Γράφει ο Αντώνης-Μάριος Παπαγιώτης
Παρακολουθώ τον κ. Κρανιδιώτη από την αρχή της τηλεοπτικής του διαδρομής στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Μπορεί να μην συνταυτίζεται η αισθητική μας προσέγγιση σε εικόνα και λόγο, αλλά εκτιμώ την αυτοδημιούργητη πορεία του και την επιτυχημένη νομική σταδιοδρομία του. Σταθμοί αυτής της ρότας, πολλοί, με πιο γνωστό την υπεράσπιση του ηγέτη του κουρδικού PKK Αμπντουλάχ Οτσαλάν.
Ο κ. Κρανιδιώτης, όμως, έχει ακόμη διατελέσει επί μακρόν, νομικός σύμβουλος της Μητρόπολης των εν Ελλάδι Ορθοδόξων Αρμενίων και είναι αυτή του η στιγμή και η παράλληλη αρθρογραφία του, τόσο στην εφημερίδα “Δημοκρατία” (δίπλα σε σεβαστούς πατέρες της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας), όσο και στο antinews.gr, που συνδιαμόρφωσαν την έκληξή μου όταν σήμερα το πρωί, βλέποντας τον –αυτοπροσδιορίζομενο– “πολιτικό φίλο” του κ. Σαμαρά να υπερασπίζεται τον 22χρονο σατανιστή της Γλυφάδας. Μιλώντας στην εκπομπή του Γ. Παπαδάκη με την ιδιότητα του συνηγόρου υπεράσπισης, ο κ. Κρανιδιώτης παρουσίασε τον δολοφόνο ως ψυχολογικά προβληματικό άτομο που παίρνει ναρκωτικά, επισημαίνοντας ότι «ο κατηγορούμενος έχει ακουστικές και οπτικές ψευδαισθήσεις, ιδέες παραληματικού περιεχομένου, μανία καταδίωξης με επιθετική και βίαιη συμπεριφορά και είναι συστηματικός χρήστης ναρκωτικών ουσιών-τοξικομανής από 14 ετών».
Προκαλεί νομίζω μια οξύμωρη αντίθεση, ένας φθασμένος δικηγόρος –που λογικά δεν έχει οικονομική ανάγκη, καθώς νομικά εκπροσωπεί γνωστούς επιχειρηματίες μεταξύ άλλων πελατών– την ίδια στιγμή που κείμενά του με έντονο πατριωτικό και θρησκευτικό συναίσθημα φιλοξενούνται σε μια έγκριτη εφημερίδα δίπλα σε υπογραφές μητροπολιτών και σεβάσμιων ιερέων, να εκπροσωπεί έναν σατανιστή.
Μελετώντας τον Χάρτη του Δικηγορικού Επαγγέλματος στον 21ο αιώνα, όπως έχει διαμορφωθεί με το ψήφισμα της Διεθνούς Ένωσης Δικηγόρων, οι λειτουργοί της Θέμιδος δικαιούνται να ασκούν το επάγγελμα τους ανεξάρτητα, χωρίς να υπόκεινται σε πίεση ή διακρίσεις οποιασδήποτε μορφής και έχουν καθήκον να κάνουν κάθε αναγκαία ενέργεια για να διασφαλίσουν τα συμφέροντα των πελατών τους και να εξασφαλίσουν γι’ αυτούς μία δίκαιη δίκη ενώπιον των δικαστηρίων ή άλλων αρχών.
Έχουν, όμως, το δικαίωμα να αποδεχτούν ή να αρνηθούν κάποια υπόθεση σύμφωνα με τη συνείδηση τους και το καθήκον να αρνηθούν να αναλάβουν υπόθεση, αν εκτιμούν ότι δεν θα μπορέσουν να τη φέρουν σε πέρας με ανεξαρτησία κινήσεων, πληρότητα και αξιοπρέπεια.
Κρίνοντας εκτός του όποιου θρησκευτικού χορού, θεωρώ –ταπεινά– ότι η αυτή υπεράσπιση αδικεί την… εξωδικαστική συμπεριφορά του κ. Κρανιδιώτη και κυρίως, ακυρώνει τις εξωθεσμικές, ενυπόγραφες παρεμβάσεις του.
