Το τι θα βγάλουν οι κάλπες των φοιτητικών εκλογών δεν το ξέρω και ούτε με νοιάζει. Πιστεύω ότι όλες ανεξαιρέτως οι φοιτητικές παρατάξεις έκαναν ό,τι μπορούσαν για να καταστρέψουν τα ελληνικά πανεπιστήμια. Και τα κατάφεραν μια χαρά, όπως απέδειξαν για άλλη μια φορά τα πρόσφατα επεισόδια στο ΤΕΙ της Πάτρας. Τι να μας δείξουν οι κάλπες, όταν έχουμε δει τον Πρόεδρο του εν λόγω ΤΕΙ να κάθεται έντρομος και να δέχεται προπηλακισμούς εξαγριωμένων σπουδαστών του; Να του απευθύνονται οι σπουδαστές του με βωμολοχίες και τον να τον αντιμετωπίζουν σαν σκουπίδι. Μέσα σε δέκα δευτερόλεπτα το σχετικό βίντεο αποτύπωσε το «ελληνικό δράμα» των τελευταίων σαράντα χρόνων.
Τον τσαμπουκά τους αυτά τα κακομαθημένα και ανάγωγα «μουμπούκια» τον άντλησαν από τη δύναμη των παρατάξεών τους. Αυτές είναι που τα έχουν βεβαιώσει πως μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, να μη δίνουν λογαριασμό σε τίποτα και σε κανέναν, να έχουν και τα θέματα των εξετάσεων για να τα μάθουν «παπαγαλία», να πάρουν εύκολα το πτυχίο τους και να τα περιμένει και μια σίγουρη δουλειά στο δημόσιο, για να συνεχίσουν και εκεί το έργο της καταστροφής. Είτε ως δάσκαλοι, είτε ως πολεοδόμοι, είτε ως εφοριακοί, είτε ως τελωνιακοί, κοκ.
Έτσι λειτούργησε το σύστημα της κομματοκρατίας σε όλη τη Μεταπολίτευση. Παράταξη, κόμμα, πτυχίο, καρέκλα. Στα πανεπιστήμια στήθηκαν οι «κομματικοί σωλήνες» για την πολιτική και διοικητική στελέχωση ενός συστήματος που οδήγησε τη χώρα στην καταστροφή. Ακριβώς για αυτό είναι σήμερα τόσο δύσκολο στο πολιτικό σύστημα να στραφεί ενάντια στον ίδιο τον εαυτό του, προχωρώντας σε απολύσεις στο δημόσιο. Είναι σαν να τρώει τις σάρκες του.
Η μόνη προσφορά συνεπώς που θα μπορούσαν πραγματικά να έχουν οι φοιτητικές παρατάξεις είναι να αυτοκαταργηθούν. Αν θέλουν τα κόμματα να έχουν νεολαίες είναι δικαίωμά τους. Ας τις κρατήσουν όμως μακριά από τα πανεπιστήμια. Όσο στήνονται κάλπες, μετράνε «κουκιά» κι αναλύουν αποτελέσματα τα πανεπιστήμια θα εξακολουθούν να βρίσκονται υπό κομματική ομηρεία. Δεν θα είναι ελεύθερα πανεπιστήμια. Δεν θα είναι χώροι γνώσης αλλά απόγνωσης, όπως συμβαίνει σήμερα.
Οι προσπάθειες τόσο της Άννας Διαμαντοπούλου χθες όσο και του Κωνσταντίνου Αρβανιτόπουλου σήμερα, είναι ασφαλώς αξιέπαινες. Αλλά ο μόνος τρόπος για να αλλάξουν πραγματικά τα πράγματα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι να τελειώσουμε κάποτε με το πανηγύρι των φοιτητικών παρατάξεων και των φοιτητικών εκλογών.
Μέχρι τότε όμως ας εφαρμόζεται ο νόμος και οι προβλέψεις του για κατάργηση του ασύλου όταν τελούνται αξιόποινες πράξεις. Και δεν καταλαβαίνω γιατί οι σπουδαστές που προπηλάκισαν τον Πρόεδρο του ΤΕΙ κατ’ αυτόν τον τρόπο δεν πήγαν φυλακή. Ο νόμος πρέπει να είναι νόμος σε όλες τις περιπτώσεις. Είτε αφορούν αυτόν που πυροβολεί μετανάστες για να μην τους πληρώσει δεδουλευμένα, είτε αφορούν «επαναστάτες» που διεκδικούν το «δικαίωμα» στην τεμπελιά. Όσοι φυλακή αξίζει στους μεν, αξίζει και στους δε.
ΥΓ1: Αν κάνετε έναν απλό υπολογισμό πόσοι από τους υπουργούς, βουλευτές και μεγαλοπαράγοντες της Μεταπολίτευσης έχουν κάνει πρώτη καριέρα ως «φοιτητοπατέρες», θα καταλάβετε πως η ρίζα του κακού βρίσκεται στις φοιτητικές παρατάξεις.
ΥΓ2: Για την ομιλία Τσίπρα στο Economist δεν χρειάζεται να σχολιάσω τίποτα. Το να παίζει κανείς με τις λέξεις είναι «παπατζιλίκι», δεν είναι στρατηγική.
