Ο δικομματισμός τελείωσε οριστικά και αμετάκλητα. Η τυπική επιβεβαίωση θα γίνει το βράδυ της Κυριακής με το άνοιγμα της κάλπης. Οι δύο εκφραστές του δικομματισμού κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, θα υποχρεωθούν εκ των πραγμάτων να συνεργαστούν για να κλείσουν το λογαριασμούς που οι ίδιοι άνοιξαν, με τα λάθη και τις παραλείψεις 37 χρόνων.
Μια ανεξάρτητη και ρεαλιστική ανάλυση για την προεκλογική περίοδο, τους πρωταγωνιστές της και στο ρόλο των social media στη φετινή προεκλογική εκστρατεία, προσέφερε ο επικοινωνιολόγος και διευθύνων σύμβουλος της Spin Communications, Σπύρος Ριζόπουλος σε συνέντευξη που παραχώρησε στο Γαλλικό Πρακτορείο ειδήσεων. Διαβάστε τις δηλώσεις του για το τι χρειάζεται η χώρα την επομένη των εκλογών.
Όταν τοποθετείσαι δημόσια πρέπει να έχεις πάντα στο μυαλό σου και την ευθύνη για τα λεγόμενά σου ή τα γραπτά σου. Ειδικά, όταν οι στιγμές είναι ιστορικά κρίσιμες. Είναι αυτό που ξεχνούν εύκολα οι πολιτικοί, αλλά είναι αυτό που έχω διαρκώς στο μυαλό μου από το πρώτο post αυτού του blog. Διότι αν κάτι έλειψε πολύ σε αυτό τον τόπο είναι η συναίσθηση της ευθύνης.
Ο Κώστας Καραμανλής έσπασε με δυο δηλώσεις του σε δυο συνεχόμενες ημέρες τον «όρκο σιωπής» που είχε δώσει αφότου υπέστη συντριπτικό κάταγμα η ηγετική εικόνα του, στις εκλογές του 2009. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς επικοινωνιολόγος για να εξηγήσει την «ολική επαναφορά» Καραμανλή. Κι ένας ορθοπεδικός θα μπορούσε να βεβαιώσει πως τα «κατάγματα» θεραπεύονται με τον χρόνο και τη σωστή αγωγή.
O Hugo Sanchez έλεγε πως «όποιος ανακάλυψε το ποδόσφαιρο πρέπει να λατρεύεται ως Θεός». Είναι ο βασιλιάς των σπορ και συγκινεί δισεκατομμύρια ανθρώπους γιατί μεταδίδει ένα πολύ ισχυρό μήνυμα: «όλα είναι δυνατά, όλα παίζονται μέχρι το 90». Το μεγαλύτερο παιχνίδι της ζωής έχει όνομα και λέγεται ΕΥΚΑΙΡΙΑ. To ποδόσφαιρο είναι η πιο παραστατική έκφραση αυτού του μεγάλου παιχνιδιού. Ακριβώς για το λόγο αυτό δονούνται τα γήπεδα και ακριβώς για αυτό το λόγο ο μεγαλύτερος εχθρός του ποδοσφαίρου είναι τα «στημένα παιχνίδια».
Η διεκδίκηση, με ρεαλιστικές αξιώσεις, της Χρυσής Αυγής να μπει στο ελληνικό κοινοβούλιο και να χαιρετά ναζιστικά τον Πρόεδρο της νέας βουλής, θέτουν εκ των πραγμάτων ένα εύλογο ερώτημα: Γιατί έχουν τέτοια εντυπωσιακή άνοδο τα άκρα;
Για να απαντηθεί το ερώτημα αυτό, πρέπει να γίνουν μερικές βασικές παραδοχές.
Στην Ελλάδα υπάρχει μια μεγάλη παρεξήγηση για το ρόλο και τον χαρακτήρα της πολιτικής επικοινωνίας. Είναι καθολική σχεδόν η άποψη πως πολιτική επικοινωνία είναι η τέχνη του να λες αληθοφανή ψέματα. Δεν θα γράψω όμως σήμερα τον αντίλογο σε αυτή την άποψη που κυριάρχησε σε όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος και προκάλεσε στη χώρα μύρια όσα δεινά.
Ενώ η χώρα βρίσκεται σε μια κατάσταση τέτοια που έχει ανάγκη όχι απλά από Ηγέτη, αλλά από τον Αλχημιστή του Πάολο Κοέλιο, ο οποίος θα μπορέσει να μετατρέψει όλη αυτή την εθνική σκουριά σε χρυσάφι, το πολιτικό σύστημα πάει σε εκλογές στις 6 Μαΐου. Έκαναν όλοι ό,τι μπορούσαν και ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να μην δοθεί ο χρόνος σταθερότητας που είναι απαραίτητος, ώστε η χώρα να καταφέρει να κερδίσει μια ανάσα, μέσα από τη συμφωνία για το κούρεμα του χρέους.
