Μια συγκλονιστική πρόβλεψη περιείχε η πρόσφατη τριμηνιαία έκθεση της Κομισιόν για την οικονομία της Ευρωζώνης: σε δέκα χρόνια από τώρα, το 2023, το επίπεδο ζωής στην Ευρωζώνη θα επιστρέψει στα επίπεδα του 1960! Δεν πρόκειται μόνο για μια… θηριώδη οπισθοδρόμηση μισού και πλέον αιώνα, αλλά για την πλήρη καταστροφή του ευρωπαϊκού «διαμαντιού», του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους ή ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου.
Με μια τέτοιας κλίμακας κοινωνική οπισθοδρόμηση, κινδυνεύουν να ανοίξουν όλες οι παλιές «πληγές». Το «πολιτικό ρίσκο» που όλοι πλέον αναγνωρίζουν σαν τη νέα μεγάλη απειλή για το 2014 εμπεριέχει πολλές δυσάρεστες παραμέτρους: Η πιο εμφανής είναι η επανεμφάνιση της ακροδεξιάς αλλά και του ναζισμού, του μεγάλου παλιού εφιάλτη, σαν μαζικών πολιτικών ρευμάτων με ανοδική δυναμική. Η αποτύπωση αυτής της ανόδου στις επικείμενες ευρωεκλογές δημιουργεί ήδη πολλούς «πονοκεφάλους». Ύστερα είναι η ραγδαία άνοδος του ευρωσκεπτικισμού σε όλες τις μετρήσεις του Ευρωβαρόμετρου – είναι αναπόφευκτο όταν η «ευρωπαϊκή ιδέα» παίρνει τη μορφή μιας ιστορικής κοινωνικής οπισθοδρόμησης, να γίνεται πλέον όλο και περισσότερο αντιπαθής. Υπάρχει βέβαια και κάτι χειρότερο απ’ όλα αυτά: η αναβίωση των εθνικών ανταγωνισμών, που σε τελική αναγωγή παραπέμπουν στο χειρότερο ευρωπαϊκό εφιάλτη, δηλαδή την εμπειρία δύο καταστροφικών Παγκοσμίων πολέμων. Βέβαια, ακόμη η Ευρώπη αισθάνεται ασφαλής απ’ αυτό τον κίνδυνο. Όμως, όπως υπενθύμισαν και οι Financial Times σε πρόσφατο σοκαριστικό άρθρο τους, και πριν το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου, το 2014, κανείς στην Ευρώπη δεν εκτιμούσε ότι βρίσκονταν στην παραμονή ενός τέτοιου σφαγείου. Η ουσία είναι ότι συσσωρεύονται ξανά τα εύφλεκτα υλικά: τεράστια ανεργία (με πάνω από 27% σε Ελλάδα και Ισπανία), ύφεση ή οικονομική στασιμότητα, διαρκής αύξηση των κρατικών χρεών (που μεσοσταθμικά είναι στο 94% και πλησιάζουν γοργά την «κόκκινη ζώνη») και ένας «δυνάστης», η Γερμανία, που αξιοποιεί τη δική της ισχυρή θέση για να επιβάλει με οικονομικά μέσα ένα ιμπέριουμ που απέτυχε να επιβάλει με δύο Παγκοσμίους Πολέμους…
Οι επικείμενες ευρωεκλογές είναι μια στιγμή στοχασμού: είτε θα συνεχιστεί η οικονομική και κοινωνική οπισθοδρόμηση αλλά και το γερμανικό ιμπέριουμ, οπότε θα ανοίξουν όλες οι παλιές «πληγές», είτε θα υπάρξει ριζική αλλαγή πολιτικής. Διότι το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο που οικοδομήθηκε μεταπολεμικά δεν ήταν απλώς κάποιες «κοινωνικές παροχές», αλλά μια ανθεκτική ασπίδα και το γιατρικό για να ξορκιστούν οι παλιοί εφιάλτες…
