Διάβασα κάποια σχόλια φίλων αναγνωστών και διέκρινα πίσω από τις γραμμές τη χρήση του όρου «Δυναμικό Κέντρο» ως προπομπού μιας πολιτικής κίνησης. Σπεύδω λοιπόν σήμερα να δείξω πως η χρήση του ίδιου όρου μπορεί να αφορά και κάτι πολύ ευρύτερο και πολύ ουσιαστικότερο, με πραγματική και άμεση προστιθέμενη αξία για μια κοινωνία σε κρίση.
Το πιο ανησυχητικό σύμπτωμα της ελληνικής κοινωνίας αυτή τη στιγμή είναι η απελπισμένη παραίτηση. Αν κοιτάξει πίσω κανείς θα δει πως και σε άλλες περιόδους περνούσαν οι Έλληνες δύσκολα. Κι άλλοτε υπήρχαν πολλοί άνεργοι. Αντικειμενικά θα μπορούσε να πει κανείς πως η Ελλάδα έχει βιώσει καταστάσεις που ήταν πολύ χειρότερες απ’ ό,τι είναι τώρα. Η διαφορά είναι ωστόσο πως σε υποκειμενικό επίπεδο τότε ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα ως προς την προοπτική. Τώρα επικρατεί κυρίως μια τεράστια απελπισία σε σχέση με το μέλλον, ενώ τότε κυριαρχούσε ακόμη η ελπίδα. “Ναι δεν έχουμε τίποτε, αλλά μπορούμε να κάνουμε πράγματα για ένα καλύτερο αύριο”. Μαζευόταν και κουβέντιαζε η οικογένεια για το πώς θα βελτιώσει την κατάστασή της. Συζητούσαν τις ελπίδες τους στα γήπεδα ή στα καφενεία. Και το πιο σημαντικό: έπαιρναν αποφάσεις για να κάνουν καλύτερη τη ζωή τους.
Σήμερα διακρίνω πως έχει χαθεί αυτή η ικανότητα να ελπίζεις και να προσπαθείς για το καλύτερο, παίρνοντας τις σωστές αποφάσεις γι αυτό. Έχει χαθεί ειδικά από μια νέα γενιά που βρίσκεται ανάμεσα στα 25 και τα 35 και η οποία μοιάζει να έχει παραιτηθεί πριν ακόμα προσπαθήσει. Η πλειοψηφία αυτών των νέων ανθρώπων έχει πολλά και καλά τυπικά προσόντα, καλές σπουδές, πτυχία και μεταπτυχιακά. Δεν έχουν όμως επαρκώς ανεπτυγμένες τις ικανότητες που διεθνώς κωδικοποιούνται ως «Professional Social Skills». Δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις μιας ομάδας, δεν συμμερίζονται εύκολα ένα όραμα, δεν πιστεύουν πως μπορούν να βάλουν τη δική τους σφραγίδα στην επίτευξη δύσκολων στόχων, θεωρούν μάταιη την προσπάθεια έχοντας προδικάσει αρνητικά μέσα στο μυαλό τους το αποτέλεσμα. Αποσύρονται εύκολα από τη μάχη και βρίσκουν πιο ανακουφιστικό να πίνουν με τους ώρες “fredoccino”. Οι εξαιρέσεις που ασφαλώς υπάρχουν, απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Με απλά λόγια έχουμε μια νέα γενιά που δεν πιστεύει. Επειδή δεν πιστεύει, απελπίζεται και παραιτείται. Είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε μια χώρα. Κι εδώ οι αμαρτίες του πολιτικού συστήματος είναι πελώριες καθώς αυτό ήταν στην ουσία που έκλεψε την αθωότητα από αυτά τα παιδιά. Στη θέση της προσπάθειας έβαλε το «κονέ» και το «μέσο», την εύκολη αναρρίχηση με βάση τις κομματικές περγαμηνές, υποσχόμενο μια ανέμελη ζωή χωρίς ρίσκο και ευθύνες.
Ευτυχώς τα πράγματα αλλάζουν. Ακόμη κι αν οι αλλαγές εμπεριέχουν πόνο, μακροπρόθεσμα θα είναι θετικές. Στο επίπεδο της πολιτικής έγραφα χθες για την προδιαγεγραμμένη διάλυση του ΠΑΣΟΚ και την ανάγκη ανάδειξης ενός Δυναμικού Κέντρου. Το στοίχημα είναι πολύ ευρύτερο καθώς υπερβαίνει την πολιτική και αφορά πρωτίστως τη νοοτροπία και την καθημερινή συμπεριφορά όλων μας, κυρίως όμως της νέας γενιάς. Την ανάγκη να ανακαλύψει το Δυναμικό Κέντρο μέσα της. Να πιστέψει δηλαδή στον εαυτό της. Να γεννήσει ιδέες. Να δημιουργήσει καινούργια πράγματα. Να ενθουσιαστεί. Να προσπαθήσει, χωρίς να νοιάζεται για κόπο και ωράρια. Να κατανοήσει τη ζωή σαν ένα project που είναι πολύ μεγάλο για να το αφήσει να αποτύχει.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως για να «ανοίξει πόρτες» η νέα γενιά, θα χρειαστεί βοήθεια. Θα χρειαστεί δίπλα της ανθρώπους με ευαισθησία για να στηρίξουν αυτόν τον θετικό «αναπρογραμματισμό» της νέας γενιάς. Πιστεύω πως θα βρεθούν. Όλοι κατανοούν πλέον πως το να κάνουν γενναίες χορηγίες στο Μέγαρο Μουσικής δεν έχει απολύτως κανένα θετικό αποτέλεσμα στη δημόσια εικόνα τους. Αντίθετα, μια προσπάθεια που θα συνέβαλε στο να κάνει νέους και νέες «πιο έτοιμους» στο να κερδίσουν τη ζωή και να κάνουν πραγματικότητα τα όνειρά τους, θα συναντούσε μόνο το κοινωνικό «εύγε». Το οποίο εδώ που τα λέμε έχει να ακουστεί πολλές δεκαετίες τώρα. Διότι οι αλληλοεξυπηρετήσεις της διαπλοκής δεν είναι εταιρική κοινωνική ευθύνη. Το «εύγε» προϋποθέτει ευγένεια, η ειλικρίνεια της οποίας πιστοποιείται από τους πραγματικά ευγενικούς σκοπούς της. Υπάρχουν άραγε ευγενείς σε αυτή τη χώρα; Κάτι μου λέει πως υπάρχουν!
ΥΓ: Έχω αναφερθεί επανειλημμένως στη λάθος αίσθηση του πολιτικού timing στην επικοινωνία του πολιτικού συστήματος. Σήμερα είπα να δοκιμάσω τα ανακλαστικά της εταιρικής επικοινωνίας. Για αυτό και θα επανέλθω.
