Ένα βασικό ηγετικό χαρακτηριστικό στην πολιτική αλλά και στη ζωή είναι η πρόκληση αλλαγών. Για αυτό και πάρα πολλές φορές τα επικοινωνιακά μηνύματα των κομμάτων με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εμπεριέχουν την υπόσχεση της αλλαγής. Είναι μια ευχάριστη και θετική υπόσχεση, την οποία ο καθένας μπορεί να την ερμηνεύσει όπως θέλει και για αυτό ακριβώς το λόγο είναι τόσο δημοφιλής.

Ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίστηκε χθες να αποδέχεται την πρόταση για debate με τον Αντώνη Σαμαρά, την οποία «έριξε στο τραπέζι» η ΝΔ διά του εκπροσώπου της, Γιάννη Μιχελάκη. Αν δεν αλλάξει κάτι και πραγματοποιηθεί τελικά το debate την τελευταία εβδομάδα πριν από τις εκλογές της 17 Ιουνίου, όπως σχεδιάζεται, θα είναι η κορυφαία στιγμή στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης.

Η αλήθεια είναι πως ο καιρός τα έκανε όλα μούσκεμα. Παρά τα χαμόγελα του Προέδρου της Δημοκρατίας, παρά την παρουσία της Πριγκίπισσας Άννας του Ηνωμένου Βασιλείου και παρά τον πατριωτισμό μερικών δεκάδων Ελλήνων, οι οποίοι υπό καταρρακτώδη βροχή θεώρησαν υποχρέωσή τους να βρίσκονται εκεί, χάθηκε μια καλή ευκαιρία.

Εντός (ευρώ), εκτός (ευρώ) και επί τα αυτά, δηλαδή εκλογές. Για τις οποίες τα μέχρι στιγμής δεδομένα δείχνουν πως απλά θα επιβεβαιώσουν το τέλος του δικομματισμού όπως τον ξέραμε και την ανάδυση ενός ρευστού διπολισμού , ο οποίος όμως θα γίνει αιτία να παραταθεί η ακυβερνησία.

Πάμε σε εκλογές, λοιπόν. Αυτά είναι τα κακά νέα. Τα καλά νέα είναι πως γλυτώσαμε από το να έχουμε για πρωθυπουργό έναν «ποντικό», τον Ρατατούη, ή μια «αλεπού» χωρίς τσίπα ή κάνα «γουρουνάκι» ή κάνα «κοάλα» με γυαλιά.

H αλήθεια είναι πως με τον «Ρατατούη» δεν ασχοληθήκαμε αρκετά. Δεν ήταν άλλωστε η προτεραιότητα. Στην περίπτωσή του όμως επιβεβαιώθηκε αυτό που έλεγε η γιαγιά μου, πως «τα ζιζάνια πρέπει να τα ξεριζώνεις μικρά, διότι όταν μεγαλώσουν γίνονται επικίνδυνα».

Δεσμεύτηκα την περασμένη Πέμπτη, στη βάση όσων έγραψα εδώ, να προτείνω και τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης. Ωστόσο, οι μέρες που ακολούθησαν μέχρι και σήμερα δεν ήταν πρόσφορες για ονοματολογία. Περίμενα να κριθεί το σημαντικό πρώτα, δηλαδή το αίσθημα ευθύνης προκειμένου να αποκτήσει ηγεσία η χώρα.

Στο επίκεντρο των ανταποκρίσεων των διεθνών μέσων ενημέρωσης βρίσκεται διαρκώς ο επικοινωνιολόγος και Διευθύνων Σύμβουλος της Spin Communications, Σπύρος Ριζόπουλος, προσφέροντας στους ανταποκριτές των μεγαλύτερων μέσων ενημέρωσης παγκοσμίως, σχόλια και αναλύσεις για τις ιστορικές εξελίξεις που διαδραματίζονται στην Ελλάδα.

Για τον Αλέξη Τσίπρα έχω γράψει από καιρό πως είναι «παπατζής» . Φοβάμαι όμως πως στο πρόσωπό του, βρέθηκε ο «παπάς» για να «θάψουν» την Ελλάδα. Δυναμιτίζει και υπονομεύει κάθε προσπάθεια σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας καθώς δεν έχει αντιληφθεί το εθνικό διακύβευμα, παραμένοντας όμηρος του αριστερίστικου εξτρεμισμού του.

Ανεβάζω με αυτό το post ένα βίντεο της δεκαετίας του 50 που κατά τη γνώμη μου έπρεπε να είναι το προεκλογικό σποτ ενός πραγματικά έξυπνου κόμματος στη σημερινή Ελλάδα, το οποίο θα είχε ως μήνυμα: «Μην μας αναγκάσετε, φίλοι Γερμανοί, να σας τιμωρήσουμε και πάλι τόσο σκληρά!». Δυστυχώς, δεν υπάρχουν έξυπνα κόμματα στην Ελλάδα.

Χθες βρέθηκα μπροστά σε μια πολύ δύσκολη θέση. Ήμουν στην κάμερα συνεργείου βρετανικού τηλεοπτικού δικτύου και δεχόμουν με καταιγιστικό τρόπο την ίδια και την ίδια ερώτηση: «Θα βγει η Ελλάδα από το ευρώ;».

Μια σύντομη ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος, καθώς και του πολιτικού σκηνικού που διαμορφώνεται την επομένη των εκλογών έκανε για το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο επικοινωνιολόγος και διευθύνων σύμβουλος της Spin Communications, Σπύρος Ριζόπουλος. Δείτε το βίντεο του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων.

Θα μπορούσα να κάθομαι στα αυγά μου. Όλοι οι υποψήφιοι βουλευτές που συνεργάστηκαν με την εταιρεία μας, εξελέγησαν. «100% επιτυχία» θα μπορούσαμε να διαφημίζουμε, αν ήμασταν φροντιστήριο για πανελλαδικές. Ωστόσο, δεν κάθομαι ήσυχος, διότι στη ζωή πρέπει να κάνουμε και πέντε – δέκα πράγματα παραπάνω, προκειμένου να είμαστε και κοινωνικά χρήσιμοι ως άτομα.