Γράφει ο Ceteris Paribus
Μπορεί το ζήτημα της νέας αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους να έχει παραπεμφθεί για το διάστημα ύστερα από τις ευρωεκλογές, η μορφή που θα πάρει όμως «κλείδωσε» αυτές τις μέρες στο Βερολίνο, στις εξαντλητικές συζητήσεις μεταξύ των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών (SPD) και των Γερμανών Χριστιανοδημοκρατών (CDU) για το σχηματισμό της νέας υπό την Μέρκελ γερμανικής κυβέρνησης. Οι δύο αντιπροσωπείες κατέληξαν σε συμφωνία ότι αποκλείεται οποιαδήποτε μορφή «αμοιβαιοποίησης» των βαρών του χρέους, αποκλειομένων ρητώς του ευρωομολόγου και του ευρωπαϊκού Ταμείου Απόσβεσης Χρέους.
Η συμφωνία αυτή σφραγίστηκε από την απόφαση παραμονής στο υπουργείο Οικονομικών του «εφιάλτη» των ελληνικών -και όχι μόνο- κυβερνήσεων, του κ. Βόλφγκαγκ Σόιμπλε.
Καθώς λοιπόν ο Σόιμπλε ξανάρχεται ενώ το ευρωομόλογο και το Ταμείο για το χρέος… φεύγουν, ξεκαθαρίζει οριστικά το τοπίο για τη μορφή που θα πάρει η νέα αναδιάρθρωση του ελληνικού κρατικού χρέους, καθώς το κυρίαρχο έως χθες σενάριο «κλειδώνει» οριστικά: αν «απαγορεύονται» οι ήπιες μορφές αμοιβαιοποίησης του χρέους όπως το ευρωομόλογο και το Ταμείο Απόσβεσης Χρέους, πολύ περισσότερο «απαγορεύεται» η πιο βαριά μορφή, το «κούρεμα» της ονομαστικής αξίας του χρέους. Έτσι, απομένει μόνο η μετακύλιση των λήξεων του χρέους με ταυτόχρονη νέα μείωση του επιτοκίου. Τα βάρη του χρέους διατηρούνται στο ακέραιο, και απλώς θα ελαφρυνθεί περαιτέρω η Ελλάδα στην καταβολή τόκων και χρεολυσίων για την επόμενη δεκαετία – δεκαπενταετία.
Το σενάριο αυτό συμφέρει μόνο τους δανειστές και θα συνδυαστεί αφενός με τρίτο μνημόνιο και αφετέρου με μακροχρόνια μεταμνημονιακή εποπτεία, δηλαδή διεθνή οικονομικό έλεγχο της χώρας! Οι πιστώτριες χώρες, μεταθέτοντας στο μέλλον μεγάλο «όγκο» υποχρεώσεων αποπληρωμής των χρεών της Ελλάδας προς αυτούς, θα ζητήσουν «βαριές» εξασφαλίσεις. Οι εξασφαλίσεις αυτές θα είναι το κύριο «μενού» του τρίτου μνημονίου – που κακώς και εντελώς αποπροσανατολιστικά έχει σχετιστεί με τα νέα μέτρα για την κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού. Εκτός από αυτό όμως, η Ελλάδα θα είναι σε μακροχρόνιο καθεστώς επιτήρησης και διεθνούς οικονομικού ελέγχου με βάση το νέο, δρακόντειο πλαίσιο της ευρωπαϊκής «οικονομικής διακυβέρνησης», όπως αποτυπώνεται ήδη και θα εξειδικευτεί περαιτέρω στο πλαίσιο της νέας διακυβερνητικής συνθήκης για το νέο Δημοσιονομικό Σύμφωνο και τον ESM, αλλά και στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής τραπεζικής εποπτείας.
Όλα αυτά συνοψίζονται στο άρθρο 14 του Ευρωπαϊκού Κανονισμού που προβλέπει ότι τα κράτη-μέλη που έχουν ενταχτεί σε πρόγραμμα και έχουν δεχτεί τη χρηματοδοτική συνδρομή είτε από άλλα κράτη-μέλη είτε από τους EFSF και ESM είτε από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (εξαιρουμένου του ΔΝΤ) θα παραμένουν υπό εποπτεία μέχρι να αποπληρώσουν τουλάχιστον το 75% της συνολικής χρηματοδοτικής συνδρομής που έχουν δεχτεί από όλες αυτές τις πηγές! Με δεδομένη λοιπόν τη μετακύλιση ενός σημαντικού μέρους του χρέους για τουλάχιστον μία ακόμη δεκαετία, η περίοδος της αποπληρωμής της χρηματοδοτικής συνδρομής θα αφορά τα χρόνια από το 2025 και ύστερα, η δε αποπληρωμή του 75% δεν πρόκειται να υπάρξει πριν το 2040!
Αν αυτή η εξέλιξη δεν αποτραπεί, η Ελλάδα θα παραμείνει «δεμένη στο κατάρτι» της Γερμανίας και των δανειστών για μερικές δεκαετίες…
