«Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν». Στις σύγχρονες κοινωνίες μας τα γηρατειά εκλαμβάνονται ως αρρώστια που οι περισσότεροι κάνουν ότι μπορούν για να κρύψουν τα συμπτώματα, βάφουν/προσθέτουν μαλλιά, σιδερώνουν επιδερμίδες, εμφυτεύουν αποστράπτουσες οδοντοστοιχίες, σμίγουν με ταίρια νεαρότερα τους. Τα ψέματα κάποια στιγμή τελειώνουν και στα βλέμματα των γύρω σου διαβάζεις ότι είσαι απόμαχος, το μόνο που σου μένει, ο δρόμος της αυτοεξορίας.
Οι πλούσιοι υπερήλικες στις ΗΠΑ μεταναστεύουν στην Φλόριντα με το γλυκό της κλίμα και τις ιατρικές υποδομές της, οι πλούσιοι Ισπανοί στη Μαγιόρκα, τα ίδια στη Ιταλία. Το όνειρο χιλιάδων Ιταλών που πέρασαν την ζωή τους δουλεύοντας στη Λομβαρδία, στο Βένετο, στην Εμίλια Ρομάνια είναι να βρουν μια θέση σε ένα από τα υπέροχα γηροκομεία της περιοχής του Μιλάνου. Το καθένα από τα γηροκομεία ένας μικρός παράδεισος με υπέροχα σαλόνια, πισίνες, αίθουσες εστιατορίων και εξειδικευμένο προσωπικό.
Όμως, ο κορωνοιός έδειξε ηλικιακό ρατσισμό, στους νεότερους έριξε ένα χαστουκάκι, ένα μπερντάκι ξύλο το πολύ, ενώ τα παιδιά της κατοχής και της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς τα θέρισε με το δρεπάνι (επιλογή από κείμενα των Καρπετόπουλου, Χωμενίδη)
Όταν χτύπησε το Μιλάνο και το Μπέργκαμο τα υπέροχα στερνά καταφύγια πολυτελείας των ηλικιωμένων έγιναν χλιδάτοι και μεγαλοπρεπείς τόποι μαρτυρίου. Μερικοί Ιταλοί παρηγορήθηκαν στην σκέψη ότι αρκετοί έφυγαν πλήρεις ημερών έχοντας περάσει τις τελευταίες ήσυχες μέρες τους με λίγη «άγια πολυτέλεια», βρέθηκαν σε ένα επίγειο παράδεισο πριν από το ταξίδι στον επουράνιο.
Στην χώρα μας, οι δικοί μας ηλικιωμένοι δεν έχουν καμιά στερνή πολυτέλεια στη διάθεση τους, τα γηροκομεία μας δεν θυμίζουν πεντάστερα ξενοδοχεία ούτε βίλες για διακοπές, στην πλειονότητα τους θυμίζουν αποθήκες ψυχών, με κάμποσα γεροντάκια να αγναντεύουν τους δρόμους καθισμένοι μόνοι μπροστά σε μεγάλα παράθυρα να περιμένουν κάποιον που δεν θα έρθει ποτέ, το σύντροφο που έχει φύγει από την ζωή, την κόρη που έχει να ασχοληθεί με την δική της κόρη, τον πολυάσχολο γιο που ξέχασε το ραντεβού.
Μόνη τους συντροφιά η τηλεόραση, οι ήρωες των σήριαλ οι δικοί τους άνθρωποι, όσο πυκνώνει η μοναξιά τόσο θολώνει και το μυαλό, σου λέει στις ειδήσεις καλησπέρα ο Νίκος Χατζηνικολάου, του λες και εσύ καλησπέρα. Γηροκομεία στο Ασβεστοχώρι, στον Αγιο Παντελεήμονα, στον Πειραιά, στα Ιωάννινα, στο Ηράκλειο…
Η ζωή τους εξαρτάται από μια συγκυρία, μια κακιά στιγμή, ένας ασυμπτωματικός νοσηλευτής άθελα του αρκεί να μεταβάλει τις μέρες τους σε μέρες αγωνίας και πόνου. Και όταν συμβεί το κακό, υποκύπτουν με αξιοπρέπεια .
Δεν είναι οι «καημένοι παππούδες και γιαγιάδες» αύριο ίσως να είμαστε εσείς και εγώ!
Βίκτωρ Ουγκό «Η λύπη ενός παιδιού ενδιαφέρει την μητέρα του, η λύπη ενός νεαρού ενδιαφέρει μια νεαρή, η λύπη ενός γέρου δεν ενδιαφέρει κανένα»
Του Δημήτρη Τριάντου
Related Posts
