Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου.
“Αποικία χρέους” βλέπει ο νέος Υπουργός Εξωτερικών. Πουθενά δεν βλέπειτον κρατισμό.
Το σημαντικότερο για τα σημερινά πάθη του ελληνισμού βρίσκεται στον ασφυκτικό κρατισμό που κληρονόμησε το καχεκτικό οικονομικά Βυζάντιο στους Ελληνες. Αλλά και στο γεγονός πως οι ηγέτες της Επανάστασης οραματίσθηκαν μια μοντέρνα ευρωπαική αστική κοινωνία την στιγμή που δεν υπήρχε ίχνος αστικής τάξης αλλά ούτε και αντίληψη εμπορίου και ανοιχτών οικονομικών συναλλαγών στην υπόδουλη χώρα. Μάταια λοιπόν σήμερα κάποιοι, ανάμεσά τους και πολλοί από τους δανειστές μας, προσπαθούν να εμπνεύσουν εκσυγχρονιστικές αλλαγές σε μια κοινωνία που ακόμη κυριαρχείται από τον δεσποτικό προστατευτισμό του θεοκρατικού Βυζαντίου της παρακμής.
Η νεώτερη, όποια, αστική τάξη δημιουργήθηκε στην Ελλάδα τεχνικά – μέσω κρατικής παρέμβασης δηλαδή. Πλήθος επαγγελμάτων εμφανίσθηκε μέσω ειδικής κρατικής αδειοδότησης (κουρεία, κομμωτήρια, φορτηγά, εστιατόρια, ταξί, περίπτερα, καφετέριες, επαρχιακά λεωφορεία κλπ) σχηματίζοντας έτσι μια μεσαία τάξη με αστικά εξωτερικά στοιχεία δίχως όμως αστικό χαρακτήρα και ηθική βάση. Το χωριό δηλ μεταφέρθηκε στην πόλη με όλα τα σύνδρομα της επαρχιακής μικρο-μονάδας και τα σχετικά συμπλέγματα φθόνου και μεταβατικότητας. Ουδείς αισθάνθηκε ποτέ συνειδητά μέλος μιάς συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης. Ησουνα ταγμένος κάπου μέχρι να πιάσεις την καλή και να μεταφερθείς κάπου παραπάνω. Όλα υπήρξαν ρευστά, προσωρινά και αβέβαια. Πρακτικά ήταν αδύνατο να χτισθούν αξίες κοινωνικές και αρχές ηθικές πάνω σε ένα τέτοιο ευμετάβλητο τοπίο.
Εξ ού βέβαια και η εθνική νοοτροπία πως για το κάθε τι κάποιος άλλος φέρει το βάρος της ευθύνης. Δανειζόμαστε ασταμάτητα για να κάνουμε παροχές και να εξαγοράσουμε ουσιαστικά ψήφους από μια ευγνωμονούσα λαική μάζα, φταίνε αυτοί που ζητάνε τα δανεικά πίσω μόλις έρχεται η ώρα της αποπληρωμής. Εξασφαλίζουμε δανειακές παροχές δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ – μοναδικά ποσά στην παγκόσμια ιστορία, αλλά και σχετικά παράνομα με βάση την συστατική νομοθεσία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου – σαν «τοκογλύφοι» περιγράφονται οι δανειστές μας που έχουν το θράσος να απαιτούν μέτρα για την πιθανή μελλοντική αποπληρωμή τους. Το γεγονός πως οι περισσότεροι από αυτούς δανείζονται με υψηλότερα επιτόκια από εκείνα με τα οποία προχωρούν στην δανειοδότησή προς εμάς, περνάει μάλλον απαρατήρητο.
Ακόμα και για “παράνομο χρέος” κάποιοι τόλμησαν να μιλήσουν. Διαστρεβλώνοντας τους διεθνείς κανόνες που ονομάζουν “επαχθές” το χρέος που δημιουργείται από δικτατορίες για αγορά όπλων και τεχνολογικών μέσων για την καταπίεση των λαικών στρωμάτων. Δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι επαχθές χρέος που δημιουργήθηκε από δημοκρατικές κυβερνήσεις για παροχές και αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις !! Η αλληλεγγύη των ξένων προς την χώρα μας – και ιδιαίτερα των κοινοτικών μας εταίρων – εκλαμβάνεται από κάποιους ευφυείς σαν υποχρέωση να συνεχίζεται ο προς την χώρα μας δανεισμός δίχως υποχρεώσεις, δεσμεύσεις και πιθανότητα αποπληρωμής. Οι άλλοι δηλ να πληρώνουν για να καλοπερνάμε εμείς…
Εντεχνα, οι οπαδοί της αντι-μνημονιακής ισοπέδωσης, όπως ο σημερινός Υπ. Εξωτερικών (βλ. Νίκου Κοτζιά, Ελλάδα: Aποικία Χρέους. Εκδ. Πατάκη, Αθήνα 2013) συσκοτίζουν τα πραγματικά αίτια της κακοδαιμονίας μας που κατέληξε στην χρεοκοπία. Τα θεωρούν δηλ. αποτέλεσμα δήθεν φαυλότητας των ηγετικών ελίτ της χώρας. Η Ελλάδα γίνεται σκόπιμα, υποστηρίζουν, «αποικία χρέους» και μετατρέπεται έτσι σε κατώτερης βαθμίδας μέλος της ευρωπαικής οικογένειας. Με την Ευρώπη «αυτοκρατορία» και την Γερμανία «ηγέτιδα δύναμη» εμείς, η Κύπρος και άλλες χώρες του Νότου μετατρεπόμαστε σε ταπεινούς υπηκόους πανίσχυρων αφεντικών.
Η εκδοχή αυτή παραγνωρίζει τα πραγματικά αίτια σχηματισμού του δημοσίου χρέους της χώρας, που υπήρξαν οι λογής παροχές και οι εκτός οικονομικού ρεαλισμού αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις και ο πολλαπλασιασμός φορέων του δημόσιου τομέα. Επιμένει δε πως υπεύθυνη για όλα είναι η «διαπλεκόμενη Ολιγαρχία». Με αναφορές στην εισφοροδιαφυγή, την φοροδιαφυγή, την φούσκα του χρηματιστηρίου και άλλες παρόμοιες αιτιάσεις ρουτίνας θολώνει τα νερά αποκρύπτοντας την ουσία.
Τα νούμερα όμως είναι αδυσώπητα. Με βάση ανακοίνωση του ΔΝΤ του Μαίου 2010, το 75% των ετήσιων δαπανών του ελληνικού κράτους καλύπτει μισθούς του δημόσιου τομέα και συντάξεις. Μέσα σε 3 δεκαετίες οι δημόσιοι υπάλληλοι τριπλασιάστηκαν, ενώ όσοι εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα έμειναν οι μισοί. Στην ανέμελη πενταετία 2004-2009, οι πρωτογενείς δαπάνες του κράτους εκτοξεύτηκαν από τα 30,4 δις στα 57,9. Μέσα σε μια δεκαετία, τη μοιραία δεκαετία του 2.000, οι δαπάνες για μισθούς και συντάξεις διπλασιάστηκαν. Το κόστος του κράτους, από 43% περίπου του ΑΕΠ, ανέβηκε στο 55%. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση (το κράτος) να μην χρεοκοπήσει.
Ο κρατισμός μας βούλιαξε. Δεν υπάρχει περίπτωση ο κρατισμός και πάλι, μέσω αναπτυξιακών πολιτικών μεγέθυνσης των δημοσίων δαπανών, να μας οδηγήσει στην ανάπτυξη και την σωτηρία.
