Το πολιτικό σύστημα είναι τόσο αδύναμο που δεν μπορεί να τα βάλει ούτε με τους υπαλλήλους του.
Φανταστείτε, τι γίνεται έξω… Αν εδώ, βάζουν για δεύτερη φορά την «ουρά στα σκέλια» και στέκονται σαν “βρεγμένες γάτες” απέναντι στα προνόμια που απολαμβάνουν οι υπάλληλοι της Βουλής, μπορεί εύκολα να υποθέσει κανείς ότι από το πολιτικό προσωπικό της χώρας λείπει το βασικό χαρακτηριστικό κάθε αποτελεσματικού πολιτικού: να συγκρούεται για αυτό που πιστεύει πως είναι το σωστό.
Ασφαλώς τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ακόμη και μέσα από την κοροϊδία αυτού που αποκαλείται δήλωση «πόθεν έσχες» καταλαβαίνει εύκολα κανείς πως μια μεγάλη μερίδα των εθνοπατέρων και των εθνομαμάδων είναι απλώς είτε γόνοι, είτε σώγαμπροι οικογενειών μεγάλης οικονομικής επιφάνειας, όπως τεκμαίρεται από τον εξωφρενικό αριθμό ακινήτων που έχουν στη διάθεσή τους. Από τον Καραμανλή και τον Βαρβιτσιώτη μέχρι τον Αλαβάνο και από τον Βενιζέλο μέχρι τον Μιχαλολιάκο. Είναι στη Βουλή με λίγα λόγια αυτοί που τα βρήκαν όλα έτοιμα στη ζωή και δεν χρειάστηκε ούτε να στρωθούν στο διάβασμα, ούτε να αγχωθούν για το μηνιάτικο, ούτε να κολλήσουν ένσημα, ούτε να στήσουν ένα μαγαζί ή μια επιχείρηση, ούτε να διαπραγματευτούν μια εμπορική συμφωνία.
Αν ζεις μια ζωή που οι άλλοι έχουν φροντίσει πριν από σένα για σένα, τότε δεν χρειάζεται ούτε να σκεφτείς, ούτε να κουραστείς. Το μόνο που χρειάζεται είναι να βρεις μια ξεκούραστη απασχόληση, η οποία δεν θα πρέπει να προϋποθέτει πιστοποίηση τυπικών και ουσιαστικών προσόντων. Αντίθετα θα πρέπει να έχει υψηλές αποδοχές, θα πρέπει να σε οδηγεί σε «καλές γνωριμίες» από κάθε άποψη, θα πρέπει να σου δίνει την ευκαιρία για ταξίδια αναψυχής και το κυριότερο θα σου επιτρέπει να δείχνει μονίμως «πνιγμένος». Υπάρχει πουθενά μια τέτοια ιδανική δουλειά που τα προσφέρει όλα αυτά απλόχερα; Σωστά μαντέψατε. Ασφαλώς και υπάρχει και είναι η πολιτική στην Ελλάδα.
Είναι η πιο free stress δουλειά αφού συνήθως στα φέρνουν όλα έτοιμα. Πότε οι μέσα, πότε οι έξω. Όσο για τις απολαβές…δεν συγκρίνονται! Άρα, χωρίς να έχεις κουραστεί, χωρίς να έχεις μοχθήσει, χωρίς να έχεις ρισκάρει, χωρίς να έχεις σκεφτεί ποτέ το νοίκι, το δάνειο, τους λογαριασμούς των ΔΕΚΟ και την Εφορία, αναλαμβάνεις να εκπροσωπήσεις όλους αυτούς που κουράζονται, μοχθούν, ρισκάρουν, σκέφτονται συνέχεια το νοίκι, τους λογαριασμούς, το ΤΕΒΕ και την Εφορία. Έξυπνο, ε;
Υπάρχει όμως ένας περιορισμός σε αυτή τη δουλειά. Πρέπει να είναι ανοιχτό το «μαγαζί». Και για να είναι ανοιχτό κάποιοι πρέπει να το «τρέχουν» κι αυτοί δεν είναι άλλοι από τους υπαλλήλους της Βουλής. Οι οποίοι το ξέρουν καλά αυτό και το εκμεταλλεύονται στο έπακρο. Αποτέλεσμα αυτού του ωμού εκβιασμού είναι να συντελείται με διακομματική συναίνεση η πιο κραυγαλέα αδικία από την έναρξη της κρίσης. Δηλαδή τη στιγμή που υποβάλλονται σε τεράστιες θυσίες οι πάντες, ακόμη και οι Ένοπλες Δυνάμεις, ακόμη και οι γιατροί ακόμη και οι δικαστικοί, κοκ, οι υπάλληλοι της Βουλής να εμφανίζονται ως κράτος εν κράτει.
Ποιος όμως να αντισταθεί στον εκβιασμό τους; Ο ένας με τα 35 ακίνητα ή ο άλλος με τα 26;
ΥΓ: Βαγγέλη, πιάσε ένα μεγάλο κομπολόι στο χέρι και πήγαινε στους συνδικαλιστές των υπαλλήλων σου και εξήγησέ τους κάτι πολύ απλό. Πες τους το ακριβώς έτσι: «Παιδιά, μας έχουν πάρει χαμπάρι. Αν δεν κάνετε πίσω, θα μας το κλείσουν το «μαγαζί» όπως το ‘67. Και μπορεί μετά να μην έχουμε εμείς την ξεκούραστη δουλειά μας αλλά θα μείνετε κι εσείς στο δρόμο!». Τι λες να σου απαντήσουν ρε Βαγγέλη;
