Σήμερα το περιοδικό «Επίκαιρα» (ωραίο εξώφυλλο παιδιά, άντε να μπαίνουμε σιγά σιγά στο νόημα, μην τα γράφω όλα μόνος μου…)δημοσιεύει μια ενδιαφέρουσα δημοσκόπηση της VPRC. Πρώτα απ’ όλα, οφείλω να ξεκαθαρίσω ότι είναι από τις εταιρείες που εμπιστεύομαι. Γι αυτό και ετοιμάζουμε ενδιαφέροντα πράγματα με τη VPRC στη Spin Communications και θα τα παρουσιάσουμε εν καιρώ.
Με αμείωτο ενδιαφέρον συνεχίζεται από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης η αναπαραγωγή των αναλύσεων του επικοινωνιολόγου και Διευθύνοντα Συμβούλου της Spin Communications, Σ. Ριζόπουλου, για τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, ενόψει της νέας εκλογικής αναμέτρησης στις 17 Ιουνίου.
Πάμε σε εκλογές, λοιπόν. Αυτά είναι τα κακά νέα. Τα καλά νέα είναι πως γλυτώσαμε από το να έχουμε για πρωθυπουργό έναν «ποντικό», τον Ρατατούη, ή μια «αλεπού» χωρίς τσίπα ή κάνα «γουρουνάκι» ή κάνα «κοάλα» με γυαλιά.
Για τον Αλέξη Τσίπρα έχω γράψει από καιρό πως είναι «παπατζής» . Φοβάμαι όμως πως στο πρόσωπό του, βρέθηκε ο «παπάς» για να «θάψουν» την Ελλάδα. Δυναμιτίζει και υπονομεύει κάθε προσπάθεια σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας καθώς δεν έχει αντιληφθεί το εθνικό διακύβευμα, παραμένοντας όμηρος του αριστερίστικου εξτρεμισμού του.
Ανεβάζω με αυτό το post ένα βίντεο της δεκαετίας του 50 που κατά τη γνώμη μου έπρεπε να είναι το προεκλογικό σποτ ενός πραγματικά έξυπνου κόμματος στη σημερινή Ελλάδα, το οποίο θα είχε ως μήνυμα: «Μην μας αναγκάσετε, φίλοι Γερμανοί, να σας τιμωρήσουμε και πάλι τόσο σκληρά!». Δυστυχώς, δεν υπάρχουν έξυπνα κόμματα στην Ελλάδα.
Όταν τοποθετείσαι δημόσια πρέπει να έχεις πάντα στο μυαλό σου και την ευθύνη για τα λεγόμενά σου ή τα γραπτά σου. Ειδικά, όταν οι στιγμές είναι ιστορικά κρίσιμες. Είναι αυτό που ξεχνούν εύκολα οι πολιτικοί, αλλά είναι αυτό που έχω διαρκώς στο μυαλό μου από το πρώτο post αυτού του blog. Διότι αν κάτι έλειψε πολύ σε αυτό τον τόπο είναι η συναίσθηση της ευθύνης.
Βλέποντας ποσοστά δημοσκοπήσεων που εσείς δεν βλέπετε και ακούγοντας τη ρητορική της ασυνεννοησίας μεταξύ των δύο μεγάλων- τουλάχιστον μέχρι τις 6 Μαΐου – κομμάτων, αρχίζω να σχηματίζω την πεποίθηση πως το αστικό πολιτικό σύστημα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του ώστε το κυβερνητικό σχήμα της «επόμενης μέρας» να έχει ισχυρή δόση Αριστεράς και μάλιστα της straight Αριστεράς και όχι της «ροζουλί» φιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας.
Ενώ η χώρα βρίσκεται σε μια κατάσταση τέτοια που έχει ανάγκη όχι απλά από Ηγέτη, αλλά από τον Αλχημιστή του Πάολο Κοέλιο, ο οποίος θα μπορέσει να μετατρέψει όλη αυτή την εθνική σκουριά σε χρυσάφι, το πολιτικό σύστημα πάει σε εκλογές στις 6 Μαΐου. Έκαναν όλοι ό,τι μπορούσαν και ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να μην δοθεί ο χρόνος σταθερότητας που είναι απαραίτητος, ώστε η χώρα να καταφέρει να κερδίσει μια ανάσα, μέσα από τη συμφωνία για το κούρεμα του χρέους.
«Βάλτε τώρα που γυρίζει» έλεγαν παλιά οι πλανόδιοι παπατζήδες, οι οποίοι συνιστούσαν και τη μοναδική «απειλή» εγκληματικότητας στο κέντρο της Αθήνας, εκείνης της εποχής. Φαίνεται πως κάπως έτσι το σκέφτηκε και ο Αλέξης Τσίπρας , καλώντας τους πολίτες να προσέλθουν στις κάλπες “για την ανάδειξη κυβέρνησης, και όχι για να ρίξουν ψήφο διαμαρτυρίας”.
Διάβαζα στο “iefimerida’ πως ο νέος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ μοντάρει «ομάδα κρούσης», με τα στελέχη εκείνα που θα λάβουν θέσεις στα «παράθυρα» των ειδήσεων και στις καρέκλες των πάνελ και θυμήθηκα μια παλιά ασπρόμαυρη ταινία του Γκιωνάκη (προδίδω την ηλικία μου έτσι).
Ο Γκιωνάκης είναι στημένος κάτω από μια λάμπα του δρόμου και φαίνεται πως κάτι ψάχνει. Αστυφύλακας της εποχής που κάνει πεζή περιπολία, με το αυταρχικό ύφος της εποχής, τον ρωτάει:
If we want to call things as they are, PASOK (Socialist party, member of the government coalition) should have already…
