Γράφει ο Σπύρος Pιζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Το 1974 η Μεταπολίτευση ήρθε με τον κόσμο να ξεχύνεται στους δρόμους. Σήμερα η πολιτική έκφραση και η πολιτική διαμαρτυρία έχουν να κάνουν περισσότερο με τη χρήση του τηλεκοντρόλ και το νέο τοπίο στην τηλεόραση σηματοδοτεί ταυτόχρονα και την είσοδο σε μια νέα εποχή. Άλλωστε, κι ο Καραμανλής, όταν άνοιγε τον κύκλο της Μεταπολίτευσης, το έκανε συγκρουόμενος με συγκεκριμένα συμφέροντα (Ανδρεάδης, κλπ) προκειμένου να δώσει χώρο σε νέους «παίκτες» να βγουν με νέους όρους στην επιφάνεια. Τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο συμβαίνει και σήμερα.
Η δημοπρασία ολοκληρώθηκε και οι τέσσερις άδειες τηλεοπτικών σταθμών που δίνονται σύμφωνα με το νόμο που ψήφισε η βουλή, βάζουν στο δημόσιο ταμείο 246 εκατ. ευρώ! Επιπλέον αυτοί που θα τα δώσουν μπαίνουν στο «μικροσκόπιο» κι αυτό είναι κάτι που ίσως ούτε και οι ίδιοι έχουν συνειδητοποιήσει, αφού η εφαρμογή του νόμου σημαίνει πως θα γίνουν «φύλλο και φτερό» οι δραστηριότητές τους προκειμένου να οριστικοποιηθεί το αποτέλεσμα της δημοπρασίας. Αλλά και για τη συνέχεια, υπάρχουν πλέον κανόνες που πρέπει να τηρούνται στο ακέραιο κι αυτή θα είναι η ευθύνη ενός νέου και πιο «σκληρού» ΕΣΡ.
Το αποτέλεσμα είναι πάντα αυτό που μετράει στη ζωή και το αποτέλεσμα είναι πρωτίστως μια προσωπική νίκη για το Νίκο Παππά.
Θέλει γερό στομάχι για να κάνεις Δεκαπενταύγουστο παρακολουθώντας τα άκομψα σποτάκια του ΣΚΑΙ. Τώρα, ο μεν Παππάς ισχυροποιείται σημαντικά, ο δε Τσίπρας θα έχει ένα «αφήγημα» για τη ΔΕΘ, το οποίο μπορεί να μην είναι απόλυτα συμβατό με τον χαρακτήρα του θεσμού είναι όμως συμβατό με τις αντιλήψεις των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Ειδικά μάλιστα μετά τη δήλωση του ίδιου του Τσίπρα πως τα λεφτά θα δοθούν σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες.
Θα αναρωτηθεί κάποιος εύλογα: είναι τόσο σημαντικό που δεν θα υπάρχουν πλέον στις οθόνες το Mega, το Star και ο Alpha; Ναι, είναι. Γιατί είναι κάτι που έμοιαζε αδιανόητο σε οποιαδήποτε άλλη χρονική στιγμή του παρελθόντος. Όμως η αλλαγή είναι φυσική διαδικασία της ίδιας της ζωής.
Ό,τι δεν αλλάζει, πεθαίνει.
Κι αυτό που βγαίνει σαν συμπέρασμα είναι πως η «παλιά διαπλοκή» δεν κατόρθωσε να βρει ένα τρόπο για να διαχειριστεί την αλλαγή, εμμένοντας σε μια ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας της.
Η «τράπουλα» ξαναμοιράζεται και μάλιστα με θεσμικό τρόπο που επιτρέπει στην κυβέρνηση να βγαίνει σήμερα και να λέει πως οι νόμοι που ψηφίζονται εφαρμόζονται και δεν μένουν στο συρτάρι και οι «καναλάρχες» για πρώτη φορά στην ιστορία της ελληνικής ιδιωτικής τηλεόρασης υποχρεώθηκαν να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη…
Βεβαίως, η αλλαγή δεν είναι τόσο θεαματική όσο θα μπορούσε να είναι. Η «επανάσταση» είναι πάντα εύκολη στα λόγια αλλά στην πράξη όλα θέλουν το χρόνο τους. Έτσι, δύο από τις τέσσερις άδειες πάνε στα χέρια των «παλιών» (Κυριακού – Αλαφούζος) και οι άλλες δύο σε «νέους» καναλάρχες (Μαρινάκης – Καλογρίτσας).