Τα «παπαγαλίσματα» και η υφέρπουσα φημολογία των ημερών επιχειρούν να καταστήσουν περίπου εύλογη τη μετάθεση των εκλογών. Τώρα είναι αργά, κύριοι. Χάσατε το σωστό χρόνο. Πριν από ένα μήνα έγραψα γιατί δεν πρέπει να πάμε σε εκλογές. Το momentum χάθηκε από ένα πολιτικό σύστημα που το κινεί μόνο η δύναμη της αδράνειας. Προχθές, έγραψα πως όταν προσπαθείς ένα λάθος να το διορθώσεις με λάθος, η ζημιά είναι διπλή. Τώρα, οι εκλογές πρέπει να γίνουν.
Πριν από ένα μήνα έγραφα πως το πολιτικό σύστημα δεν έχει συνειδητοποιήσει τις ευθύνες του και πάει σε εκλογές με υπαρκτό το ενδεχόμενο να οδηγηθούμε μετεκλογικά σε μια «βουλή σούργελο» και να μπει η χώρα σε πολύ μεγάλες περιπέτειες. Διατύπωσα μάλιστα και μια ρεαλιστική πρόταση για το πώς θα μπορούσε να διασφαλιστεί ένας χρόνος σταθερής διακυβέρνησης ώστε να υλοποιηθούν βασικές προβλέψεις της συμφωνίας για το PSI και να μην αποδειχθούμε για άλλη μια φορά αναξιόπιστοι και αφερέγγυοι.
O Francis Bacon έλεγε πως «ένας σοφός άνδρας θα δημιουργήσει περισσότερες ευκαιρίες, απ’ όσες θα του τύχουν». Ο Πάνος Καμμένος…
«Βάλτε τώρα που γυρίζει» έλεγαν παλιά οι πλανόδιοι παπατζήδες, οι οποίοι συνιστούσαν και τη μοναδική «απειλή» εγκληματικότητας στο κέντρο της Αθήνας, εκείνης της εποχής. Φαίνεται πως κάπως έτσι το σκέφτηκε και ο Αλέξης Τσίπρας , καλώντας τους πολίτες να προσέλθουν στις κάλπες “για την ανάδειξη κυβέρνησης, και όχι για να ρίξουν ψήφο διαμαρτυρίας”.
Διάβαζα στο “iefimerida’ πως ο νέος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ μοντάρει «ομάδα κρούσης», με τα στελέχη εκείνα που θα λάβουν θέσεις στα «παράθυρα» των ειδήσεων και στις καρέκλες των πάνελ και θυμήθηκα μια παλιά ασπρόμαυρη ταινία του Γκιωνάκη (προδίδω την ηλικία μου έτσι).
Ο Γκιωνάκης είναι στημένος κάτω από μια λάμπα του δρόμου και φαίνεται πως κάτι ψάχνει. Αστυφύλακας της εποχής που κάνει πεζή περιπολία, με το αυταρχικό ύφος της εποχής, τον ρωτάει:
Mετά την εποχή του αειμνήστου Κωνσταντίνου Καραμανλή, του τελευταίου Ηγέτη που μπορούμε να αποκαλούμε Εθνάρχη, η Νέα Δημοκρατία άρχισε να μεταλλάσσεται σε ένα φοβικό κόμμα. Η διαδοχή των αρχηγών της πρόσθεσε πολλά επίθετα στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, αλλά φοβάμαι τίποτα ουσιαστικό. Η Νέα Δημοκρατία εδώ και τρεις δεκαετίες φοβάται τον εαυτό της.
Στην πολιτική, όλα παίζονται μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο. Αλλά σε μια προεκλογική καμπάνια, η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Φοβάμαι ότι ο νέος Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Ευάγγελος Βενιζέλος έκανε μια πολύ κακή αρχή. Επέλεξε κάτω από τη φωτογραφία του αντί συνθήματος να θέσει το ερώτημα “γίνεται;”.
“Ναι, γίνεται” απαντά ο ίδιος, θέλοντας προφανώς να πείσει τους ψηφοφόρους ότι λέει την αλήθεια. Ας δούμε λοιπόν με το μάτι ενός τεχνοκράτη της επικοινωνίας , αν αυτό μπορεί να καταστεί δυνατό.
