Το 2010 ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου σε μια πανηγυρική εκδήλωση στην μακρινή Νέα Υόρκη υπογράφει με τον εμίρη του Κατάρ μια συμφωνία στην οποία προβλέπονται ότι ο ζάπλουτος Σεΐχη Χάμαντ Μπιν Τζάσιμ Μπίν Τζάμπερ Αλ Θάνι, θα μπορούσε να επενδύσει το ποσό των 5 δισ ευρω στην Ελλάδα. Στην συνέχεια ειπώθηκε ότι θα μπορούσε να αγοράσει το Ελληνικό και υπεγράφη μια διακρατική συμφωνία.
Αλίμονο όμως. Η Ευρωπαϊκή Ένωση απαγορεύει στα μέλη της τις διακρατικές συμφωνίες και η νομοθεσία επιβάλλει τους διεθνείς διαγωνισμούς. Αυτό προφανώς δεν το ήξεραν οι έλληνες υπουργοί και εκ των πραγμάτων η συμφωνία ακυρώθηκε. Ως εδώ όλα καλά (δηλαδή όχι και τόσο καλά, αλλά τέλος πάντων). Τι κάνει στην συνέχεια ένα σοβαρό κράτος; Στέλνει μια αντιπροσωπεία στο Κατάρ και λέει στους Καταριανούς ότι λυπούμεθα κάναμε λάθος αλλά ελάτε να βρούμε κάτι άλλο.
Όλα αυτά τα κάνει ένα κράτος που λειτουργεί. Τι έκανε η Ελλάδα; Τίποτα. Ούτε ένα email δεν έστειλε στους «Καταριανούς». Απλά οι άνθρωποι το έμαθαν από τον διεθνή τύπο. Σε ένα ταξίδι που είχε στην Ντόχα το κορυφαίο στέλεχος του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων Ανδρέας Ταπραντζης του το εξομολογήθηκαν κορυφαίοι αξιωματούχοι του επενδυτικού fund που έχει μπει στον διαγωνισμό για το Ελληνικό.
Πάμε τώρα στο σήμερα.
Ο σούπερ Μάριο Μόντι μετά από αλλεπάλληλα ταξίδια στο Κατάρ έπεισε τους Καταριανούς να επενδύσουν 2 δισ ευρώ στην Ιταλία. Και ο Ολαντ τους έχει από κοντά γιατί και εκείνος θέλει το ζεστό χρήμα του Σείχη για την Γαλλία. Και η Ελλαδίτσα; Α ναι! Υπάρχει και η Ελλάδα. Μόνο που ο Αντώνης Σαμαράς ακύρωσε το ταξίδι που είχε τούτες τις ημέρες στο Κατάρ για να πάει στις Βρυξέλλες να πείσει τους ευρωπαίους ότι πρέπει να μας δώσουν την δόση. Δηλαδή αντί ο πρωθυπουργός να κάνει την δουλειά που κάνουν ο Μόντι και ο Ολάντ μήπως και έλθει κανένα ευρώ στην χώρα αναγκάζεται να ακυρώσει τέτοιο ταξίδι επειδή οι βουλές των ευρωπαίων είναι άλλες. Δυστυχώς όμως έτσι, δουλειές δεν γίνονται.
