Συγκλονίζουν οι μαρτυρίες πολιτών στην Τουρκία που υποφέρουν από την οικονομική κρίση.
Με λυγμούς
Το ζεύγος Yücedağlar, ο Arif και η Sibel, ζουν στην πόλη Καντιρλί, δημοφιλή τουριστικό προορισμό, της επαρχίας Οσμανίγιε, στη νότια Τουρκία.
Στο βίντεο που ακολουθεί καταγράφεται η μαρτυρία τους. Ο Arif έμεινε ανάπηρος μετά από χειρουργική επέμβαση εξαιτίας προβλήματος στα αγγεία του. Εισπράττει αναπηρική σύνταξη 900 λιρών.
«Παλιά πουλούσα εισιτήρια. Στήριζα το σπίτι μου πουλώντας εισιτήρια και ρεβύθια» λέει με λυγμούς.
«Ημουν μπογιατζής. Δούλευα στο καφενείο, αλλά τώρα δεν μπορώ να δουλέψω, διότι δεν είμαι ικανός για αυτό» συνεχίζει.
«Οι δύο κόρες μου απέμειναν δίχως στήριξη. Τι μπορώ να κάνω;» αναρωτιέται.
«Ελα στη θέση μου. Μπαίνω κάτω από την κουβέρτα, κοιμάμαι. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι πρέπει να δηλητηριαστώ και να αυτοκτονήσω. Οχι, δεν μπορώ να δουλέψω. Ερχεται ο λογαριασμός του ρεύματος 360 λίρες κάθε μήνα, του νερού άλλες 50-60 λίρες κάθε μήνα. Να τα δώσω στο μπακάλικο, στον φούρνο, για το χρέος, να συντηρήσω το σπίτι μου; Δεν υπάρχει τίποτα για φαγητό. Δεν έχω ούτε πλιγούρι ούτε ρύζι, τίποτα. Τι να κάνω, αυτή είναι η κατάστασή μου» προσθέτει.
«Δανείστηκε χρήματα»
«Ο σύζυγός μου δούλευε, δεν χρειαζόμασταν κανέναν. Πληρώνομαι αλλά δεν είναι αρκετό. Δεν έχουμε σόμπα στο σπίτι, τα παιδιά σπουδάζουν, δεν μπορούν να σπουδάσουν, καθόμαστε κάτω από τις κουβέρτες από το κρύο» λέει με απόγνωση η Sibel.
«Ο σύζυγός μου παίρνει σύνταξη αναπηρίας 900 λίρες και εγώ παίρνω σύνταξη διατροφής 1.800 λίρες, αλλά δεν φτάνουν. Αυτήν τη στιγμή δανείστηκα χρήματα από τους γείτονες, 900 λίρες, πώς να τα πληρώσω, δεν μπορώ να τα πληρώσω» συνεχίζει.
«Το σπίτι μας είναι νοικιασμένο, παγώνουμε, καθόμαστε κάτω από την κουβέρτα. Οταν τα παιδιά λένε “Κρυώνω μαμά”, η καρδιά μου ραγίζει, δεν μπορώ τίποτα να κάνω. Το κράτος μας έδωσε κάρβουνα, αλλά δεν έχουμε σόμπα, οπότε δεν μπορώ να το χρησιμοποιήσω αλλά ούτε και να την αγοράσω» προσθέτει.
«Πάνε σχολείο πεινασμένα»
«Δεν μπορώ να δώσω χαρτζιλίκι στα παιδιά μου εδώ και 15 μέρες, το κάνουν οι γείτονες. Τα παιδιά σηκώνονται και λένε “μαμά δεν θα μπορείς να δώσεις χαρτζιλίκι σήμερα”, πάνε σχολείο πεινασμένα», καταλήγει.
