλά το κράτος είναι μάλλον μια μάταιη αναμονή. Γι αυτό και θα έπρεπε στο πλαίσιο μιας διευρυμένης αντίληψης για την κοινωνική ευθύνη να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους στα περιθώρια που έχουν.
Από αυτή την άποψη θεωρώ πως κάνει παρά πολύ καλά η εταιρεία «ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ» που στηρίζει την τουριστική ανάπτυξη της Βορειοανατολικής Χαλκιδικής. Μιλάμε για το «τρίτο πόδι» όπου μέχρι και πριν λίγα χρόνια η μόνη αξιόλογη τουριστική κίνηση αφορούσε αποκλειστικά το Αγ. Όρος. Σήμερα τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα για τον τοπικό τουρισμό και σε αυτό έχει παίξει καταλυτικό ρόλο ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ, ο οποίος βραβεύτηκε μάλιστα και πρόσφατα με το CRI Gold Award του Ινστιτούτου Εταιρικής Ευθύνης, για την στρατηγική του ως προς την βιώσιμη ανάπτυξη και την εταιρική κοινωνική ευθύνη και την συνεισφορά του σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο.
Σε μια περίοδο που ο ΕΟΤ υπολειτουργεί και άλλοι ημικρατικοί φορείς δίνουν προτεραιότητα στην προβολή περιοχών που βρίσκονται εγκατεστημένες μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες, ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ στηρίζει την περιοχή που δραστηριοποιείται αποδεικνύοντας έμπρακτα πως η μεταλλευτική λειτουργία όχι μόνο μπορεί να συμβιώνει αρμονικά με τον τουρισμό αλλά και να τον ενισχύει.
Έτσι αυτή τη στιγμή στηρίζει τη λειτουργία του Προαθωνικού Οργανισμού Τουρισμού, στηρίζει προγράμματα για τον καταδυτικό τουρισμό ( στη θαλάσσια περιοχή υπάρχουν άκρως ελκυστικά ναυάγια που γοητεύουν δύτες απ’ όλο τον κόσμο), για τον περιπατητικό τουρισμό ( συνδυάζοντάς τον μάλιστα με την «Περιπατητική Σχολή» του Αριστοτέλη) και τον αθλητικό τουρισμό ενισχύοντας μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις.
Θα μπορούσαν να έχουν γίνει και πολλά περισσότερα. Αλλά θα πρέπει να συνυπολογίσει κανείς πως κι όλα αυτά έγιναν, έχοντας τον τοπικό δήμαρχο απέναντι, ο οποίος αντί να κοιτάξει πως θα επωφεληθεί ο τόπος του, συμμαχεί με τους «antigold». Συμμαχεί με αυτούς που χρόνια προσπαθούσαν και τελικά πέτυχαν να αφαιρεθεί η «γαλάζια σημαία» που είχε η παραλία στο Στρατώνι, για να «τιμωρηθεί» το χωριό επειδή υποστηρίζει την επένδυση. Είναι φοβερό να στρέφεσαι εναντίον του τόπου που υποτίθεται πως σε νοιάζει και θέλεις να προστατεύσεις και μάλιστα με στοιχεία που δεν ευσταθούν. Βεβαίως τώρα συνειδητοποιούν πως δημιούργησαν ένα ανύπαρκτο πρόβλημα όχι μόνο στο Στρατώνι που ήθελαν να εκδικηθούν αλλά σε όλο το θαλάσσιο μέτωπο του Δήμου αλλά και στην ίδια την Ιερισσό που είναι το στρατηγείο των «antigold». Διότι σ’ ένα θαλάσσιο κόλπο δεν μπορείς να αφαιρείς τη γαλάζια σημαία από το ένα χωριό και να τη διατηρείς στο άλλο μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω. Ή υπάρχει πρόβλημα ή δεν υπάρχει. Αλλά τελικά αυτή η μικροπολιτική και το μίσος που αντιμετωπίζουν οι ιδιωτικές επενδύσεις γυρνάει μπούμερανγκ στους εμπνευστές αυτών των αθλιοτήτων.
Γι αυτό και επιμένω πως ο ιδιωτικός τομέας δεν έχει κανέναν και τίποτα να φοβηθεί. Πρέπει να μάθει να βγαίνει μπροστά και να προσφέρει στην κοινωνία και όχι να περιμένει πότε θα του ανάψει το «πράσινο φως» κάθε ανεπάγγελτος παραγοντίσκος που βρήκε «πρόβατα» και παριστάνει τον «τσοπάνη».