Η «μοιρασιά» είναι επίσης ισορροπημένη ως προς την πολιτική επιρροή. Ο ΣΚΑΙ πήρε άδεια ως κατεξοχήν αντιπολιτευτικός σταθμός, ο Καλογρίτσας είναι φίλος της κυβέρνησης, Κυριακού και Μαρινάκης είναι πιο ανεξάρτητοι «παίκτες», οι οποίοι θα τοποθετούνται ανάλογα με τη συγκυρία ή το πώς θα ξυπνήσουν.
Το τίμημα είναι πραγματικά εντυπωσιακό και σίγουρα πολύ πάνω από τα δεδομένα της ελληνικής αγοράς. Το να δίνεις 70 εκατομμύρια για να πάρεις μια τηλεοπτική άδεια μέσα στις συγκεκριμένες συνθήκες της ελληνικής οικονομίας, δεν έχει κανέναν οικονομικό ορθολογισμό. Δεν πρόκειται να αποσβεστούν αυτά τα χρήματα. Όχι μόνο από τη λειτουργία ενός τηλεοπτικού σταθμού αλλά και από παράπλευρες δραστηριότητες. Δηλαδή, και δημόσια έργα 3 δις να πάρει – για παράδειγμα – ο Καλογρίτσας, είναι δύσκολο αν όχι αδύνατον να βάλει 70 εκατομμύρια στην τσέπη του. Τότε γιατί το κάνουν;
Προσωπικά, θεωρώ πως παίζει τεράστιο ρόλο η προσωπική ματαιοδοξία των «παικτών». Ο Αλαφούζος (που κινήθηκε έξυπνα φαίνεται κι αγόρασε φθηνότερα) θέλει να αποδείξει πως πέρασε μέσα από τις μυλόπετρες και στάθηκε όρθιος. Ο Καλογρίτσας θέλει να αποβάλλει επιτέλους το κόμπλεξ του δευτεροκλασάτου κατασκευαστή διά της αναβάθμισής του μέσω της εικόνας του καναλάρχη. Ο Κυριακού να περάσει το μήνυμα πως «η Αυτοκρατορία ποτέ δεν πεθαίνει» κι ο Μαρινάκης για να δείξει πως όταν γουστάρει κάτι, μπορεί και να το έχει. Η προσωπική ματαιοδοξία είναι priceless, όπως λέει και η διαφήμιση της Mastercard.
Από κει κι έπειτα το νέο τοπίο θα αναδείξει και νέες ισορροπίες ανάμεσα σε «παλιά» και «νέα» τηλεοπτικά πρόσωπα, «αστέρες», δημοσιογράφους, κλπ. Μένει να τα δούμε σύντομα στις οθόνες μας. Όπως επίσης μένει να δούμε πως αυτό το νέο τηλεοπτικό τοπίο θα διαμορφώσει και νέα δεδομένα στην πολιτική, στην αγορά, στη διαφήμιση, στον πολιτισμό, κοκ. Είναι μια «νέα τάξη πραγμάτων». Όπως μου έλεγε πρόσφατα και σημαίνων οικονομικός παράγοντας τρώγοντας σε γνωστή ψαροταβέρνα «σε πέντε χρόνια, αν έρθουμε εδώ, δεν θα γνωρίζουμε κανέναν ούτε εγώ, ούτε εσύ». Κι έχει απόλυτο δίκιο.
ΥΓ1: Το ύψος του τιμήματος των τηλεοπτικών αδειών συνεπάγεται αυτόματα το τέλος της επιστροφής του 20% των media shops.
ΥΓ2: Αναμένεται πολύ σκληρό το «ματς» της Digea.
