Ο τίτλος του σημερινού άρθρου είναι το κεντρικό σλόγκαν της νέας επικοινωνιακής στρατηγικής του ΕΟΤ. Όπως έγραψα και στο χθεσινό «υστερόγραφο» επικροτώ τη βασική λογική, αυτή δηλαδή της απλότητας και της ευθύτητας του μηνύματος.
Search Results: POS (7016)
Οι μέρες που θα ακολουθήσουν είναι εξαιρετικά κρίσιμες για την τύχη και το μέλλον της Ελλάδας. Οι πολίτες είδαν στη μέχρι σήμερα θητεία της τρικομματικής συγκυβέρνησης πολύ «διαβούλευση», αλλά κανένα φως και καμία ελπίδα.
Στην αρχή όταν είδα τον Βαξεβάνη σε αυτοσχέδιο βίντεο στο YouTube λίγο πριν από τη σύλληψή του, σκέφτηκα «τι άλλο να κάνει ένας άνθρωπος για να πουλήσει το περιοδικό του!».
H χθεσινή συνάντηση των τριών αρχηγών κατέδειξε στην ουσία ένα και μόνο πράγμα: Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Μόνο που ο καθένας από τους τρεις, δίνει διαφορετικό νόημα στην έννοια της ελπίδας.
Mέσα από το blog έχω επικρίνει, πολύ αυστηρά μάλιστα, τον ΣΥΡΙΖΑ. Όμως η αλήθεια πρέπει να λέγεται. Θεωρώ λοιπόν πως οφείλω εγώ που έχω κάνει τόσο σκληρή κριτική, να αποδώσω και τα εύσημα στον Αλέξη Τσίπρα για τη στάση του απέναντι στο deal της Πειραιώς για την Αγροτική.
Η περίπτωση καταγγελίας του Γιώργου Χατζημάρκου για την «επενδυτική δραστηριότητα» του Θοδωρή, στην παραλία Ζέφυρος στη Ρόδο, πήρε τρομακτικές διαστάσεις-με δημοσιότητα από μεγάλα blogs όπως το Tromaktiko και με αναπαραγωγή στα social media-εκτινάσσοντας την επισκεψιμότητα του Spiros Rizopoulos Blog στα ύψη.
Σε συνέχεια του άρθρου “Ο Γεώργιος Γιαλτουρίδης απαντάει στο Spiros Rizopoulos Blog”, παραθέτω αυτούσιο το διάλογο που αναπτύχθηκε ανάμεσα σε αναγνώστη του blog και του Γεώργιου Γιαλτουρίδη, με θέμα το ιστορικό σενάριο του δολαρίου.
Φίλη του blog, η οποία μάλιστα έχει και το ίδιο όνομα με την Υπουργό Τουρισμού, μού έστειλε χθες ένα mail που αποτυπώνει την αρνητική όψη του ελληνικού τουρισμού, την οποία οι αρμόδιοι φορείς ( Υπουργείο Τουρισμού, ΕΟΤ, κλπ) δεν θα δείξουν ποτέ στη καμπάνια True Greece. Είναι όμως πολύ αληθινή και πολύ διδακτική για τις παθογένειες και την κακοδαιμονία του ελληνικού τουρισμού.
Η αλήθεια είναι πως με απογοήτευσαν οι «προγραμματικές δηλώσεις» του νέου διευθύνοντα συμβούλου της Εθνικής Τράπεζας, Αλέξανδρου Τουρκολιά. Ακολουθούν το κυρίαρχο εδώ και τρία χρόνια μοτίβο συμπεριφοράς και δράσης σε όλα τα επίπεδα. Άμυνα και πάλι άμυνα.
Επτά και δέκα, χθες το απόγευμα, χτύπησε το κινητό μου και ήταν η κουμπάρα μου η Ελπίδα, την οποία εκτιμώ απεριόριστα καθότι έχει βαφτίσει τον μοναχογιό μου. «Ρε κουμπάρε – μου λέει – τι πρέπει να καταλάβω εγώ τώρα από αυτά που δείχνουν; Αν είναι έτσι, γίνομαι κι εγώ δημοσκόπος!».
Σήμερα βρίσκομαι στο Παρίσι, προσκεκλημένος ως ομιλητής στο TEDx La Defense που έχει θέμα «ανθρωπισμός και κέρδη». Σήμερα περισσότερο από ποτέ γίνεται όλο και πιο καθαρό πως η οικονομική ανάπτυξη μπορεί και πρέπει να συνδέεται με την κοινωνική ανάπτυξη, την ηθική ανάπτυξη, την προσωπική ανάπτυξη κάθε ατόμου.
Μπορεί όλες οι συζητήσεις που γίνονται αυτές τις μέρες να καταλήγουν στο «δια ταύτα» μιας πρόβλεψης του εκλογικού αποτελέσματος της Κυριακής, θα προσπαθήσω όμως να αντισταθώ σε αυτόν τον πειρασμό και να μείνω μόνο στα δεδομένα, όπως έχουν διαμορφωθεί μέχρι αυτή τη στιγμή.
Το τι θα αποφασίσει η δικαιοσύνη για τον 24χρονο που σκότωσε τον επίδοξο αλβανό ληστή είναι θέμα της ίδιας, αφού είναι «τυφλή» και «ανεξάρτητη». Όμως η υπόθεση έχει ήδη κριθεί στη συνείδηση του μέσου Έλληνα, στον εσωτερικό διάλογο που έκανε ο καθένας μας παρακολουθώντας τις χθεσινοβραδινές ειδήσεις. Δεν ξέρω τι απαντήσατε εσείς, αλλά προσωπικά είπα: «Κι εγώ το ίδιο θα έκανα».
Το τριήμερο ήταν μια καλή ευκαιρία ξεκούρασης. Βέβαια, φίλοι και γνωστοί, δεν σταμάτησαν να με ρωτάνε αν έχω «κάνα νέο», υπονοώντας κάποια δημοσκοπικά ποσοστά από έρευνες που δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας, λόγω της γνωστής αστείας απαγόρευσης.
Οι φαντασιώσεις είναι δικαίωμα του καθενός αρκεί να τις κρατάει για τον εαυτό του και να μην μπαίνει στον πειρασμό να τις εφαρμόσει σε βάρος των άλλων. Το σημειώνω αυτό με αφορμή το οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος με τη δημοσκοπική φόρα που έχει πάρει ανακάλυψε την αγαπημένη συνταγή πολιτικαντισμού όλης της μεταπολιτευτικής περιόδου: «Πάρε κόσμε».
