Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Από τη στιγμή που διαφάνηκε πως ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν σε τροχιά ανάληψης της διακυβέρνησης της χώρας, ένας ιστορικός ηγέτης της Αριστεράς που με τιμά με τη φιλία του, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, μου έκανε «φροντιστήριο» προσπαθώντας να με κάνει να καταλάβω την «αριστερή λογική» και να με προετοιμάσει να περιμένω αδιανόητα πράγματα. Οπότε σε όλο το διάστημα της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι σήμερα, μπορώ να πω ότι δεν «έπεσα από τα σύννεφα». Μπορεί να μη συμφωνώ με την κυβερνητική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έχω μάθει τουλάχιστον να τη «διαβάζω».
Αντίστοιχο «φροντιστήριο» μου έκαναν και φίλοι μου Ρεπουμπλικάνοι όταν βρέθηκα το περασμένο φθινόπωρο στην Ουάσινγκτον και διαφαινόταν το «υπόγειο ρεύμα» επικράτησης του Τραμπ. Οπότε πάλι δεν νιώθω καμία έκπληξη για το γεγονός πως πριν καλά καλά συμπληρώσει ένα δεκαήμερο στο «Οβάλ Γραφείο» ο Ντόναλντ Τραμπ έχει καταφέρει να κάνει ολόκληρο τον κόσμο άνω – κάτω.
Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός για κάθε διακυβέρνηση. Ειδικά μάλιστα στις περιπτώσεις που η εκλογική επικράτηση έχει προκύψει μέσα από μια «αντισυστημική ατζέντα» και υπάρχει η εύλογη αναμονή της κοινωνίας να διαπιστώσει αν ο ηγέτης που ψήφισε εννοεί αυτά που λέει ή θα αποδειχθεί «μία από τα ίδια».
Οι Ευρωπαίοι, και ειδικά εμείς οι Έλληνες, πρέπει να καταλάβουμε και να αποδεχθούμε πως το παιχνίδι δεν αλλάζει, άλλαξε! Όταν ο Τραμπ απειλεί με δασμούς χώρες της NAFTA περιμένει κανείς πως θα λυπηθεί την Ε.Ε;
Ανεξάρτητα λοιπόν από την τύχη που θα έχει η απόφασή του να κλείσει τα σύνορα της Αμερικής για πολίτες επτά μουσουλμανικών χωρών για λόγους εθνικής ασφάλειας, ο Τραμπ περνάει το πολιτικό μήνυμα πως δεν θα είναι «άλλος ένας» Πρόεδρος αλλά «ένας άλλος» Πρόεδρος. Η πολιτική διαφορά είναι ουσιαστική. Ασφαλώς, το πόσο μακριά μπορεί «να κλωτσήσει το τενεκαδάκι του», πριν βρει μπροστά του το «αμερικανικό κατεστημένο», θα το δούμε. Σίγουρα πάντως δεν ανήκει στους πολιτικούς που πυροβολούν οι ίδιοι τα πόδια τους με την αναποφασιστικότητά τους και την αμηχανία τους.
Η πολιτική στην Ευρώπη έχει γίνει εδώ και χρόνια βαρετή και αναποτελεσματική. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις τους αποδέχθηκαν το ρόλο του «assistant manager» των Γερμανών και το μόνο που ήξεραν να λένε ήταν «όχι, τέτοια πράγματα δεν γίνονται». Έτσι η διαχείριση θεμελιωδών ζητημάτων για τις τύχες των ευρωπαϊκών λαών έμοιαζε κι εξακολουθεί να μοιάζει με … υπνωτισμό!
Το πρώτο «καμπανάκι» για την Ευρώπη ήταν το πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Το γεγονός πως κατάφεραν να το «σιγάσουν» με όλα όσα έγιναν τον Ιούλιο του 2015, έκανε την Ευρώπη να επιστρέψει στη …νιρβάνα της. Όμως ο Τραμπ δεν είναι …Τσίπρας. Όταν σε συνέντευξή του στο BBC ο Τεντ Μάλοχ, ο επικρατέστερος νέος πρέσβης των ΗΠΑ στην Ευρωπαϊκή Ένωση, βγαίνει και κάνει την αδιανόητη – με όρους πολιτικής ορθότητας – δήλωση «το ευρώ ενδέχεται να καταρρεύσει μέσα στους επόμενους 18 μήνες», θα έπρεπε σήμερα οι Ευρωπαίοι να τρέχουν και να μη φθάνουν, διότι αυτή τη φορά δεν έχουν να κάνουν με τα «Ουάου» του Βαρουφάκη.
Εν πάση περιπτώσει η Ε.Ε είναι αυτή που είναι και θα βρεθεί αντιμέτωπη με τον εαυτό της. Αναρωτιέμαι ωστόσο, εμείς ως Ελλάδα που έχει την πικρή εμπειρία των αποτελεσμάτων της ευρωπαϊκής «νιρβάνα», δεν θα έπρεπε να προετοιμαστούμε, έστω και στοιχειωδώς, για τη μέρα μετά το ευρώ; Δεν είναι ώρα το Plan B να βγει από την παρανομία που το έχει καταδικάσει το ελληνικό πολιτικό σύστημα και να υπάρξει ως ολοκληρωμένο σχέδιο εθνικής επιβίωσης μέσα στα ευρωπαϊκά συντρίμμια; Απλά αναρωτιέμαι…
