Γραφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Η παρέμβαση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Γιάννη Δραγασάκη, ο οποίος περιέγραψε ένα δύσκολο πλαίσιο για την Ελλάδα, εντός του οποίου η χώρα μας θα διεκδικήσει απομείωση του χρέους της είναι από τις λίγες πραγματικά ουσιώδεις των κυβερνώντων το τελευταίο χρονικό διάστημα. Πλην όμως, κατά την πάγια τακτική των Μαξιμινών, η μπάλα πηγαίνει… περίπου στην εξέδρα, γιατί η ταμπακιέρα βρίσκεται αλλού.
Τι είπε ο Γιάννης Δραγασάκης; Περίπου πως η λύση για το χρέος θα πάει μετά το 2018 και πως όσο μας δανείζουν χώρες με υψηλό χρέος, τόσο περιορίζεται το περιθώριο παρέμβασης για το δικό μας δημόσιο χρέος, λόγω του κινδύνου ντόμινο που θα έφερνε τις ισχυρές χώρες του Βορρά αντιμέτωπες με ένα μαζικό αίτημα των χωρών του Νότου για ευνοϊκές ρυθμίσεις για το δικό τους δημόσιο χρέος. Γι’ αυτό, με αυτό το σκεπτικό, πρέπει να πάρουμε τώρα ό,τι προλαβαίνουμε. Και αν κυβέρνηση και ΝΔ μπήκαν από την ώρα της παρέμβασης και μετά σε μια διελκυστίνδα για το ποιος είπε τι, ποιος λέει ψέματα και ποιος αλήθεια και ποιος είναι ο μέτρ της μονταζιέρας, πάλι η ουσία εκφεύγει της προσοχής μας.
Ο πρωθυπουργός από το βήμα της ΔΕΘ ανέφερε πως είμαστε κοντά σε μια ιστορική λύση για το ελληνικό χρέος. Να το ξεκαθαρίσουμε: δεν είμαστε πολύ κοντά, ακόμα και αν θεωρητικά ο χρόνος πιέζει, μιας και το ΔΝΤ θα πρέπει να πάρει μια απόφαση, αναφορικά με το αν συμμετέχει στο ελληνικό πρόγραμμα ή όχι. Και αυτό γιατί στα κείμενα του Eurogroup -στο οποίο, παρά τις κατά καιρούς φαντασιώσεις ορισμένων, εξακολουθεί να ηγεμονεύει ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε– έχει περιγραφεί πολύ ρητά ένας οδικός χάρτης για το πώς θα τρέξει η διαδικασία απομείωσης του χρέους και τα ουσιαστικά μέτρα δεν θα πρέπει να τα αναμένουμε εντός του 2016. Έτσι, το ΔΝΤ είτε θα περιμένει ακόμα περισσότερο είτε θα πάρει μια περισσότερο πολιτική απόφαση, μιας και τεχνικά δεν θα έχουν αλλάξει ιδιαίτερα οι παράμετροι της Ανάλυσης Βιωσιμότητας Χρέους για την Ελλάδα που έχει εκπονήσει και με βάση τα ευρήματα της οποίας μετέχει στο πρόγραμμα μόνο ως τεχνικός σύμβουλος.
Μιας και μιλάμε όμως για την ταμπακιέρα: μην περιμένετε καμία ουσιαστική λύση για τις «ουρές» του ελληνικού χρέους, για την επόμενη μέρα μετά τα Μνημόνια δηλαδή, πριν τις Γερμανικές εκλογές. Με την Εναλλακτική για τη Γερμανία να της τρώει ψήφους, τον Χόρστ Ζέεχοφερ να την πιέζει και τους Σοσιαλδημοκράτες να θυμούνται το Αριστερό της παρελθόν -συν την ανησυχία για το προσφυγικό- η Άνγκελα Μέρκελ έχει πολλά και πολύ σοβαρά προβλήματα έως το φθινόπωρο του 2017. Συνεπώς, το να φέρει στην Bundestag λύση οριστικής διευθέτησης του ελληνικού χρέους πριν τις εκλογές, θεωρείται από έγκυρους κύκλους στο Βερολίνο ως σενάριο απολύτως ουτοπικό.
Τούτου δοθέντος, ο κ. Δραγασάκης έχει εν μέρει δίκιο. Ας αποσπάσει η κυβέρνηση ό,τι μπορεί σε επίπεδο του οδικού χάρτη που τίθεται τώρα επί τάπητος. Το πραγματικό ερώτημα όμως είναι: μπορεί;
