Γράφει ο Ceteris Paribus
Σύμφωνα με μια συντηρητική πολιτική θεώρηση, τα αντιπολιτευτικά κόμματα που έρχονται στην εξουσία μέσα από μια φιλολαϊκή πολιτική καμπάνια, μετεκλογικά «τιθασεύονται» και υποτάσσονται στους σκληρούς καταναγκασμούς της εξουσίας και της οικονομίας. Ίσως δε, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, να το έχουν κιόλας προαποφασίσει – στην περίπτωση αυτή βέβαια πρέπει να μιλήσουμε για πολιτική εξαπάτηση.
Όσοι δεν βλέπουν μακρύτερα ούτε βαθύτερα, θεωρούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνει ακριβώς αυτόν τον «κανόνα»: υποσχέθηκε ότι θα καταργήσει τα μνημόνια, αλλά ένα μήνα ύστερα από τις εκλογές προσυπέγραψε στο Eurogroup τη συνέχεια του μνημονιακού πλαισίου και αποδέχτηκε την επιτήρηση, την αξιολόγηση και τους μηχανισμούς τους («θεσμοί»).
Υπάρχει όμως μια λεπτομέρεια: οι δανειστές δείχνουν να μη θέλουν ούτε έναν «συμβιβασμένο» ΣΥΡΙΖΑ. Συμπεριφέρονται και ενεργούν σαν να θέλουν να «βγάλουν από τη μέση» την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Συμπεριφέρονται και ενεργούν σαν να έχουν υιοθετήσει τη θεωρία της «αριστερής παρένθεσης», και μάλιστα να βιάζονται ώστε αυτή η παρένθεση να κλείσει όσο το δυνατόν πιο σύντομα.
«Έδωσαν» στον Αλέξη Τσίπρα μια συμφωνία που δεν περιέχει μεν τα μέτρα του mail Χαρδούβελη, αλλά δεν περιέχει επίσης ούτε ευρώ χρηματοδότησης για το άμεσο διάστημα. Οδηγώντας έτσι την ελληνική κυβέρνηση, μέχρι το τέλος Μαρτίου το αργότερο, μπροστά στο δίλημμα: στάση πληρωμών σε τοκοχρεολύσια ή στάση πληρωμών σε μισθούς και συντάξεις;
Τι ακριβώς σχεδιάζουν οδηγώντας τα πράγματα σε ένα τέτοιο «υπαρξιακό» αδιέξοδο;
Ό,τι και αν σχεδιάζουν, είναι βέβαιο ότι υποτιμούν δύο καθοριστικούς παράγοντες: Πρώτο, την αντίδραση της κυβέρνησης και δεύτερο, τη δυναμική των εσωτερικών πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων σε περίπτωση που επιχειρηθεί η ανατροπή της ή εξωθηθεί στο έσχατο δίλημμα. Διότι η κυβέρνηση αποκλείεται να προτιμήσει τη στάση πληρωμών σε μισθούς και συντάξεις για να πληρώσει τοκοχρεολύσια – θα κάνει το ακριβώς αντίθετο, και όσοι δεν το περιμένουν, θα βρεθούν προ μεγάλης εκπλήξεως… Όσο για τους υπολογισμούς ότι η κυβέρνηση αυτή θα ανατραπεί έτσι απλά για να διαδεχτεί τον Τσίπρα κάποιος… Στουρνάρας (ή οποιοσδήποτε άλλος), οι εμπνευστές τους θα αποδειχτούν εντελώς επιπόλαιοι. Τα ποσοστά αποδοχής της κυβέρνησης είναι τόσο υψηλά γιατί «άγγιξε» ένα τεράστιο «κοίτασμα»: της υπερηφάνειας ενός λαού που ήθελαν να τον γονατίσουν. Το «κοίτασμα» αυτό είναι τόσο ανεξάντλητο και έχει τόση συσσωρευμένη ενέργεια, ώστε φτάνει και περισσεύει για να κάψει όλα τα σχέδια αυτού του τύπου.
Ενθαρρυμένοι από την πρώτη υποχώρηση της κυβέρνησης στο Eurogroup, οι δανειστές πιστεύουν ίσως ότι μπορούν να την «τελειώσουν εδώ και τώρα» και ότι θα διαχειριστούν εύκολα τις συνέπειες ενός τέτοιου πολιτικού πραξικοπήματος. Υποτιμώντας όμως αυτές τις δύο «λεπτομέρειες», θα βρεθούν σε μια κατάσταση απολύτως μη διαχειρίσιμη. Και όταν η «λάβα» βρει διέξοδο προς την επιφάνεια…
Τη Δευτέρα στο Eurogroup θα πάρουμε όλες τις απαντήσεις: αν δεν ληφθεί κάποια απόφαση για ενδιάμεση χρηματοδότηση μέσα στο Μάρτιο, πάει να πει πως πάμε σε σύγκρουση με τα φρένα σπασμένα. Και τότε, μπορεί ο κ. Σόιμπλε και ο κ. Ντράγκι να φαντάζονται ότι θα «καταστείλουν» την Ελλάδα για να «σώσουν» την υπόλοιπη Ευρωζώνη με το περιβόητο «πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης» που ξεκινάει αυτές ακριβώς τις μέρες, αλλά η «πανουργία της Ιστορίας» ξέρει και άλλες ατραπούς…
