Γράφει ο Ceteris Paribus
Προσερχόμενος στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. και διατελών υπό την πίεση της Κομισιόν στο ζήτημα του ιταλικού προϋπολογισμού, ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι απείλησε: «Θα δημοσιοποιήσουμε τα στοιχεία για όλα όσα δαπανώνται από αυτά τα παλάτια. Θα διασκεδάσουμε»! Τα «παλάτια» ήταν η έδρα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Κομισιόν) στις Βρυξέλλες και ο προφανής στόχος των ωμών αυτών δηλώσεων ήταν ο πρόεδρος της νέας Κομισιόν, Λουξεμβούργιος κ. Γιούνκερ.
Παίρνοντας στα σοβαρά τη θέση του και τα καθήκοντά του, ο κ. Γιούνκερ βρέθηκε σε ανοιχτή «κόντρα» όχι μόνο με τον κ. Ρέντσι αλλά και με τον κ. Κάμερον, κατηγορώντας τους για «επιπολαιότητα». Το «μεγάλο αφεντικό», η Γερμανία, σεβάστηκε το ρόλο του κ. Γιούνκερ, αλλά είναι γνωστό ότι έπρεπε να βρεθεί σε αδιέξοδο για να αναγκαστεί να υποστηρίξει την υποψηφιότητα Γιουνκέρ για την προεδρία της Κομισιόν. Έτσι, από τους πιο… μυημένους δεν πέρασε απαρατήρητη η «σπόντα» της κ. Μέρκελ, που είπε ότι το μεγάλο ευρωπαϊκό επενδυτικό πρότζεκτ -και «μεγάλη ιδέα» του κ. Γιούνκερ- των 300 δισ. ευρώ δεν πρέπει να στηριχτεί σε δημόσια ελλείμματα και δημόσιες επενδύσεις, αλλά στη δημοσιονομική πειθαρχία και την ενθάρρυνση της συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα…
Λιγότερο από 20 μέρες ύστερα από τη «συγκρουσιακή» Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε., ο κ. Γιούνκερ βρέθηκε «κατηγορούμενος» -εμμέσως μεν, σαφώς δε- σε ένα σκάνδαλο ευρωπαϊκών και διεθνών διαστάσεων, το περίφημο Luxleaks: την αποκάλυψη ότι 340 εταιρείες είχαν υπογράψει (!) συμφωνία με το Λουξεμβούργο που τους επέτρεπε να μειώσουν στο ελάχιστο τις φορολογικές τους υποχρεώσεις – που δίκαια θα μπορούσε κανείς να αποκαλέσει «συμφωνία φοροκλοπής».
Έτσι, τελικά ο κ. Γιούνκερ βρέθηκε όχι ενώπιον των αποκαλούμενων αποκαλύψεων του κ. Ρέντσι για τη «χλιδή» στα ευρωπαϊκά «παλάτια» (όπου τα «σκάγια» θα έπαιρναν όλη την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία), αλλά ενώπιον μιας κατηγορίας που αφορά τον ίδιο και την πατρίδα του το Λουξεμβούργο – πολύ πιο «προσωπική» και επί της ουσίας σκληρή.
Αυτού του τύπου οι κατηγορίες έχουν παρελθόν. Η «καμπάνα» για το Λουξεμβούργο είχε χτυπήσει ήδη από το 2013, με τη βίαιη «εκκαθάριση» του κυπριακού τραπεζικού συστήματος. Τότε, ο κ. Γιούνκερ σωστά διέγνωσε ότι οι κατηγορίες για την «τραπεζική και φορολογική ασυδοσία» της Κύπρου έβαζαν στο «κάδρο» και το Λουξεμβούργο. Καθόλου τυχαία, λοιπόν, ο κ. Γιούνκερ είχε τότε κάνει δηλώσεις του τύπου «Αμήχανη και βλαβερή η διάσωση της Κύπρου», «Συμπεριφερθήκαμε σαν να ήταν όλοι οι Κύπριοι συμμορίτες και γκάγκστερ», «Δεν είναι πρότυπο η Κύπρος», «Το Λουξεμβούργο δεν έχει σχέση με την Κύπρο»…
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν συμφέροντα συνδεόμενα με τη Μ. Βρετανία, την Ιταλία ή και τη Γερμανία έβαλαν το χεράκι τους για να αποκαλυφτεί με πάταγο το «μεγάλο μυστικό», ότι δηλαδή το Λουξεμβούργο είναι ευρωπαϊκός φορολογικός παράδεισος. Σίγουρα όμως όλους αυτούς τους βολεύει ιδιαίτερα το αποτέλεσμα: η καταρράκωση του πολιτικού προφίλ και κύρους του κ. Γιούνκερ.
Το σίγουρο είναι πως το Luxleaks υπονομεύει εν τη γενέσει της τη νέα Κομισιόν του κ. Γιούνκερ, αποδυναμώνοντας όλα τα κρίσιμα πρότζεκτ: του επενδυτικού σχεδίου για τα 300 δισ. ευρώ (εδώ σίγουρα δεν θα κλάψει η κ. Μέρκελ…), της υπεράσπισης του κύρους του νέου Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης (εδώ δεν θα κλάψουν ο κ. Ρέντσι και Ολάντ…). Και από αυτή την άποψη, το Luxleaks έχει όλες τις προδιαγραφές να αποτελέσει ένα σημείο καμπής της έρπουσας πολιτικής και θεσμικής κρίσης που είναι σε εξέλιξη στην Ευρωζώνη και την Ε.Ε.
