Όποιος έζησε από κοντά το σκηνικό της αναβολής του αγώνα Πανθρακικού–Ολυμπιακού στην Κομοτηνή, θα έχει να διηγείται ιστορίες για το μεγαλείο του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Όχι πως στην πρωτεύουσα της Ροδόπης έπεσαν τίποτα μάσκες. Απλώς επιβεβαιώθηκε ότι και το ποδόσφαιρο σε αυτή τη χώρα είναι αντίστοιχου επιπέδου προχειρότητας, και ανοργανωσιάς με όλα τα υπόλοιπα.
Η εικόνα με έναν (!) υπάλληλο του γηπέδου να προσπαθεί από το πρωί του Σαββάτου να ξεχιονίσει το γήπεδο χρησιμοποιώντας εκείνες τις παλιές σκούπες που καθάριζαν την αυλή οι γιαγιάδες στο χωριό και το…ασβέστωμα των γραμμών του γηπέδου με ένα μηχάνημα που ούτε στις οικοδομές δεν το βρίσκεις πλέον, είναι το λιγότερο. Ας πούμε ότι οι άνθρωποι στην Κομοτηνή πιάστηκαν στον ύπνο, διότι εκεί χιονίζει σπάνια, «αν και στη Θράκη είμαστε, όχι στην Κρήτη», όπως παρατήρησε εύστοχα κάποιος.
Το χειρότερο είναι ότι από την ώρα που ξέσπασε η κακοκαιρία και το γήπεδο άρχισε να μαζεύει νερά, ουδείς ασχολήθηκε να το προστατεύσει. Λίγες ώρες, μόνο, πριν από την έναρξη του αγώνα έμπαιναν στο γήπεδο απλώς για να δουν τι συμβαίνει: ο διαιτητής, ο πρόεδρος της Σούπερ Λίγκας που πατούσε το χόρτο για να το τσεκάρει (!), οι παράγοντες των ομάδων που δεν ήξεραν αν πρέπει να γίνει ή όχι το ματς και οι ποδοσφαιριστές που ήθελαν να παίξουν για να γυρίσουν μια ώρα αρχύτερα στο σπίτι τους!
Δεν λέει κανείς ότι πρέπει να γίνουμε Γερμανία που παίζουν ματς με…μισό μέτρο χιόνι γιατί το γήπεδο από κάτω είναι στεγνό και προστατευμένο. Ούτε να ξοδευτούν εκατομμύρια για να γίνουν σύγχρονα τα «γηπεδάκια» της ελληνικής περιφέρειας. Αλλά να υπάρχει τρόπος ώστε να μην αναβάλλονται αγώνες επειδή ένα πρωί έριξε λίγο χιονάκι, δεν είναι δα και μυστήριο της επιστήμης. Ούτε θα διαλύσει τον ήδη διαλυμένο από διάφορες άλλες αηδίες, ποδοσφαιρικό κορβανά.
Τρίτος (ποδοσφαιρικός) κόσμος…!
