Αν η δημοσιονομική προσαρμογή αποτελούσε την αναπόφευκτη «άμυνα», οι μεταρρυθμίσεις με στόχο τη συνολική αλλαγή του οικονομικού προτύπου της χώρας, αποτελούσαν την «επίθεση» για το ξεπέρασμα της κρίσης.
Ήταν ακριβώς η «επίθεση» αυτή στο πελατειακό φέουδο, που είχαν για δεκαετίες χτίσει παθογενή κόμματα, η οποία θα έδινε όραμα και ελπίδα στην κοινωνία. Ο «δημόσιος τομέας δεν ανασυγκροτήθηκε εκ βάθρων», ομολόγησε πρόσφατα ο διοικητής της ΤτΕ. Στην πραγματικότητα, ο δημόσιος τομέας μπορεί να μείωσε το κόστος του, όμως έμεινε ίδιος και απαράλλαχτος. Η χώρα συνεχίζει να διαθέτει ένα «αποτυχημένο κράτος» (failed state). Ο ισχυρισμός πως η χώρα «βρίσκεται στη διαδικασία δημιουργίας νέου προτύπου» (Στουρνάρας) αποτελεί φαντασίωση.
(…)
Η ασκούμενη οικονομική πολιτική, όπως επιβεβαιώνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, δεν δημιουργεί καμιά εμπιστοσύνη στην πλειονότητα των πολιτών. Γι΄ αυτό, μικρά πρόσκαιρα «δώρα» είναι απλώς και μόνο εκείνο που φαίνεται με την πρώτη ματιά και τίποτα πέραν τούτου. Γι΄ αυτό δεν υπάρχουν επίσης τα θεμέλια για να γίνει πιστευτή μια υποτίθεται νέα ελπιδοφόρα προοπτική.
Γι΄ αυτό, το ισχυρότερο όπλο της ΝΔ είναι πάντα το ανερμάτιστο και αντιφατικό μωσαϊκό του ΣΥΡΙΖΑ, που επίσης δεν δημιουργεί καμιά εμπιστοσύνη. Ενώ το μέλλον μιας χώρας, όταν τα δύο μεγαλύτερα κόμματα έχουν ως κεντρική δύναμη την αδυναμία του αντιπάλου τους, είναι φανερό πως βρίσκεται σε επισφαλή χέρια.
Μια ακόμα εύστοχη ανάλυση του Γιάννη Λούλη στην Ημερησία εδώ.
