Browsing: Αντώνης Σαμαράς

Έχετε δώσει ποτέ ραντεβού με Πασόκο; Αν ναι, ξέρετε πως δεν έρχεται ποτέ στην ώρα του. Είναι αυτό που έχει κωδικοποιηθεί ως «ώρα ΠΑΣΟΚ». Όταν το ραντεβού όμως είναι με τη σωτηρία της χώρας, τότε τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται επικίνδυνα.

Οι φαντασιώσεις είναι δικαίωμα του καθενός αρκεί να τις κρατάει για τον εαυτό του και να μην μπαίνει στον πειρασμό να τις εφαρμόσει σε βάρος των άλλων. Το σημειώνω αυτό με αφορμή το οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος με τη δημοσκοπική φόρα που έχει πάρει ανακάλυψε την αγαπημένη συνταγή πολιτικαντισμού όλης της μεταπολιτευτικής περιόδου: «Πάρε κόσμε».

Το προφίλ που καλλιέργησαν προεκλογικά οι επικεφαλής της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, σκιαγράφησε ο επικοινωνιολόγος και διευθύνων σύμβουλος της Spin Communications, Σπύρος Ριζόπουλος σε συνέντευξη που παραχώρησε στο πρακτορείο ειδήσεων Associated Press. Διαβάστε ποιες είναι οι επικοινωνιακές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν στη διαχείριση της εικόνα τους.

Όταν τοποθετείσαι δημόσια πρέπει να έχεις πάντα στο μυαλό σου και την ευθύνη για τα λεγόμενά σου ή τα γραπτά σου. Ειδικά, όταν οι στιγμές είναι ιστορικά κρίσιμες. Είναι αυτό που ξεχνούν εύκολα οι πολιτικοί, αλλά είναι αυτό που έχω διαρκώς στο μυαλό μου από το πρώτο post αυτού του blog. Διότι αν κάτι έλειψε πολύ σε αυτό τον τόπο είναι η συναίσθηση της ευθύνης.

O Hugo Sanchez έλεγε πως «όποιος ανακάλυψε το ποδόσφαιρο πρέπει να λατρεύεται ως Θεός». Είναι ο βασιλιάς των σπορ και συγκινεί δισεκατομμύρια ανθρώπους γιατί μεταδίδει ένα πολύ ισχυρό μήνυμα: «όλα είναι δυνατά, όλα παίζονται μέχρι το 90». Το μεγαλύτερο παιχνίδι της ζωής έχει όνομα και λέγεται ΕΥΚΑΙΡΙΑ. To ποδόσφαιρο είναι η πιο παραστατική έκφραση αυτού του μεγάλου παιχνιδιού. Ακριβώς για το λόγο αυτό δονούνται τα γήπεδα και ακριβώς για αυτό το λόγο ο μεγαλύτερος εχθρός του ποδοσφαίρου είναι τα «στημένα παιχνίδια».

Όταν περνάς καλά, δεν βρίσκεις πραγματικά κανένα λόγο να σταματήσει το πάρτυ. Κάνεις εκλογές και επιχειρείς να τις κάνεις όπως ξέρεις από παλιά. Ωστόσο, όποιος είχε την υπομονή να παρακολουθήσει χθες το πρώτο άτυπο «debate» Σαμαρά – Βενιζέλου, θα μπορούσε να βγάλει δυο βασικά συμπεράσματα: